Als blijkt dat Puck van Beuzekom geen kinderen kan krijgen, begint haar zus Jimi Koot over het onderwerp ‘draagmoederschap’. Wat als zij de draagmoeder wordt van het kindje? Inmiddels is daar dochter én nichtje Alexis (1).
Puck over de band tussen Alexis en Jimi: “Ze zijn gek op elkaar, daar geniet ik ontzettend van.”
Op haar veertiende krijgt Puck te horen dat ze een erfelijke ziekte heeft: multiple epifysaire dysplasie (MED). “Ik heb de ‘goede’ vorm: mijn rug is niet vergroeid. Wel heb ik een kunstheup en slijten mijn botten. Zwanger worden – of blijven – kan moeilijker worden. Bij elke zwangerschap heb je vijftig procent kans dat het kindje zwaar gehandicapt wordt.”
In de jaren die volgen sluit ze zich af voor het eventuele moederschap. Tot ze haar man Dennis tegenkomt. Dan kan ze haar kinderwens niet langer verbergen. In 2015 gaan ze ervoor. “Binnen een half jaar was ik zwanger. Dat is spannend. Met de vlokkentest – bij elf weken – krijg je de uitslag: of je wel of niet zwanger kunt blijven.”
Bij Pucks eerste drie zwangerschappen klopt het hartje tijdens de twaalfwekenecho niet meer. Bij haar vierde zwangerschap blijkt het kindje de ziekte te hebben.
“Samen hebben we er veel over gepraat, Dennis en ik. Benoemen dat je je verdrietig voelt, proberen nuchter te blijven. Maar toen we de zwangerschap moesten afbreken zei ik: dit gaan we niet nog een keer doen. Dat kan ik niet.”
Haar zus Jimi is getrouwd met Arjan en zwanger van haar tweede kindje, wanneer ze op Facebook een artikel tegenkomt over draagmoederschap. “Ik heb het meteen aan Arjan voorgelegd. Hij is mijn man, en moet natuurlijk wel negen maanden lang met een zwangere vrouw in huis zitten.”
“Eigenlijk dacht ook hij gelijk: natuurlijk gaan we dit doen.”
Links Jimi, rechts Puck.
In het begin twijfelt Puck. Bij de laatste bevalling van haar zus is Jimi vier liter bloed verloren, omdat de placenta niet wilde loslaten. “Hoe kon ik het verantwoorden als dat nog een keer zou gebeuren? Tegenover mijzelf, maar vooral ook tegenover haar kinderen.”
“Dat was inderdaad kantje boord”, beaamt Jimi. “Ik heb het met de gynaecoloog besproken. De kans dat dat nog een keer gebeurt, is klein.”
Ze besluiten ervoor te gaan, en beginnen met het administratieve werk. Ze moeten toestemming krijgen van de kinderbescherming en spreken met z’n vieren alles door, tot in de details. Puck: “Omdat we allebei getrouwd zijn, ligt het nog gecompliceerder. Daar bestaat nog niet één richtlijn voor.”
Drie maanden later is Jimi zwanger. “Veel draagmoeders zien zichzelf als een ‘extra’ moeder, maar ik heb vanaf het begin gezegd: dit wordt mijn nichtje. Ik word geen moeder, maar tante.” Voor de kinderen van Jimi en Arjan wordt een prentenboek gemaakt. “Ze zijn nog jong. Aan de hand van tekeningen hebben we uitgelegd dat de baby van Puck in mama’s buik logeert.”
De zwangerschap verloopt goed. Maar na de twintigwekenecho komt corona, waardoor Puck en Dennis niet meer mee mogen naar ziekenhuisafspraken. “Je bent heel blij, maar tegelijkertijd sluit je zelf ook af dat je nooit meer zwanger bent, of nooit weet hoe het is om te bevallen.”
Vlak voor de bevalling krijgen ze te horen dat ze daar – bij hoge uitzondering – wél bij mogen zijn. “Dat moment was heel dubbel. Terwijl Alexis bij mij op de borst lag, moest Jimi binnen tien minuten van de placenta bevallen. Zo niet, dan moest ze worden geopereerd.”
Ze zijn met z’n vieren, bewust. Jimi: “Het is een bijzonder moment – dat je maar één keer mee kan maken – dus ik wilde graag dat Puck en Dennis daar vanaf het begin bij waren.”
Drie uur later zitten ze met zijn vieren in de auto: Puck, Dennis, Jimi en baby Alexis. Arjan is op dat moment alweer terug bij de kinderen. Puck: “Dat was een heel gek moment. We zetten Jimi thuis af: ‘Bedankt en tot snel’. Gelukkig wonen ze twee straten verder, dus diezelfde dag stond ze alweer op de stoep.”
Jimi: “Ik wilde graag naar mijn eigen huis. Maar ik ben die eerste week elke dag langs geweest. Als ik nu naar Alexis kijk, is het niet de baby die in mijn buik is gegroeid, maar gewoon mijn nichtje.”
Alexis, elf maanden oud.
Puck: “Heel grappig: Alexis lijkt sprekend op Jimi. Terwijl Jimi’s meiden weer precies op mij lijken. Komt ze binnen, dan geef ik Alexis meteen aan haar, om lekker te kroelen. Ze zijn gek op elkaar, daar geniet ik ontzettend van.”
En als Alexis vraagt of ze ook bij mama uit de buik komt? “We hebben besloten om daar niet moeilijk over te doen. Gewoon zeggen: ‘Jij komt uit Jimi’s buik, want dat kon bij mama niet’.”
Dit artikel verscheen eerder bij LINDA. op 2 november 2021.
Zo ingewikkeld is draagmoederschap voor mannenkoppels (en de vrouwen die hen helpen)
