In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Janne Lemmen (20) haar broer Sjoerd, die op 16-jarige leeftijd overleed door een auto-ongeluk.
“Ze zaten met vier vrienden in een auto en zijn om onbekende reden van de weg geraakt en tegen een boom aangekomen. Drie van hen waren op slag dood, waaronder mijn broer”, vertelt Janne. Het vierde slachtoffer overlijdt later in het ziekenhuis.
Haar broer zou die avond om 01.00 uur thuis zijn, maar zou normaal gesproken zichzelf binnenlaten. Nu wordt er om die tijd aangebeld. “De politie kwam vertellen dat hij overleden was. Ik lag nog in bed en hoorde de agenten beneden met mijn moeder praten.”
Wat volgt is een nacht vol verdriet, telefoontjes naar familie en mensen over de vloer. Sjoerd sterft op een vrijdag en het hele weekend ziet de woning zwart van de mensen. “Op maandag ging ik weer naar school. Even afleiding, even niet meer thuis zijn.” Janne heeft haar klas dan al zelf al ingelicht en krijgt bij aankomst een stapel brieven en tekeningen. “Het was fijn om even op school te zijn, maar ik had destijds ook een Sjoerd in mijn klas. Ik schrok steeds als ik zijn naam hoorde.”
Op de uitvaart van haar broer komen achthonderd mensen af. “De kerk zat bomvol. Er moesten achteraf extra prentjes bijgedrukt worden”, vertelt zijn zusje. “Mijn moeder had een stukje geschreven over zijn levensloop. Die tekst hadden we verdeeld over ons twee. Mijn vader stond er wel bij, maar die heeft niks gezegd.” Janne en haar moeder spreken meteen aan het begin, “want dan waren we ervan af”.
De inmiddels 20-jarige studente is 12 jaar als ze haar broer verliest. Ze zit net in de brugklas en pakt haar leven daarna snel weer op. “Ik ontkende het bijna, en liet het verdriet niet toe.” Dat blijkt achteraf een lastige tactiek, want in de derde klas komt ze zichzelf keihard tegen. “Ik merkte dat ik nergens meer plezier in had en voelde geen emotie meer”, vertelt Janne over die tijd. Iemand op school prikt door haar muurtje heen en ze breekt. Ze wordt doorverwezen naar een creatief therapeut. “Dat was heel fijn. Zo hoefde ik niet te veel te praten, maar kon ik wel met mijn rouw bezig zijn.”
Op feestdagen en verjaardagen, maar ook andere hoogtepunten mist Janne haar broer enorm. “Je mist de vierde persoon van het gezin, omdat hij erbij had moeten zijn.” Ze heeft de warme herinneringen aan de meest alledaagse momenten. “Ik mis hem in de meest simpele dingen. Dan hadden we weekend en zat hij te gamen op zijn kamer en dan ging ik er gewoon bij zitten. Dan keek ik mee op zijn scherm of speelden we samen.” Door het leeftijdsverschil trekken ze niet heel veel met elkaar op. “Daarom waren juist dit soort momentjes heel fijn.”
Het gezin van Janne heeft sinds zijn overlijden een bijzondere traditie erin gehouden op zijn sterfdag. “Hij had de avond van het ongeluk voor het eerst voor ons gekookt. Maar hij had geen zin om boodschappen te doen, dus maakte hij een maaltijd met de producten die hij in de voorraadkast en vriezer vond. Hij zette schnitzel met witte bonen in tomatensaus en aardappeltoefjes op tafel. Dat eten we nog steeds elk jaar op 20 februari.”
Ter nagedachtenis aan Sjoerd Lemmen 21-03-1998 – 20-02-2015.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Cindy herdenkt haar zus Rianne: 'Vandaag zou je 40 worden, lief zusje'
