PCOS

Dat was oktober 2015. Ze was toen 31. “Ik had al gynaecologische problemen, door de hormonale aandoening PCOS. Daarbij heb je minder eisprongen. De gynaecoloog zei dat ik mocht langskomen als het binnen een halfjaar niet was gelukt om zwanger te worden.”

Dat vond ze te vroeg, maar een jaar later was nog steeds niets gebeurd. “Toen zijn we de mallemolen ingegaan. Ik kreeg onderzoeken, mijn aantal eisprongen werd verhoogd door middel van medicatie. Mijn ‘geluk’ was dat ik daar goed op reageerde. We hebben uiteindelijk dertien rondes gedaan, maar zonder resultaat. Af en toe namen we pauzes omdat het te veel werd.”

IVF

Afgelopen zomer besloten ze over te gaan op IVF. Daaruit vloeide een buitenbaarmoerdelijke zwangerschap voort, die met chemomedicatie werd ‘opgelost’. Medicijnen die ook bij kanker worden gebruikt, dus. In september begon Van Tienhoven met een cyclus die door pillen werd bepaald. Ze slikte zeven pillen per dag, die ervoor zorgden dat haar lichaam dacht dat er een eisprong was en later dat het zwanger was. 

“Dat is fijn voor artsen omdat ze dan precies weten wanneer je lijf rijp is voor een terugplaatsing van een ingevroren embryo. Dat heb ik twee cyclussen volgehouden. Toen zei ik: als dit het is, dan stop ik ermee. Ik werd er helemaal depressief van”, vertelt ze.

Ze stond op het punt om daadwerkelijk te stoppen, een loodzware beslissing, toen bleek dat ze uit zich zelf een cyclus kreeg. In het ziekenhuis ontdekten ze dat er een zwangerschap was ontstaan uit IVF én uit haar eigen eisprong. Nu is Van Tienhoven zwanger van een tweeling. “Volgens de arts komt dit haast nooit voor.”

Moeilijk

Al die behandelingen zijn een aanslag op je lichaam én op je geestelijke gesteldheid. Maar Van Tienhoven stuitte meermaals op onwetendheid, onbegrip en onkunde vanuit haar omgeving. Met werk bleek het al snel moeilijk te combineren. Ze gaf les op een hbo, maar moest meerdere keren per week naar het ziekenhuis op tijdstippen die ze afhankelijk van haar cyclus pas kort van tevoren wist. Daarom stopte ze met haar baan en begon een bedrijf voor zichzelf. 

Lees ook
Aletha Leidelmeijer over mislukte zwangerschapspogingen: ‘Elke keer een mes in je hart’

“Mensen willen echt niet de verkeerde dingen vragen of zeggen, maar er is zo weinig bekend over dit traject en hoe het voor iemand is. Voor mij was het ook lastig om er open over te zijn. Een manager wil van je weten wanneer je naar het ziekenhuis moet, maar dat weet je niet. Dat gesprek is moeilijk om te voeren.”

Meestal dachten ze wel mee, zolang ze haar werk maar afkreeg. Maar bij haar buitenbaarmoerdelijke zwangerschap lag dat toch anders. “Toen verwachtten ze dat ik er na een week weer stond.”

Lees ook
Romee Strijd zwanger nadat ze zeven jaar niet ongesteld werd: ‘Ik was zo bang, nu zo dankbaar’

Geen keuze

Voor veel mensen is het normaal om zwanger te worden. Daarom staan ze er niet bij stil hoe moeilijk het is als dat niet vanzelf lukt, denkt Van Tienhoven. “Mensen denken: kies dan een andere mogelijkheid, zoals adoptie. Ja, het is een keuze om dit traject in te gaan, maar wel een voor de rest van je leven. Als je die keuze niet maakt, word je dus geen mama en papa, en mijn ouders geen opa en oma. Het vóélt niet als een keuze, omdat de wens zo groot is.”

Inmiddels is ze 23 weken zwanger, bijna op de magische grens van de 24 weken – en dus levensvatbaarheid. De hartjes kloppen, alles gaat goed. “Langzaam beginnen er babyspullen in huis te komen en durf ik het steeds meer te geloven.”