‘Oordeel niet’

Met haar reactie wil ze voor de ouders van het jongetje, de badmeesters, en alle andere betrokkenen opkomen, vertelt ze als we haar bellen en vragen wat er schuilgaat achter het prijsgeven van zo’n ontzettend emotionele en traumatische gebeurtenis. “Ik wil laten zien wat oordelen en veroordelen met je doet.”

Jolanda (50) kan redelijk goed over de gebeurtenis praten, en dus vragen we haar ons te vertellen wat er elf jaar geleden, in mei 2008, gebeurde. Ze vertelt over de zwartste dag in haar leven, waarop ze met haar gezin ging kijken naar het afzwemmen van een familielid. “Tijdens het uitreiken van de diploma’s – in de kantine van het complex, een eind verwijderd van het zwembad – was mijn dochter Madelon van het ene op het andere moment verdwenen. Ik keek even de andere kant op – écht maar even – en weg was ze. Het was heel druk, want de volgende groep stond al klaar om te gaan afzwemmen. We hebben met de hele familie naar haar gezocht.”

Geen moment uit het oog

“Madelon was een nakomeling”, vertelt Jolanda. “Ze was de jongste van vier kinderen, en de derde was zeven jaar ouder dan zij. Ze was heel vlot in haar doen en laten, want ze deed alles na. Om die reden was het best moeilijk om haar in de hand te houden. Het gebeurde dan ook best vaak dat ik dacht dat ze naast me stond, maar dat ze dan ineens weg was. Ik was altijd bezig met op haar letten.”

Die dag in het zwembad, ging het mis. “Toen ik voor de tweede keer richting het peuterbad liep om te kijken of ze daar was, schreeuwde mijn zoon: ‘Mam, ze is dood!’ Ik weet nog steeds hoe hard ik heb gegild. Ik was tenslotte twee keer langs die plek gelopen, ik had eerder zes meter van haar af gestaan. Hoe heb ik haar niet kunnen zien? Later bleek dat dat door de schittering in het water kwam. De badmeester, die van de andere kant kwam, had haar zien liggen. Drie kwartier hebben ze haar gereanimeerd.”

Ondraaglijk verlies

Madelon was niet meteen overleden, maar Jolanda had naar eigen zeggen al een onderbuikgevoel. “Met een traumahelikopter is ze naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht, om later alsnog overgebracht te worden naar Nijmegen. Daar is ze aan een hartstilstand overleden.” In de periode daarna – en nog steeds – moest Jolanda dealen met het ondraaglijke verlies. “Mijn hele lijf reageerde erop. Ik moest overgeven van verdriet, en zag de beelden elke keer weer voor me. Het was de hel, echt de hel.”

Maar door haar schuldgevoel kreeg Jolanda het idee dat ze geen verdriet mocht hebben. “Ik had niet opgelet, het was mijn schuld dat ze niet meer leefde. Ik heb mezelf in die periode heel veel ontnomen.” De jaren daarna werd dat schuldgevoel vooral gevoed door social media. En dat begrijpt Jolanda naar eigen zeggen nog steeds niet. “Dat mensen durven zeggen: dat overkomt mij niet. Dat kan je helemaal niet zeggen. Dat het je niet overkomt, betekent niet dat het je niet kan gebeuren, dat je alles onder controle hebt.”

Levenslange straf

Die felle, veroordelende reacties doen pijn, gaat Jolanda verder. Toen ze ze vanochtend weer zag onder het Facebookbericht over het jongetje in Goes, maakte dat haar opnieuw strijdbaar. “Je doet dit never nooit bewust. Niet als moeder, niet als badmeester. We moeten andere ouders niet straffen, maar hen steunen. Geloof me: hun schuldgevoel is al groot genoeg. Ze hebben, net als ik, levenslang. Een grotere straf dan dit meemaken, en ermee moeten leven, bestaat niet.”

Lees ook
Linda de Mol open over haatreacties: ‘Hij zei: ‘Ze is al net zo dement als d’r moeder’

Jolanda en haar dochter Myrthe Karnebeek hebben samen met Colette Schipper en Tineke van der Dussen – die beiden in contact kwamen met Jolanda nadat ze haar dochter was verloren, Tineke als vrijwilliger bij Slachtofferhulp en Colette omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt – Stichting Parkeren in de Zon opgericht; een stichting die zich inzet voor gezinsleden van plotseling overleden kinderen. Ook brachten ze het boek ‘En nu?’ uit, vol ervaringsverhalen. Meer informatie over het boek en het bijzondere initiatief vind je op de Facebookpagina.