Iris (37) kreeg tijdens haar eerste zwangerschap in 2015 glaucoom, waardoor ze aan één oog blind werd. Tijdens haar tweede zwangerschap was ze ontzettend bang om volledig blind te worden.
In de rubriek ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“In februari 2015 ben ik naar de huisarts gegaan, omdat ik af en toe een flits zag in mijn rechteroog. Alsof ik recht in een koplamp keek. Ik ben meerdere keren bij de huisarts geweest en stuitte vervolgens op een wachttijd van een aantal maanden in het ziekenhuis. Niemand nam het heel serieus, waardoor ik zelf ook dacht dat het wel weer over zou gaan.”
“Begin juli 2015 kwamen mijn man Carel (48) en ik erachter dat ik al 21 weken zwanger was. Het lukte met mijn ex niet om zwanger te worden, waardoor ik moest wennen aan het idee dat ik een kind kreeg. Hierdoor vergat ik mijn oog een beetje. Toen er delen van mijn zicht wegvielen, belde ik het ziekenhuis opnieuw. ‘Met u zijn er nog veel anderen waarmee het niet goed gaat’, kreeg ik te horen, en ik werd op een wachtlijst gezet.”
“Toen ik begin oktober met mijn rechteroog vrijwel niks meer zag, kon ik eindelijk bij de oogarts terecht. Ik bleek glaucoom te hebben; een erfelijke aandoening waarbij de oogzenuw door een te hoge oogdruk wordt aangetast. Wanneer je hier op tijd bij bent, is het goed te behandelen. Maar het zicht dat eenmaal weg is, komt nooit meer terug. Er werd besloten dat ik niet mocht persen bij mijn bevalling, omdat glaucoom daardoor kan verergeren. Op 3 november 2015 ben ik met een keizersnede bevallen van Isabel.”
“Ik wilde per se goedkeuring van de oogarts voor we aan een tweede kind begonnen. Ik zag inmiddels met mijn rechteroog helemaal niks meer en wilde niet riskeren dat ik volledig blind zou worden. Gelukkig zag de oogarts geen risico. Ik zou preventief druppels krijgen voor mijn goede oog, er zouden meer controles komen en men garandeerde me dat ik weer met een keizersnede mocht bevallen.”
“Na twee maanden, in februari 2018, kwam ik erachter dat ik weer zwanger was. Hoewel we daar heel blij mee waren, was ik de hele zwangerschap ontzettend bezorgd. Mijn eerste zwangerschap was waarschijnlijk niet de oorzaak van de glaucoom, maar toch bleef ik daar angstig voor. Daarom zat ik wekelijks bij de opticien voor controle. Vervolgens was ik twee minuten na een controle alweer bang dat het tóch mis was.”
“Ik moet er niet te vaak aan denken, want dan maak ik mezelf helemaal gek. Ik wil mijn kinderen zo graag zien opgroeien. Ook lijkt het me naar om de gezichten van familieleden en vrienden nooit meer te zien. En ik heb fantastisch werk en rijd vaak auto – dat zijn dingen die dan wegvallen. Zonder Carel, mijn moeder en mijn zus was ik deze zwangerschap nooit goed doorgekomen. Zij stelden me telkens gerust als de angst weer opkwam.”
“In week 39 stond de keizersnede gepland, maar een week eerder, op 8 oktober, voelde ik me al niet lekker. ik was zo bang dat de bevalling eerder zou beginnen en ik alsnog moest persen. Op 10 oktober zetten de weeën door, meteen na het eten. Toen ik over de keukentafel hing van de pijn, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Daar bleek ik 2 centimeter ontsluiting te hebben. Toen raakte ik helemaal in paniek.”
“Ik wist zéker dat ik blind zou worden en wilde dat de baby nú gehaald werd. Ik ben nog nooit zo bang geweest als toen. De arts zei dat ik niet ineens van 2 naar 10 centimeter zou gaan, maar ik vertrouwde het niet. Bij mijn rechteroog zeiden ze ook dat het wel goed zou komen. Nou, dat kwam niet goed. Ik heb gesmeekt en gehuild tot gelukkig besloten werd om de baby met spoed te halen. Ik was meteen minder angstig en op 11 oktober 2018 om 00.30 uur werd Lucas gezond geboren.”
“Ik vond de tweede keizersnede veel zwaarder dan de eerste, omdat ze dezelfde wond opnieuw openmaken. Maar hoewel het herstel moeilijk was, heb ik verder een heel mooie kraamweek met een fijne kraamverzorger gehad.”
“Het gaat heel goed met ons. Lucas is super vrolijk en druk, een heerlijk kind. Hij en Isabel zijn dol op elkaar. Ik vind het heel vertederend om te zien hoe ze met elkaar omgaan.”
“Als je het niet vertrouwt, kom voor jezelf op en ga naar het ziekenhuis. Dat had ik ook moeten doen. Ik kan met mijn ene oog overigens goed leven. Velen denken dat ik geen diepte kan zien, maar mijn linkeroog heeft dat helemaal overgenomen. Ik kan gewoon werken, autorijden en moeder zijn.”
“Isabel en Lucas kunnen ook glaucoom hebben en worden vanaf hun vijftiende elk half jaar gecontroleerd. De angst dat ik zelf nog ooit blind word, blijft. Zodra ik een beetje hoofdpijn heb of misselijk ben – wat voortekenen zijn – ga ik naar de opticien. Maar ondertussen ga ik niet bij de pakken neerzitten. We hebben twee prachtige kinderen waar we erg van genieten en – het is misschien een dooddoener – maar je moet echt zélf wat van het leven maken. Dat doe ik dan ook zeker.”
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
