Free A Girl sloot honderden mensen – vrijwillig – op, voor hun actie ‘Lock Me Up’. Het goede doel bevrijdt kinderen uit gedwongen prostitutie.
En dat is keihard nodig.
Julia (21) liet zich 12 uur opsluiten voor het goede doel en zó voelde dat
Een meisje van zeven
Een jong zwanger meisje dat tot de dag voor haar bevalling haar lichaam op straat verkoopt. Een meisje van zeven dat onder dwang mannen moet bevredigen. Een meisje van vijftien dat iedere avond in clubs op zoek is naar mannen, om haar pooier tevreden te houden. En dan heb je mij: iedere dag bepaal ik zelf wat ik doe, met wie en waar. Omdat ik als vrouw in Nederland mij in zo’n bevoorrechte positie bevind besloot ik mij in te zetten voor meisjes die het niet zo goed hebben als ik. Maandenlang heb ik geld ingezameld, om iets te doen voor de drie meisjes die ik hierboven beschreef. En alle andere meisjes die gedwongen in de prostitutie moeten werken.
Geen eten
Twaalf uur lang, geen eten, in een hokje van één bij twee meter. Zo zag mijn zaterdag eruit. Met twee boterhammen en een banaan achter de kiezen ging mijn hokje op slot. In de eerste uren probeerde ik de meest comfortabele houding te vinden. Met opgekrulde benen, in kleermakerszit of languit liggend? Waar ik even moest acclimatiseren in mijn onderkomen voor de komende twaalf uur, had mijn buurman de smaak meteen te pakken. Al schuddend met zijn collectebus riep hij leuzen als: “Last van veel kleingeld? Wil je je zakken én je geweten wat lichter maken?”.
Lees ook:
Monica Geuze is de nieuwe ambassadeur van Free A Girl
Niet klagen
Maar ik wilde niet klagen. Ik zat hier immers voor de meisjes wiens werkelijkheid zo’n miljoen keer gruwelijker is. Terwijl ik last had van een stijve nek zitten er over de hele wereld naar schatting twee miljoen kinderen gedwongen in de prostitutie. Het hokje waar ik in zat staat symbool voor de kleine ruimtes waar jonge meisjes in India opgesloten zitten. Zo slecht had ik het dus niet met een matrasje, kussen, flesjes water én toiletbezoeken.
Negatieve opmerkingen
Wat mij verbaasde is dat ik nogal wat negatieve opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd kreeg. “Meisjes in India hebben toch ook geen telefoon?”, “Twaalf uur maar? Ik had drie dagen indrukwekkender gevonden” en “Dat geld komt toch niet echt bij die meisjes terecht”. Maar die negativiteit woog niet op tegen alle lieve woorden, duimen omhoog en glimlachen die ik kreeg. Wanneer ik er even doorheen zat fleurde een kindje dat een paar euro in mijn collectebus gooide of een goed gesprek met een voorbijganger mij weer helemaal op.
Lees ook:
Waarom honderden mensen zich twaalf uur laten opsluiten in een hok van één bij twee
Bedankt onbekende jongen
Aan de onbekende jongen die een poosje op de grond naast mijn hokje is gaan zitten: bedankt voor het goede gesprek. Oh, en bedankt voor de tequila shots die je goedbedoeld naar me bracht (maar die ik niet mocht drinken). Ook bedankt aan de groep jongens die het laatste halfuur bij mijn hokje stond. Door jullie waren die laatste minuten binnen twee keer knipperen voorbij. Maar de grootste dank is voor alle mensen die geld in mijn collectebus hebben gegooid. Door die mensen zat er aan het einde van de dag 240 euro in mijn bus.
Eindbedrag
Zondagochtend kon ik met 3200 euro op de teller voldaan op de bank gaan zitten. Vermoeid en met spierpijn welteverstaan, maar zodra dat eindbedrag weer door mijn hoofd schiet voel ik die spierpijn en moeheid helemaal niet meer.
