Herseninfarct

“Ik merkte dat er ineens iets in mijn hoofd gebeurde”, vertelt Ingrid over haar thuiskomst op 30 juli 2020. “Ik had geen druppel gedronken, maar het voelde alsof ik enorm dronken was. Ik werd niet lekker, kon niet meer goed lopen en moest constant overgeven. De kinderen heb ik toen naar de buren gestuurd, het ging niet goed met me.”

Ingrid gaat bij de huisarts langs, die een vragenlijst gebruikt om te checken of ze misschien een herseninfarct heeft. Die wijst daar niet op uit. “Ergens ben je opgelucht, want: het is gelukkig niet iets ergs. Ik moest me gewoon niet zo aanstellen, dacht ik, het was gewoon even op mijn evenwichtsorgaan gevallen volgens de dokter.”

Lees ook
Paula begroef bijna de verkeerde dode kat: ‘Kwam hij ineens aanlopen’

Kopjes

Haar vriend haalt de kinderen weer op bij de buren en Ingrid neemt plaats op de bank. Even bijkomen. “Ik zat bij de leuning en Rossi bleef me maar kopjes geven tegen mijn hoofd. Normaal is hij nooit aanhoudend daarmee. Hij deed het precies rond de plek waar ik het mis voelde gaan, ik werd weer niet lekker door de kopjes en raakte overstuur. Ik voelde me naarder en naarder worden. Misschien moest ik toch maar weer de huisarts bellen.”

“Die stuurde me deze keer wél door naar het ziekenhuis”, gaat Ingrid verder. “Daar kreeg ik een CT-scan, maar dat kwam niets uit. Ze vonden het wel vreemd: een vrouw van 38 jaar met zulke klachten… Ik was wel erg jong. Ik kreeg nog een keer een CT-scan, maar nu met contrastvloeistof.” En daaruit blijkt: foute boel.

APS

“Ik bleek een herseninfarct te hebben gehad. Dat niemand dat in eerste instantie doorhad, neem ik niemand kwalijk. Eerst vond ik het lastig, maar nu begrijp ik het wel. Ik ben jong, ik scoorde heel laag op die test en uit die eerste CT-scan kwam ook niets.”

Bij Ingrid is APS geconstateerd, een auto-immuunziekte waardoor haar bloed gemakkelijker samenklontert. “Daarom slik ik nu voor altijd bloedverdunners en moet ik regelmatig mijn INR-waarde (een maat voor de stollingstijd van bloed, red.) checken door in mijn vingers te prikken.” En het herstel na het infarct? Dat was volgens haar behoorlijk pittig. “Eerst rende ik een halve marathon, na het infarct nog liep ik nog maar een half rondje door de wijk.”

Lees ook
Emma kreeg op 23-jarige leeftijd een herseninfarct, nu worstelt ze met schuldgevoel

Dankbaar voor Rossi

“Maar ik ben zó blij dat Rossi – en mijn eigen eigenwijsheid – ervoor hebben gezorgd dat ik mijn gevoel durfde te volgen”, besluit Ingrid. “Ik vind het zo bizar dat de kat maar kopjes bleef geven. Toen vond ik het irritant, nu ben ik er heel blij mee. Hoe zou het zijn afgelopen als hij dat niet had gedaan? Waarschijnlijk voelde hij het toch aan, hoewel ik niet weet of dat bij katten kan. Vast wel. Ik ben zo dankbaar.”