Waarom besloot je een brief naar ‘de Volkskrant’ te schrijven?

“Dit was iets dat ik voor mezelf moest doen.”

Moest je daar goed over nadenken?

“Ja, er ging veel tijd overheen. Sinds het begin van de crisis praat ik met collega’s over de pandemie. Hoe is het voor een sessiedrummer of voor een geluidsman? Zij zijn mijn maten. We voerden ellenlange discussies.

Met alle respect, maar mensen die niet in onze branche zitten, weten niet wat wij meemaken. En er waren natuurlijk veel heftigere dingen aan de hand. Mensen verkeerden in levensgevaar. Daarom heb ik lang gezwegen, maar inmiddels is de balans zo ver te zoeken, dat ik het wel moest aankaarten.

Fysieke gezondheid is belangrijk, maar mentale gezondheid ook. Mensen missen een veilige plek waar ze plezier kunnen hebben. Ik ben bang dat we de schok nog gaan krijgen. Ik hou mijn hart vast. Probeer nu maar eens een psycholoog te krijgen. Ook binnen mijn sector zijn veel mensen depressief.”

Hoe was het voor jou om dit op papier te zetten?

“Het luchtte op. Ik heb heel veel reacties gekregen van mensen binnen en buiten de branche. Lieve berichten van collega’s die me bedankten en me vertelden dat ze achter me staan. Die me ook vertelden dat ze dit zelf niet durfden uit te spreken.

Tijdens dit gesprek denk ik ook: ben ik nou zielig aan het doen? Heel veel mensen hebben het fucking zwaar. Ik probeer het zo min mogelijk over mezelf te laten gaan. Ik ben gewoon een makkelijk voorbeeld, omdat ik alles over mezelf en mijn leven weet. Dit gaat over muzikanten, theatermakers, dansers, acteurs, actrices. What about the kunst?”

Hoe was de afgelopen 1,5 jaar voor jou?

“Ik heb veel depressieve dalen gehad. Ik deal daar al langer mee, maar ben blij dat ik op een punt in mijn leven ben waarin ik sterker in mijn schoenen sta. Ik ben nu niet depressief én verslaafd. Mijn hart gaat uit naar alle mensen die tijdens deze crisis voor het eerst kennismaken met depressiviteit en mentale disbalans.”

Je schreef ook: ‘Velen zullen denken: wat zeurt zo’n Jett Rebel? Zijn ‘werk’ is op een podium staan. Hij is vast ‘loaded’. In werkelijkheid kan hij al maanden amper rondkomen, en denkt hij soms dat hij maar beter een andere baan kan zoeken.’

“Onze branche zit vol met gewone broodverdieners. Mensen die van dag tot dag leven van het geld dat zij verdienen met shows. Ik doe soms 100 shows per jaar. Licht- en geluidsmannen doen er soms wel 200. Als dat wegvalt terwijl je daar normaal je huur van moet betalen, is dat heftig.”

Je spreekt je luid en duidelijk uit over het coronabeleid. Verwacht of hoop je op een reactie vanuit de politiek?

“Ik denk heel eerlijk gezegd dat het hen geen fuck uitmaakt. Zij zien deze disbalans ook. Het is niet eerlijk. In de Melkweg mag maar 127 man naar binnen. In de Xenos in Apeldoorn 130. Dat weet ik toevallig omdat er een bordje buiten staat. Op een festival waar 750 mensen welkom zijn, kun je geen vijf artiesten laten komen. Dat komt financieel niet uit. Festivals, optredens en theaterproducties worden relatief duur. Te duur. Het zou fijn zijn als de regering zou inzien dat kunst belangrijk is voor het volk. Als de verbindende kracht die het kan hebben benut zou worden. Maar we genereren te weinig geld.

Ik kan alleen maar hopen dat maatregelen snel versoepeld worden en mijn collega’s en ik weer aan het werk kunnen.”

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Jett Rebel (@jettrebel)