Toen José (32) in verwachting was van haar eerste kindje, was haar moeder al een aantal maanden ernstig ziek. Het was dan ook heel onzeker of oma en kleinkind elkaar nog zouden ontmoeten.
In deze rubriek, ‘Werpsterren’, heeft José voor elke fase in haar zwangerschap vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Er gebeurde in korte tijd veel in José’s leven. Eind 2016 had ze een miskraam en in januari 2017 bleek dat haar moeder alvleesklierkanker had. Ze zou waarschijnlijk nog maar twee maanden leven. In mei 2017 volgde een tweede miskraam. Hoewel de zwangerschappen ongepland waren, wisten José en haar vriend Florian (35) door de grote teleurstelling die ze voelden nu zeker dat ze een kindje wilden.
José: “In augustus kwam ik erachter dat ik weer zwanger was. We waren ontzettend blij, maar ik bleef wel bang dat het nog mis zou gaan, ook toen de twintigwekenecho helemaal goed was. Ik maakte me dus tegelijkertijd zorgen om mijn moeder – die gelukkig nog leefde – én mijn dochtertje. Toen we mijn moeder in oktober vertelden over de zwangerschap, leefde ze helemaal op. Het ging zelfs even zo goed dat we dachten dat ze over de ziekte heen zou komen. Ze was eigenlijk uitbehandeld, maar ze mocht nu aan een andere therapie beginnen.”
José’s ouders in oktober 2017
“Ik was tijdens mijn zwangerschap zo veel mogelijk op Schiermonnikoog, waar mijn ouders woonden. Mijn moeder zou in januari 2018 met de nieuwe behandeling beginnen, maar doordat ze griep kreeg werd die uitgesteld. Ik was uitgerekend op 22 april en vroeg me steeds vaker af of ze het nog mee zou maken. Eind maart had ze de eerste behandeling en woensdag 4 april 2018 de tweede. Die dag bleek dat het helemaal fout zat.”
“Ze werd opgenomen en de ochtend erna zijn we meteen gekomen. Ik was op dat moment 37 weken zwanger en we vroegen ons af of ik ingeleid kon worden. Ik gunde het mijn moeder zó om haar kleinkind vast te houden. Het was mogelijk, maar er zaten veel risico’s aan. En ondanks dat we mijn moeder hier niks over verteld hadden, wist ik dat ze het me nooit zou vergeven als er iets fout zou gaan. Dus kozen we ervoor het niet te doen.”
“Die avond waren we met het gezin – mijn ouders, mijn zus en onze aanhang – samen en hebben we een proefdruk van het geboortekaartje aan mijn moeder gegeven waar de naam op stond: Emily Mare. Toen ze hoorde dat Mare verwees naar onze achternaam, kwam er een glinstering van een traan in haar ogen. Het was een ontzettend bijzondere avond. Op zondagochtend 8 april 2018 is mijn moeder op 61-jarige leeftijd overleden.”
“Ik ben zo snel mogelijk naar Schiermonnikoog gegaan. Toen ik haar zag, zakte ik van verdriet door mijn benen. Waarschijnlijk is er door stress wat losgekomen, want op dinsdagavond bij mijn vader thuis braken mijn vliezen. Er was niemand anders op het eiland beschikbaar dan een vervangend huisarts en omdat zij niet voelde of Emily was ingedaald, moest ik meteen naar het ziekenhuis. Er gaan echter geen boten meer om één uur ’s nachts. Zo belandden we in een helikopter.”
“Ik heb tijdens de rit mijn ogen uitgekeken. Met de helikopter waren we binnen twaalf minuten bij het ziekenhuis in Leeuwarden. Ik wilde echt geen keizersnede omdat ik dan waarschijnlijk de begrafenis zou missen, maar gelukkig was het een hele rustige bevalling. Op woensdag 11 april 2018 om 11.30 uur is onze dochter Emily geboren. Ik was bang dat ik in tranen zou uitbarsten om mijn moeder, maar ik voelde gelukkig een enorme blijdschap en kreeg ook superveel energie.”
“Op donderdagochtend zijn we weer naar Schiermonnikoog gegaan en vrijdag was de begrafenis. Ik heb Emily daar expres niet mee naartoe genomen. Het moest die dag om mijn moeder gaan en niet om mijn dochter. Wel werd ik gecondoleerd en gefeliciteerd tegelijk. Ik had tijdens de begrafenis enorm veel verdriet, maar ook nog steeds veel energie. Alsof ik helemaal geen kind had ‘uitgeperst’.”
“We kregen rouwkaartjes én geboortekaartjes in de brievenbus en mijn schoonouders hadden de kraamvisite en de begrafenis op dezelfde dag. Ook hingen er vrolijke geboorteslingers in mijn ouders’ huis. Ik weet nog goed dat mijn vader Emily in die eerste dagen een keer vast had en zei: ‘Jij bent zó’n welkome afleiding.’ En dat was ze. Haar geboorte heeft ons allemaal geholpen.”
“Het gaat hartstikke goed met Emily. Ze slaapt goed en lacht lekker veel. De energie die ik in het begin had, is ook nooit weggegaan. Ik heb af en toe wel een huilbui, maar ik heb nooit de dip gehad die veel mensen hadden voorspeld.”
“Ik vind het zo erg dat mijn moeder Emily niet heeft kunnen zien. ‘Zal ik haar nog meemaken?’, vroeg ze zich een keer hardop af. Die woorden blijven in mijn hoofd rondhangen. Ik had het moederschap heel graag met haar willen delen en graag advies gewild. Toch heb ik me dus ook heel goed gevoeld. Ik wil graag laten zien hoe het óók kan gaan als je moeilijke dingen meemaakt. Dat je ondanks veel verdriet echt niet per se instort én dat je met veel energie uit een bevalling kan komen. Natuurlijk had ik het allerliefst gehad dat ik was ingeleid, het goed was gegaan en mijn moeder Emily nog had gezien. Maar dat is een ‘wat als’-scenario waar je niks aan hebt. Ik heb vrede met hoe het gelopen is. We zeggen wel eens dat Emily en mijn moeder elkaar zijn tegengekomen onderweg. Het zou mooi zijn als het echt zo is gegaan.”
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
