Jacqueline (58) ontdekte vorig jaar dat haar hoogbejaarde moeder (90) was verkracht door een zorgmedewerker. Haar moeder kan zich niet bewegen en was compleet weerloos. “Ik zag de angst in haar ogen.”
“Onbegrijpelijk”, vindt Jacqueline wat de dader, Philip V., heeft gedaan. “Hoe kun je dat doen bij zo’n hulpeloze oude vrouw?”
De zorginstelling van Jacquelines moeder lijkt een veilige omgeving, totdat ze in de herfst van 2020 wordt gebeld. “De zedenpolitie Rotterdam vroeg aan mij en mijn broers of we wilden langskomen. Ter plekke kregen we een foto onder onze neus geschoven. Ik herkende meteen mijn moeder.”
De politie was toevallig op het beeld gestuit in een kinderpornozaak. De dader was daarin naar voren gekomen en op zijn telefoon bleken ook filmpjes te staan waarin hij Jacquelines moeder tijdens zijn nachtdienst verkrachtte. “Hij leek heel voorkomend en behulpzaam en bood vaak aan om nachtdiensten te draaien. Dat aanbod namen ze op de afdeling natuurlijk dankbaar aan, niet wetende dat hij dan zijn gang ging”, vertelt Jacqueline.
Haar moeder raakte in 2013 compleet afhankelijk door een hersenbloeding. Daarom was ze gedwongen te verhuizen naar een zorginstelling. “Ze kan niets zelfstandig. Ze wordt in en uit bed getild, krijgt eten toegediend en ze kan niet praten. Maar ze verstaat en begrijpt alles.” Haar moeder heeft de verkrachting dan ook heel bewust meegemaakt. “De angst die ze moet hebben gevoeld is onverdraaglijk. Het is niet te bevatten.”
Het wringt dat het misdrijf onopgemerkt is gebleven. “Ik vind dat de instelling een steek heeft laten vallen. Sommige medewerkers waren in die periode met heel andere dingen bezig. Zo is de leidinggevende op de afdeling ontslagen wegens diefstal. Ook merkte de verzorging op dat mijn moeder blauwe plekken had, terwijl ze zich niet zelfstandig kan bewegen. Maar daar is niks mee gedaan.”
‘Een op tien vrouwelijke studenten slachtoffer van verkrachting’
Nadat ze op de hoogte was gebracht, kon Jacqueline haar moeder eindelijk troost bieden. “Ik heb haar verteld dat ik wist wat haar was overkomen. Ze gaf een blik van herkenning en opluchting. Toen kwamen de tranen.”
Maar de gebeurtenissen zijn voor haar moeder haast onmogelijk te verwerken. Hoewel ze nu hulp krijgt, denkt Jacqueline niet dat ze er ooit nog bovenop gaat komen. “We zijn nu bijna een jaar verder, maar ze probeert nog altijd over haar gruwelijke ervaringen te vertellen als ik haar bezoek. Na een tijd vond ik het daarom ook lastig om bij haar langs te gaan. Elke keer weer zag ik de angst in haar ogen.”
Jacqueline had zelf graag meer steun willen krijgen. “Mijn baas heeft uiteindelijk hulp voor me geregeld. Natuurlijk was er wel slachtofferhulp, maar dat is niet in verhouding met de hoeveelheid hulp die de dader kreeg. Dat stoort me.” Inmiddels heeft ze geen behoefte meer aan hulp. “Vanaf hier moet ik het zelf doen, met de steun van mijn familie. Maar het zal altijd een kras op mijn ziel blijven.”
Sandra's dochter werd verkracht: ‘Mijn wereld stond stil’
