Tijdens en na een bevalling verliezen de meeste vrouwen minder dan een halve liter bloed. Is dat meer, dan wordt dat fluxus (postpartum) genoemd. Bij Jennifer (26) leidde dat tot flauwvallen en een spoedoperatie.
“Ik heb er nog steeds nachtmerries van.” LINDA.nl sprak haar over fluxus en de impact die de bevalling nu nog op haar heeft.
De complicaties traden al vroeg in haar zwangerschap op, vertelt Jennifer. “Toen ik tien weken zwanger was, kreeg ik enorm veel last van mijn stuitje en van harde buiken. Maanden voor ik uitgerekend was moest ik al stoppen met werken door mijn klachten.”
“Toen de verloskundige dat aanraadde, schrok ik wel. Het was net december en ik was eind april pas uitgerekend. Maar ze had wel gelijk; zelfs de hond uitlaten kon ik niet meer. Er waren dagen dat ik niet kon lopen, en als ik dat wel deed, had ik daar soms een week last van. Toen ik een weekendje weg ging met mijn vriend, nam ik een rolstoel mee.”
Door de harde buiken verwachtte de verloskundige dat Jennifers dochter eerder geboren zou worden, maar dat gebeurde niet. Precies op de uitgerekende datum braken haar vliezen. “Ik zag meteen dat het vruchtwater een abnormale kleur had. De baby had erin gepoept, en dat kan betekenen dat ze in paniek was. Ik moest meteen naar het ziekenhuis. Daar mocht ik gelukkig een ruggenprik; ik had zo veel pijn dat ik het liefst niks wilde voelen.”
Ze plaatsten een elektroon op het hoofd van haar baby om de hartslag goed in de gaten te houden. Jennifer zelf kreeg ondertussen weeënopwekkers. “De weeën moesten sneller, zeiden ze. Anders zou ik het niet volhouden en zou de baby het niet leuk vinden. Blijkbaar had ze dipjes in haar hartslag. Op een gegeven moment werd mijn verloskundige zelfs een beetje boos. ‘Ze moet er nú uit’, zei ze.”
Dit bericht op Instagram bekijken
“Uiteindelijk kwam ze eruit, mijn Estelle. Maar ik had meteen in de gaten dat er iets mis was. Ze was helemaal slap en bleek, en ze huilde ook niet. De kamer stond ineens vol mensen en Estelle werd meteen meegenomen. Mijn vriend mocht mee, maar ik lag daar maar te wachten. Ondertussen perste ik wel mijn placenta eruit. Die werd gewogen en alles leek goed te zijn.”
Maar op het moment dat de verloskundige vroeg hoe Jennifer zich voelde, merkte ze al dat ze weg ging vallen. “Ik kwam weer bij met een washandje op mijn voorhoofd en een bloeddrukmeter om mijn arm. Toen zeiden ze al: ‘Het gaat niet helemaal goed hier, je verliest veel bloed’.”
“Ik had honger en dorst, maar moest nuchter blijven voor een eventuele operatie. Ze zouden een uur afwachten of het zou stoppen, maar uiteindelijk ben ik binnen dat uur al naar de operatiekamer gereden.”
Daniëlle (37) bleef maar ziek na haar bevalling: 'Ze ontdekten een tumor'
“Ik voelde me helemaal niet goed en ik had nog geen baby bij me. Alles voelde verkeerd, en ik had weleens verhalen gehoord van mensen die hun bevalling niet overleefden. Ik vroeg: ‘Ga ik dood?’ Maar ze verzekerden me dat ze er alles aan gingen doen om dat niet te laten gebeuren.”
Er bleek toch nog een stuk van de placenta achtergebleven te zijn, die ervoor zorgde dat het bloeden niet stopte. Het moest operatief verwijderd worden. Op de operatiekamer verloor Jennifer nog 2 liter bloed, vertelt ze. “Uiteindelijk werd ik wakker op de kraamafdeling en kreeg ik Estelle goed te zien. Dat was zo’n zes uur na de bevalling, en ik baalde wel dat ik dat eerste hechtingsmoment had gemist.” Met haar dochter ging het inmiddels weer goed; zij had alleen te lang vastgezeten in het geboortekanaal.
Dit bericht op Instagram bekijken
De kraamweek was vooral naar voor Jennifer. “Alles was te veel, zelfs als ik naar de badkamer liep kreeg ik al hartkloppingen. Ik kon niet met Estelle lopen, zelfs haar luier niet verschonen. Het voelde bijna alsof het mijn baby niet was.”
Na drie weken begon het lichamelijk iets beter te gaan, maar Jennifer bleef af en aan hartkloppingen, paniekaanvallen en nachtmerries houden. “Mijn dochter is nu bijna elf weken oud en ik ben nog steeds niet veel waard. Ik had eigenlijk vorige week weer moeten beginnen met werken, maar dat kan gewoon nog niet. Ik ben meestal vrolijk en lacherig over alles, dus het was echt moeilijk toe te geven dat het een traumatische ervaring was. Maar dat was het wel. Als ik dit had geweten, had ik misschien wel niet zwanger willen zijn.”
Haar droom was altijd om twee kinderen te hebben, vertelt Jennifer, “maar ik ben echt heel bang voor een volgende bevalling. Ik hoop dat die angst wel minder wordt als ik hulp ga zoeken bij een psycholoog. Ik wil het verwerken vóór het later dubbel zo erg toeslaat.”
Roy (33) verloor vrouw (28) en zoon tijdens bevalling: 'Het is leeg in huis'
