We hadden de kinderen voor een nachtje elders geparkeerd, opdat we weer eens konden voelen hoe het is om samen wakker te worden. Als er niemand roept, hoef je ook niet uit bed, dat idee.
De route leidde ons naar een schattig kasteeltje in het zuiden van ons land, waar ik een kamer met uitzicht op de tuin had geboekt.
We kwamen aan bij een gietijzeren groen hek en belden aan. Een opgewekte stem begroette ons door de intercom, op een toon alsof hij echt blij was dat we er waren, deed met een druk op de knop het hek open en we reden naar binnen. De grote deuren zwaaiden open en daar kwam een heuse butler naar buiten.
Nou weet ik niet wat jullie gewend zijn, maar dit was de eerste keer dat ik met een butler te maken had. Het begon al bij de koffer, formaatje handbagage, we gingen per slot van rekening slechts één nachtje weg. Ik pakte ‘m uit de achterbak en nog voor-ie de grond raakte had ik hem al niet meer vast. Ik sputterde nog: “O, dat hoeft niet hoor”, maar hij antwoordde: “Bij voorkeur wel, meneer.”
Meneer. Sorry hoor. Had ik dit geweten dan had ik me erop gekleed. Ik stond in een T-shirt, korte broek en op slippers, terwijl hij er uitzag om door een ringetje te halen. Terwijl we na het inchecken achter hem aan de trap op liepen, schoot er ineens iets door mijn hoofd. GELD! Ik heb helemaal geen geld op zak! Ik vind het al moeilijk als ik in het buitenland ben en iemand brengt je bagage naar de kamer. Moet je wat geven als dank? En zo ja, hoe veel? Maar daar heb ik altijd wel lokale valuta op zak.
In Nederland betaal ik álles altijd digitaal. Ik had al een compleet modderfiguur geslagen door me te kleden alsof ik een dagje strand voor de boeg had, maar dit zou catastrofaal worden als ik niet aan de hier geldende verwachtingen kon voldoen!
Mijn vrouw keek me aan en zag blijkbaar de angst, want ze mimede met haar lippen: ‘wat is er?’ Op mijn beurt gebaarde ik geluidloos terug dat ik geen geld bij me had voor de butler en dat ik dacht dat dat absoluut wel zo heurde.
Zo geruisloos mogelijk, en gelukkig moesten we twee trappen op – dat gaf wat tijd – zocht zij in haar tasje naar een eventuele oplossing. Er bleken twee opties, die allebei niet ideaal waren. Ze vond: een biljet van vijftig euro en een euro. Het eerste zou belachelijk zijn, dus dat viel af, maar was het tweede dat niet ook? Als een plek kennelijk zo chic is dat er een heuse butler rondloopt, is een euro dan niet een belediging?
Laf als ik was liet ik haar de kastanjes uit het vuur halen. Ze gaf na aankomst op de kamer de euro aan de butler. Hij nam hem aan, hield hem tussen duim en wijsvinger vast en bekeek hem alsof hij voor het eerst zo’n klein en onbenullig muntje ziet. Met het schaamrood op de kaken liet hij ons achter.
Volgende keer blijven we gewoon thuis.
Jan is zijn sleutels vergeten: 'De enige optie is mijn vrouw uit haar zuurverdiende nachtrust te wekken'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan zich wekelijks druk maken en verwonderen.
