Iris Koorn (48) is vijftien als haar moeder na een kort ziekbed overlijdt. Kort daarna wordt ook haar vader ziek. Hij heeft hiv en blijkt ook haar moeder te hebben besmet – maar dat hoort Iris dan voor het eerst.
Ze vertelt aan LINDA.nl dat er nog altijd veel vragen onbeantwoord zijn.
“Ik herinner me dat mijn moeder ziek werd. Ze had vage klachten, koorts en hoofdpijn, en het ging maar niet over. Ze heeft maandenlang in het ziekenhuis gelegen en werd uitgebreid onderzocht. Mijn oudere broer, jongere zusje en ik kregen van mijn ouders te horen dat ze alvleesklierkanker had.”
Na een half jaar ziek zijn, overlijdt ze. Anderhalf jaar later wordt ook Iris’ vader ziek. “Ik merkte dat hij in de war was, maar durfde daar niet met hem over te praten. Mijn oma kwam langs voor de verjaardag van mijn broer en is niet meer weggegaan. Mijn vader takelde snel af. Hij kon zichzelf niet meer warm houden en liet zijn ontlasting lopen.”
Hij wordt opgenomen in het ziekenhuis en Iris schiet meteen in de verzorgende rol. Dan krijgt ze nieuws dat inslaat als een bom. “De arts vertelde me dat mijn vader hiv had – een gegarandeerd doodsvonnis – en dat ook mijn moeder daaraan was overleden.” De man adviseert Iris om er niet met andere mensen over te praten. “Het stigma was te groot, de maatschappij zou me uitkotsen.”
Dus houdt ze haar lippen stijf op elkaar. “Ik was ver verwijderd van mijn gevoel. Ik kon het wel bevatten, maar niet toelaten. Ik ging pragmatisch handelen. Zo moest ik examen doen en zorgde ik dus dat ik er zo goed mogelijk voor zou staan.” Het voelt niet alsof ze een keuze heeft. “De voogdij zou naar studievrienden van mijn ouders gaan. Schatten van mensen, maar ik wilde daar niet wonen. Ik kon al bijna op kamers.”
Daarvoor moet Iris wel slagen, dus doet ze haar best op school. Daarnaast is ze zoveel mogelijk bij haar vader. “Ik voelde zijn schuldgevoel en schaamte. De artsen vertelden dat hij de ziekte in Afrika had opgelopen, daar hadden we gewoond, zelf zweeg hij over alles. Ik nam het hem niet kwalijk, vond het vooral heel zielig voor hem en nam zijn emoties over.”
De prognose is dat hij nog drie weken zal leven, het wordt uiteindelijk een half jaar. “Eindelijk voelde ik de waardering die ik als kind nooit had gevoeld. Mijn vader was best bot en veeleisend, maar doordat ik hem verzorgde en we vaak samen wandelden, veranderde dat. We hebben veel gesprekken gehad.” Toch blijft zijn ziekte onbesproken. “Het ging altijd over koetjes en kalfjes.”
Pauline (48) leeft met hiv en nee, dat is niét overdraagbaar: 'Overwoog het op Tinderprofiel te zetten'
De laatste weken van haar vaders leven vallen Iris zwaar. “Hij was enorm vermagerd, kon niet meer op zijn benen staan en moest gewassen worden. Zelfs een lepel vla kon hij niet meer zelfstandig naar zijn mond brengen. Hij was benauwd en hoestte veel. Ik haalde het slijm regelmatig uit zijn mond, omdat ik bang was dat hij erin zou stikken.” ‘
’s Avonds verzorgt ze hem nog, de volgende dag hoort ze dat hij is overleden. “Drie kwartier na zijn overlijden was ik bij hem, toen was hij al koud. Hij zag eruit alsof hij superbenauwd was geweest en was gestikt.”
Na het overlijden van haar vader doet Iris examen. Ze slaagt en verhuist om te gaan studeren. “Ik zat in totale ontkenning. Pas toen ik mentale problemen kreeg en familieopstellingen ben gaan doen en therapie en coaching kreeg, kreeg ik meer vragen.”
Wat er precies is gebeurd, weet ze nog altijd niet. “Mijn vader zou een brief voor ons hebben achtergelaten in huis, maar die zou mijn oma hebben verbrand. Daarin stond waarschijnlijk een verklaring voor de hiv-infectie. Mijn ouders hadden geen gelukkig huwelijk en mijn vader zou verliefd zijn geworden op een man. Hij wilde weten hoe het was om seks te hebben met iemand van hetzelfde geslacht. Of dat met medeweten van mijn moeder is geweest of dat het allemaal stiekem gebeurde, weet ik niet. Hij werd ziek en besmette mijn moeder. Zij wilde scheiden toen ze erachter kwam, maar had op dat moment nog maar een paar maanden te leven.”
Nog altijd is de onderste steen niet boven, en dat zal hoogstwaarschijnlijk nooit veranderen. “Erkennen dat die vragen er zijn, is belangrijk voor mij. Het is een deel van mij geworden. Soms is dat pijnlijk en soms helemaal niet.
Doordat het allemaal zo heftig is geweest, ben ik veel meer midden in het leven komen te staan. Als kind stond ik aan de zijlijn: ik was niet assertief genoeg om vragen te stellen of dingen bespreekbaar te maken. Door de coaching en therapie heb ik mezelf leren kennen en ben ik een gevoelsmens geworden. Vroeger nam ik emoties van anderen over of hield ik er rekening mee, nu laat ik het bij de ander. Ik ben vriendelijker en liever geworden, blijkbaar moest ik dat op deze manier leren.”
Verschillende vrouwen besmet met hiv-virus na vampire facial
