Dit geldt niet alleen voor mij en mijn moeder maar ook voor mij en mijn zus (niet geadopteerd). We hebben dezelfde stem. Als een van ons naar huis belt en ‘hoi mam’ zegt, duurt het even voor ze weet met wie ze spreekt.

Toen mijn vader twintig jaar geleden een ongeluk kreeg en we niet wisten of hij het zou halen, werden we nog hechter. Hij overleed twee jaar geleden plotseling aan een hartaanval. Nu hij er niet meer is, is onze band niet meer stuk te krijgen.

Mijn moeder is wat emotioneler dan ik. Ze kan haar verdriet laten gaan, zeker met betrekking tot mijn vader. Ik kan dat niet, ik kan er niet eens over praten. We zijn allebei heel sterk, gastvrij en hebben humor. We levelen met anderen, zodat ze zich bij ons op hun gemak voelen en zijn sociaal sterk. Bij mijn moeder staat de deur altijd open; een zoete inval. Ik ben meer berekenend en houd alles graag in de hand.

Er wordt vaak gezegd: ‘Het is dat jullie er anders uitzien qua huidskleur, anders zie je niet dat Iris geadopteerd is. Jeetje, wat lijken jullie op elkaar.’

Lees ook
Marinke herdenkt haar vader Wim: ‘Hij wilde waardig leven én waardig doodgaan’