Jennifer van der Weel (31) heeft drie tatoeages, inclusief een sleeve die haar hele arm bedekt. Lange tijd verborg ze haar tattoos, maar daar is ze sinds kort klaar mee. Ze toont ze juist met trots.
“Door het verbergen van mijn tattoos, kon ik mezelf niet zijn.”
Zo’n tien jaar geleden zet Jennifer haar eerste tattoo. “Ik heb daar toen wel lang over nagedacht. In mijn omgeving waren er wel wat mensen die uit een impuls een tattoo lieten zetten. Maar ik wilde dat er een verhaal achter zat.” Haar allereerste tatoeage bevat het Maori-symbool, dat verbonden is met de sport waar ze al jarenlang gepassioneerd mee bezig is: bodyjam, waar ze ook les in geeft.
“Voordat ik die tatoeage liet zetten, wilde ik er zeker van zijn dat deze sport echt deel van mijn leven is. Vanaf het allereerste moment vond ik het symbool prachtig, en na vijf jaar wist ik dat deze sport voor altijd bij mij zou blijven. Het maakt nu gewoon deel uit van wie ik ben. Mijn arm is nu eenmaal zo.”
Foto van Jennifer op een beach sport evenement waarbij beide tatoeages zichtbaar zijn. Tekst loopt door onder de foto.
Sinds een paar jaar heeft Jennifer ook een sleeve-tatoeage, die haar hele arm bedekt. “Ik was altijd al gefascineerd door sleeves, ze stralen iets stoers uit. Mijn keuze viel op een tatoeage gebaseerd op sprookjes, met elementen uit Disney-verhalen. Het heeft iets nostalgisch, aangezien mijn zusjes en ik vroeger graag naar die films keken. Voor mij vertegenwoordigt het de verbinding met mijn familie.”
Foto van Jennifer waarop een deel van haar sleeve-tatoeages goed zichtbaar is. Tekst loopt door onder de foto.
Jennifer hield bij het zetten van haar tattoos geen rekening met wat anderen daarvan zouden vinden. “Het was puur een persoonlijke keuze, en het maakte me niet uit wat anderen ervan vonden. Het leek me ook niet relevant om na te denken over eventuele consequenties van mijn tatoeages.”
Toch heeft Jennifer wel ervaring met negatieve reacties. “De eerste keer dat ik dat merkte was bij sollicitatiegesprekken. Het is niet zo dat ik niet werd geaccepteerd, maar ik kreeg wel de vraag of ik het kon bedekken. In eerste instantie ging ik daar wel in mee. Toen was ik pas 21 jaar oud en nog niet volledig bewust van de mogelijke gevolgen. Het resultaat was dat ik mezelf niet kon zijn, terwijl dat eigenlijk van cruciaal belang is.”
Jennifer herinnert zich ook een geval waarin ze vanwege haar tatoeages werd afgewezen, al werd dat niet expliciet uitgesproken. “Het was vooral duidelijk aan de reactie van de persoon die me interviewde. Toen ik mijn mouwen oprolde en mijn tatoeages tevoorschijn kwamen, veranderde haar houding merkbaar. Het was overduidelijk dat ze het gesprek zo snel mogelijk wilde beëindigen. Ik heb de functie toen ook niet gekregen.”
Daarnaast kreeg ze opmerkingen als: ‘Maar oh, dat had ik niet van jou verwacht’. “Meteen voel ik dat iemand anders naar me kijkt. Het lijkt soms alsof de tatoeages mijn professionaliteit in twijfel trekken, terwijl anderen zich juist informeler gedragen en zelfs grenzen overschrijden door me aan te raken. Wat ik dan juist weer heel ongepast vindt.”
Jarenlang verstopte Jennifer haar armen onder lange mouwen op het werk. Maar sinds kort wil ze dat niet meer. “Het is een gedachte waar ik al langer mee speelde. Dat komt ook door de nieuwe generatie die hier binnenkomt en zich juist wel laat zien. Zij zijn er veel vrijer en makkelijker in. Terwijl ik nog steeds met lange mouwen rondliep. Waarom was ik mezelf zo aan het verstoppen, terwijl anderen dat niet deden?”
Shayène (25) eert cultuur met gezichtstatoeages: 'Het is moeilijk om een baan te vinden'
Uiteindelijk besluit ze op een dag om naar kantoor te gaan met korte mouwen. “Toen voelde ik me echt naakt. Iedereen keek naar mij, want ik liet iets zien wat ik altijd bedekte. Ik voelde me heel ongemakkelijk en gek. Het drong tot me door dat ik me niet meer op mijn gemak voelde op de werkvloer, terwijl ik juist wilde zijn wie ik echt ben. Dat was voor mij een reden om te stoppen met het verbergen van mijn tatoeages. Alleen zo zou ik me meer mezelf, op mijn gemak en gelukkiger op mijn werk gaan voelen.”
Toen ik eindelijk besloot om dat niet meer te doen, en iedereen het volkomen normaal vond dat ik tatoeages heb, verdwenen de reacties. Niemand sprak me nog aan op mijn tattoos. Nu maken ze gewoon deel uit van wie ik ben.”
Dat Jennifer zich bedekte, terwijl een aantal collega’s dat niet deden, komt omdat ze in de oude situatie van haar bedrijf bleef hangen, vertelt ze. “Door de tijd heen is de organisatie hierin meegegroeid. Maar ik bleef vasthouden aan de oude manier van doen en bleef mijn tatoeages bedekken.”
Bij klantbezoeken blijft Jennifer haar tatoeages nog wel bedekken. “Ik denk dat dit in de toekomst zal veranderen, mede dankzij de nieuwe generatie die we nu in de organisatie hebben. Niet alle bedrijven zijn al zo ver, maar er is duidelijk een groeiende acceptatie. Wat ik vooral hoop voor de toekomst, is dat mensen geaccepteerd worden zoals ze zijn, of het nu gaat om tatoeages, kledingstijl, of vooroordelen over huidskleur en afkomst.”
Jennifer plaatste een bericht op LinkedIn over dit onderwerp waarop ze duizenden reacties kreeg: “Mijn doel was om het gesprek hierover te starten en te benadrukken dat professionaliteit voorop staat. Het is van cruciaal belang voor je werkplezier dat je jezelf kunt zijn. Een collega van mij benaderde me en deelde hetzelfde gevoel. Ze zei: ‘Ik ga nu ook mijn masker afzetten en mijn mouwen opstropen.’ En dat doet me echt goed. Het maakt me oprecht blij.”
Shayène (25) eert cultuur met gezichtstatoeages: 'Het is moeilijk om een baan te vinden'
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
