Geen koffie en cake, maar een ceremonie op een boot, in een discotheek of op een voetbalveld. De uitvaarten van Iede Hoorn (36) zijn allesbehalve standaard. “Het moet passen bij de overledene.”
Aan LINDA. vertelt Iede Hoorn alles over zijn beroep als uitvaartondernemer, dat soms best iets weg heeft van eventplanning.
Van luchtvaart tot uitvaart, zo omschrijft Iede Hoorn zichzelf wanneer we hem vragen hoe hij bij zijn beroep is gekomen. Voor hij in de wereld van uitvaarten terechtkwam, vloog hij namelijk negen jaar als steward de wereld rond. Toeval bracht dat hij op een willekeurige ochtend – onderweg naar zijn sportschool – langs een bord van een uitvaartonderneming fietste. ‘Wij bouwen hier een multicultureel uitvaartcentrum’, las het. Zijn aandacht hadden ze meteen.
“Dat multiculturele trok me aan. Als steward kom je ook in aanraking met verschillende culturen.” Hij nam contact op en mocht langskomen. “Lang verhaal kort: ze zagen het me wel doen en na een selectiedag werd ik aangenomen.” In het begin kon hij de luchtvaart en uitvaart nog wel combineren, maar al snel liep de combinatie spaak. “Kon ik een uitvaart niet afmaken. Moest ik de familie vertellen dat een collega het zou overnemen op de dag zelf, omdat ik naar Mexico vloog.
Massale steun voor uitvaart verongelukt gezin: 'Nu alle drie toch waardig afscheid'
Dat werkte natuurlijk niet. Dus stopte hij met vliegen en begon na een tijd voor zichzelf. “Alle uitvaartondernemingen zeggen dat ze persoonlijk werken, maar dat wilde ik echt terug laten komen in de uitvaart. Net die persoonlijke touch geven waardoor het echt honderd procent past bij de persoon die is overleden.”
Het resultaat is dat Hoorn nu al vier jaar lang speciale uitvaarten organiseert die volledig passen bij de persoon die is overleden. Hij vergelijkt zijn werk haast met die van een eventplanner. “Steeds vaker gaat het om niet-standaard locaties. Vorige week hielden we er nog een in het bos met kaarsen op het gras en muziek. Daar moest ik ook een cateraar voor inhuren, iemand om de boel aan te kleden. Het is echt een evenement dat je organiseert.”
Nog meer voorbeelden: voor de ceremonie van een overleden geluidsman bouwde hij een loods om tot discotheek. “Zijn kist stond in het midden, zodat ze nog één keer samen konden feesten.” Of een kist van iemand die aan het water woonde die per boot over de gracht ging. “En ondertussen gingen de bitterballen rond en hielden we de ceremonie op het water.” En nog een: “Een oorlogsveteraan werd vorig jaar toegezongen door Maan. Via Instagram benaderde ik haar of ze dat nogmaals wilde doen, maar nu op zijn uitvaart. Dat wilde ze. Voor de families moet het al schrijnend en mooi zijn, maar ik krijg vaak ook kippenvel.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Al dat menselijk verdriet gaat Hoorn niet in de koude kleren zitten. “Het raakt me echt wel. Ik ben alleen zo geconcentreerd met het zorgen voor de nabestaanden en regelen dat zo’n afscheidsbijeenkomst vlekkeloos verloopt, dat ik onbewust mijn eigen emoties uitschakel. Gelukkig heb ik ook veel lieve mensen om me heen die ik als uitlaatklep kan gebruiken. Het is ook niet mijn verdriet, het is het verdriet van een ander. En die ander moet ik ontzorgen, al moet ik natuurlijk ook voor mezelf zorgen dat ik het niet te dichtbij laat komen.”
Dat laatste heeft hij echt moeten leren. “Ik heb echt wel momenten gehad in het begin dat ik niet wist hoe ik met de situatie om moest gaan. Ik kwam een keer aan bij een vrouw die 38 weken zwanger was om te praten over de uitvaart van het kindje dat zij nog in haar buik droeg. Ze zou een dag later de bevalling ondergaan. Ik was sprakeloos en kon niet meer zeggen dat ze mij maar moesten vertellen wat ik voor hen in deze afgrijselijke periode kon doen.”
Door de speciale uitvaarten op zijn sociale media te delen, hoopt hij dat we wat vaker stilstaan bij onze eigen wensen. “Heel lang werd een uitvaart uitgevoerd ‘zoals het hoort’: zoals we dat zagen bij opa en oma. Ik hoop hiermee te laten zien dat het ook echt anders kan. De dood mag wel een stukje bespreekbaarder worden, want we gaan het allemaal. Dus laat je dierbaren weten wat je wil of schrijf het ergens op.”
Overigens worden de wensen niet altijd voor honderd procent ingewilligd. “Het wordt echt als leidend gezien, maar natuurlijk kan er wel eens een draai aan worden gegeven. Laatst hield een overledene absoluut niet van Nederlandse muziek, maar haar dochters wel. Ze wilden echt één nummer, of moeder dat wel of niet leuk vond, want het was ook hun afscheid.”
Dit bericht op Instagram bekijken
'Deathfluencer' Claudia Crobatia wil met boek het taboe rondom de dood doorbreken
