In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Jolanda (62) haar zoon Timo, die overleed door een auto-ongeluk.
“Hij was zo speciaal”, vertelt Jolanda aan LINDA.
Jolanda en haar man Jan zijn in oktober 2018 dertig jaar getrouwd. Om dat te vieren vertrekken ze in april 2019 met zoon Timo en dochter Loïs naar Sri Lanka. Het gezin heeft er maanden naar uitgekeken. “We zouden twee weken rondtrekken in Sri Lanka. We wilden stilstaan bij ons dertigjarig huwelijk door een rondreis te maken met de kinderen. Dan geven we ze mooie herinneringen mee.”
Tijdens de reis rijdt een privéchauffeur het gezin rond in een busje. Maar op de vierde dag gaat het gruwelijk mis. Een vrachtwagen haalt in de bocht een brommer in en raakt hun bus vol tegen de zijkant. “Timo en Jan waren allebei gelijk buiten kennis. Ik zag meteen dat het heel ernstig was.”
De hulpdiensten zijn snel ter plaatse. “In het ziekenhuis konden ze niet veel doen. Op zaterdag zijn ze overgebracht naar een privékliniek in de hoofdstad Colombo. Intussen waren ook mijn broer en zus gearriveerd in Sri Lanka. Dat was heel fijn.”
Zondagochtend gaat Jolanda naar het ziekenhuis voor een gesprek met de artsen. “Daar kregen we te horen dat Timo eigenlijk geen overlevingskansen had en dat ze de apparaten maandag gingen uitzetten. Ook was de kans aanwezig dat mijn man het niet zou overleven. Zijn arm is geamputeerd en hij had hersenbeschadiging. Ongelooflijk heftig.”
Jolanda spreekt met haar familie in Nederland af om maandag te FaceTimen, zodat zij erbij kunnen zijn als de apparaten worden uitgezet. Maar dat loopt anders dan verwacht. “Die ochtend zag mijn dochter dat ze om vier uur ’s nachts was gebeld door een vreemd nummer. Het was het ziekenhuis. Timo was om 3.50 uur overleden. Er was niemand bij. Dat is verschrikkelijk”, vertelt Jolanda geëmotioneerd.
Rachels vader had een melanoom: 'Hij overleed toen ik naast hem sliep'
Alsof dat nog niet erg genoeg is, zijn er in de dagen dat ze in Sri Lanka zijn bomaanslagen. “De ic waar mijn man toen nog lag, lag helemaal vol met zwaargewonden en overleden mensen. Die dag ging alles op slot. Mijn broer is even naar het ziekenhuis geweest om te kijken of het goed ging met Jan. Hij werd gelukkig goed verzorgd, maar het was allemaal erg heftig.”
Jolanda’s man kan het ziekenhuis nog niet verlaten, dus vertrekken ze pas op 6 mei terug naar Nederland. “We hebben Timo in Sri Lanka laten balsemen, zodat we in Nederland nog afscheid konden nemen. Mijn man is met een ic-vliegtuig naar Nederland vervoerd. Mijn dochter en ik zijn met vier koffers teruggevlogen. Heel confronterend.”
Het afscheid van Timo vindt plaats op 11 mei 2019. Timo speelde voetbal op zeer hoog niveau en voetbalclub Vitus in Zevenbergen is nauw betrokken bij de dag. “We zijn nog met de rouwauto langs de voetbalvelden gegaan. Daar stonden vijfhonderd mensen met fakkels en vuurwerk. Het was doodstil. Dat was heel indrukwekkend. We mochten met de auto naar de middenstip rijden en daar hebben we stilgestaan. Toen we wegreden, liet iedereen een witte ballon op. Alle aanwezigen klapten.”
Jolanda’s man Jan kan niet bij het afscheid zijn; hij ligt nog steeds in het ziekenhuis. “Jan had een delirium, hij was erg in de war. Ik heb hem pas in juni kunnen vertellen dat Timo was overleden. Toen ik het hem vertelde, zei hij: ‘Nee, dat kan niet. Hij was gisteren nog hier.’ Ik moest hem vertellen dat het echt zo was. Hij begon onbedaarlijk te huilen.”
De laatste twee jaar gaat het een stuk beter met Jolanda’s man. “Hij heeft opnieuw leren lopen en gaat nog twee keer per week naar de fysio. Zijn rechterarm is geamputeerd, maar hij is linkshandig. Dat was een geluk bij een ongeluk. Zijn energielevel is niet meer wat het geweest is, maar buitenstaanders merken niet veel van zijn hersenbeschadiging.”
Sabine verloor haar zoon Daan (16) door een scooterongeluk: 'Hij moest nog zoveel meemaken'
Het is nu vierenhalf jaar geleden dat Timo is overleden. “Het heeft twee jaar geduurd voordat ik er echt over kon praten. Iedereen verwerkt het op z’n eigen manier.
Op zijn verjaardag en zijn sterfdag komen familieleden en vrienden bij elkaar. “De deur staat altijd open. En zijn vrienden gaan altijd op die data met elkaar uit eten bij hetzelfde restaurant. Dat is zo bijzonder. Het is echt een heel leuke groep vrienden, die wij nog regelmatig zien. Wij blijven op die data thuis. Het zijn altijd een beetje donkere dagen.”
Timo is altijd nog een beetje bij hen thuis, vertelt Jolanda. “Zijn urn staat in de woonkamer, met een kaars, de rouwkaart en een foto van hem. Mijn man loopt er elke ochtend en avond even langs, zegt ‘goedemorgen’ en ‘welterusten’. Dat doe ik ook vaak. We hebben een speciale hoek voor hem.”
Jolanda beschrijft Timo als een ‘geweldige jongen’. “Hij was zo sociaal, iedereen kende hem en hij stond voor iedereen klaar. Timo was heel geliefd in Zevenbergen, hij praatte met iedereen en zei altijd gedag.”
“Hij was zo speciaal, er zat zo’n goed karakter in hem. Hij was 21 jaar oud, maar nog elke avond als hij naar bed ging gaf hij ons een kus. Timo zei altijd: ‘Ik hou van jullie, slaap lekker en tot morgen.’ Altijd. Ook als hij was gaan stappen, kwam hij ‘ik hou van jou’ zeggen. Hij hield ontzettend veel van ons en van zijn zus. We missen hem zo.”
Ter nagedachtenis aan Timo van den Bosch, 09-10-1997 – 15-04-2019
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’.
Jolanda's man overleed aan corona: 'Hij zei: 'Ik ga een paar dagen slapen en daarna ben ik er weer''
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
