Ingeborg (46) verloor met 19 jaar haar onderbeen en twee jaar geleden viel ook haar rechterbeen uit. Maar bij de pakken neerzitten, dat doet ze niet. Handbiken wordt haar uitlaatklep: “Alles waarin ik me belemmerd voel, kan ik dan even vrij laten.”
Ingeborg Kamerman vertelt aan LINDA. haar verhaal: over haar ski-ongeluk, een operatie met onverwachte complicaties en datgene wat haar op de rit helpt: handbiken.
Al vanaf jongs af aan steggelt Ingeborg met haar gezondheid. Als ze tien jaar is, krijgt ze de diagnose diabetes 1. Vanaf dan moet ze daar haar hele leven rekening mee houden. Maar dat weerhoudt haar dan nog niet van alles wat ze leuk vindt. Ingeborg is sportief, houdt van stijldansen en dat ook nog op hoge hakken. Ze fietst, ook dan al. En wandelt. “Ik was altijd actief.”
In 1995, op haar negentiende, gaat ze op skivakantie. Daar krijgt ze een zwaar ski-ongeluk en ze belandt in een Slowaaks ziekenhuis. Haar knie is dusdanig kapot en ”de Slowaken leggen haar knie met grof geweld in het gips, waardoor de bloedtoevoer volledig afgesloten werd”. Ze krijgt een fikse infectie en haar been wordt vanaf de knie geamputeerd. “Van het ene op het andere moment stond alles stil.”
Na twee weken in het ziekenhuis in Slowakije, drie weken in Nederland en nog een operatie, waarbij ook haar knie geamputeerd wordt, moet ze nog negen maanden revalideren. “Het was echt een proces. Ik moest opnieuw leren lopen en een nieuwe woonruimte zoeken. Uiteindelijk heb ik een bungalow gevonden en moest ik mijn leven opnieuw gaan indelen. Een nieuwe studie, vervoer zoeken.” Maar gaandeweg krijgt ze alles weer op de rit.
Alleen dan valt haar rechterbeen uit, ‘na twee jaar vaatellende’. “Ik kreeg een operatie om bloedtoevoer in mijn been te pompen.” Maar tijdens de operatie ontstaan er complicaties. Als gevolg hiervan raakt haar been vanaf de knie tot aan haar tenen verlamd. “De dag van de operatie voelde ik mijn been nog, maar de dag erna niet meer. Links moet ik een prothese vanwege het ski-ongeluk, rechts heb ik geen gevoel meer en is mijn been uitgeschakeld.”
Ingeborg moet opnieuw alles weer op de rit krijgen. Twee jaar na de operatie begint alles wel weer te landen, vertelt ze. Helaas zit er meer tegen. Het is het begin van corona en ook haar man, haar mantelzorger, wordt ernstig ziek. Hij krijgt een zware infectie en wordt drie keer geopereerd. In die tijd klopt ze bij de gemeente aan voor hulp, maar dat blijkt nog niet zo makkelijk. “Ik moest vechten voor meer huishoudelijke hulp. Want vanuit de rolstoel stofzuigen, dat werkt niet zo best. Uiteindelijk heb ik het wel gekregen. Dat is dat stukje vechten.”
Ondanks alle tegenslag, zit Ingeborg van nature niet snel bij de pakken neer. Ze wil zelfstandig zijn. Niet afhankelijk zijn van een taxiservice geregeld door de gemeente waar ze voor heen en terug naar het ziekenhuis een uur moet bijtellen. Tijdens haar revalidatie maakt ze al kennis met de aankoppel-handbike: een fiets die je voor je rolstoel vastkoppelt. “Zo kan ik zelfstandig naar afspraken en ben ik in een halfuur heen en weer.”
Dat blijkt een schot in de roos en inmiddels heeft ze twee soorten handbikes waarmee ze supermobiel is. “De rolstoel-aankoppelhandbike kan ik vastzetten en dat is dan de stadsfiets waarmee ik mijn boodschappen doe. En de vastframe-handbike (zie foto) is mijn sportfiets.” Ze doet het nog niet professioneel, daar is ze nog te kort voor bezig. Inmiddels fietst ze ongeveer twee jaar, maar sinds maart vorig jaar als sport. Ze is zelfs zo enthousiast dat ze voor de Wielervereniging in de streek Eemland het handbiken in Amersfoort is gestart.
Ze heeft er al zo’n 1400 kilometer op zitten en traint momenteel voor haar eerste uitdaging: 20 kilometer op 26 mei. “Daar werk ik nu naartoe.” En het allermooiste is nog dat ook haar man het fietsen heeft ontdekt. “Hij is met mij meegegroeid. Hij heeft een e-bike sinds vorig jaar en inmiddels ook een racefiets.”
Ingeborg vertelt dat ze er bijna niet meer was geweest na haar laatste operatie. “In plaats van één nacht op de IC lag ik er zeven.” Ook moet ze sinds haar operatie over veel meer dingen nadenken. Een uitstapje naar Texel is niet zo geregeld. Ingeborg plant zo’n trip van invalidetoilet naar de volgende invalidetoilet.
Maar ondanks alle belemmeringen en alle bokkesprongen die haar lijf heeft moeten maken, gaat het nu goed. “Ik zit lekker in mijn vel.” Door het handbiken kan Ingeborg alle belemmeringen die ze tegenkomt even loslaten. “Het heeft zoveel aspecten waar je aan moet wennen. En het handbiken zorgt ervoor dat ik daar even niet aan denk. Dat is het ook wel: ik heb het mooi overleefd.”
Freelancejournalist Carolien Spaans verloor haar man bij ski-ongeluk: 'Ik was kapot van binnen'
