Marina, je werkte van 2001 tot 2009 voor Kemna Casting, en daarna werkte je als freelancer nog met het bedrijf samen. Maar het boek gaat niet over jóu.
“Nee, dat klopt. Ik voelde me de eerste jaren wel, net als hoofdpersoon Pien, een soort Bridget Jones. Ik kon nét op het verkeerde moment iets onhandigs zeggen of doen. Maar ik ben Pien niet. Het personage is gebaseerd op dingen die ik in die jaren mee heb gemaakt. Het boek gaat over een jonge vrouw in een voor haar nieuwe wereld, die door haar ambitie steeds verder van zichzelf verwijderd raakt. Ze komt uiteindelijk in een burn-out terecht.”

Was dat bij jou ook zo?
“Ja, in 2007 heb ik een burn-out gekregen. Daarna heb ik echt voor mezelf gekozen: wat wil ik eigenlijk? Ik besefte dat ik werk deed wat ik wel leuk vond, maar niet op een manier die bij mij paste. Ik cast nu nog steeds, maar niet in dienstverband. Ik zei altijd dat ik geen kantoorbaan wilde, maar die had ik wel jarenlang.”

Jullie waren al bezig met een boek toen alle ophef rond Gosschalk naar buiten kwam. Is dat, en zeggen dat geen van de personages is gebaseerd op een bestaand persoon, geen slimme manier om beschuldigingen van laster te voorkomen?
“Als we ons daarmee bezig hielden, hadden we het nooit geschreven. Eva en ik wilden al meer dan tien jaar een boek schrijven over de castingwereld. Als iemand zich in een personage herkent dan is dat onjuist: we hebben veel dramatische elementen toegevoegd en elk karakter maakt door ons bedachte ontwikkelingen door.”

Lees ook
Oud-collega Job Gosschalk komt met roman: ‘We wilden geen ‘vuile was-boek’ maken’

Waarom dan zo expliciet noemen dat je jarenlang met Gosschalk werkte?
“Daarmee geven we aan hoe dicht ik bij het vuur zat. Ik weet hoe de castingwereld werkt: het is fictie, maar fictie over een wereld die ik heel goed ken. De situaties zijn niet echt, sommige dingen uitvergroot, andere achterwege gelaten. Mijn overweging om het een fictief boek te laten zijn? Ik werk dagelijks met bekende en onbekende acteurs: het ligt niet in mijn belang om met een journalistiek boek over die wereld te komen. Wie wil dat bovendien lezen? Mensen willen zich kunnen identificeren met personages, of ze nou in dezelfde wereld zitten of niet.”

Denk je niet dat mensen je fictieve baas Sal één op één zien als je voormalige baas Job?
“Nee, maar dat is aan de lezer. Het zou wel zonde zijn: ik denk dat het veel interessanter is om in je eigen omgeving te kijken. Hoe gaat het er op mijn werk aan toe; wat is zakelijk en wat is privé? Eva en ik hopen wel een soort bewustzijn te creëren met ons boek, dat lezers zich afvragen of zij nog gelukkig zijn op hun werk.”

Wanneer hoorde jij de geruchten over Job voor het eerst?
“Na een casting kwam er een acteur naar me toe: ‘Heb jij het al gehoord?’ Dat had ik niet. Op de dag dat alle media erover berichtten, kreeg ik tientallen appjes. Wat ik dacht op dat moment? Ik dacht dat ik gek werd. Twijfelde aan alles en iedereen. Ook aan mezelf. Had ik iets moeten zien?”

Ineens werd een man die je heel goed kent als viespeuk weggezet in talloze artikelen.
“Dat vond ik verschrikkelijk. Ik ben door hem opgeleid in mijn werk, hij heeft heel veel voor mij betekend. Maar hoe hij met bepaalde acteurs om is gegaan ging veel te ver. Of ik anders naar hem ben gaan kijken? Ik denk dat dat bij iedereen gebeurt als je iemand kent en je ineens iets van diegene te weten komt wat je niet wist.”

Spreek je hem nog?
“Nee.”

Ben je bang voor de reacties op het boek?
“Eigenlijk niet. Waar ik wel zenuwachtig van word, is dat er zoveel mensen aan me vragen of ik bang ben. Na een tijdje ging ik denken: zou ik dat moeten zijn? Maar ik zou niet weten waarom ik bang zou zijn. Dit is een project van twee vriendinnen die samen een boek wilden maken en dat hebben we gedaan.”

Lees ook
Daan (30) leert mannen hoe zij een vrouw moeten versieren in tijden van #metoo

In LINDA.176 staat een voorpublicatie uit Alles is spel van Eva Loesberg. Vanaf vandaag ligt die in de winkel. Liever online bestellen? Dat kan hier.