In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Jennifer (28) gedenkt haar vader Wout (48), die overleed aan een hartstilstand.
Geschreven door Jennifer Knoester, ter nagedachtenis aan Wout Knoester (20 januari 1961 – 14 september 2009)
Mijn papa. Een vader op wie ik gek was. Niets was fijner dan zijn warme ‘papaknuffel’. Mijn vader was een man die volop van het leven genoot. Tot op de laatste dag. Sociaal, iemand die mensen verbindt, sfeermaker en liefdevol zijn de eerste woorden die in mij opkomen. Hij had een groot sociaal netwerk, mede door zijn passie voor voetbal, mensen en gezelligheid op de voetbalvereniging SVV Scheveningen.
Lees ook
Monumentje voor Jans (1958-2015): ‘Moeders horen geen pijn te hebben’
We leefden een mooi en gelukkig leven in een gezin van vier. Geen donderwolkje aan de hemel, totdat het noodlot ons trof op de vroege ochtend van 14 september 2009. Mijn broer en ik woonden beiden nog thuis. Ik werd wakker van het geschreeuw van mijn moeder. Papa maakte een soort snurk-geluid, daarom wilde mama hem op zijn zij duwen. Dat ging niet. De paniek sloeg toe. We hebben met z’n drieën mijn vader geprobeerd te reanimeren en direct 112 gebeld. Niet veel later, na de aankomst van de hulpdiensten, werd zijn overlijden vastgesteld. Hij was overleden aan een hartstilstand.
We waren voor ons gevoel met z’n drieën terechtgekomen in de meest donkere donderstorm die we ons konden bedenken. We hebben papa het mooiste, en een vooral zo passend mogelijk, afscheid gegeven. Met muziek van Tiësto tot aan Duran Duran, een enorm aantal vrienden en bekenden en mooie woorden – die ik hem zo had gegund om in het echt te horen.
Nu zijn we bijna tien jaar verder. Papa, wat heb je veel gemist én wat word je gemist. We denken nog dagelijks aan je en je bent altijd onderdeel van onze gesprekken. We hebben jouw levensmotto om te genieten van elke dag overgenomen, want we weten dat het zo voorbij kan zijn.
Lees ook
Carolien gedenkt haar vader die onverwachts overleed op vakantie: ‘Wat missen we je’
Dit jaar word je twee keer opa. Je eerste kleindochter is net geboren en de tweede verwachten we begin juli. Ik denk niet dat we je ooit zoveel hebben gemist als in deze bijzondere tijd. Oma heeft geen opa aan haar zijde. Het enige wat wij kunnen doen is aan onze meisjes vertellen wie jij was, wat je voor ons betekende en hoe ontiegelijk trots je op jouw kleindochters was geweest.
Ik had het je zo gegund lieve papa.
