‘Dit gaat niet goed’

Ineke: “Het gebeurde heel snel. Bert praatte nog tegen me, toen hij opeens wankelde. Daarna viel hij op de grond. Ik dacht eerst dat hij was flauwgevallen, maar ik zag hem steeds verder wegglijden. Toen had ik snel door: dit gaat niet goed. Ik moet 112 bellen. Toen ik hen belde smeekte ik om een ambulance. Op dat moment zag ik dat zijn adem ophield. Het was foute boel, dat wist ik. Toen begon ik met reanimeren.”

“Ik heb niet gedacht, maar gehandeld. Het reanimeren slokte me helemaal op. Ik had geen gedachten in mijn hoofd, die had ik later pas. Zijn hart op gang krijgen, dat was waar ik mee bezig was. Het meisje aan de lijn moedigde me aan om te blijven reanimeren, ook toen ik zei dat ik moe werd. Ze vertelde me dat de ambulance er bijna was en dat ik moest doorgaan.”

In shock

“Ik keek vanaf een afstand mee toen de ambulancemedewerkers binnenkwamen, de AED aansloten en hem een schok gaven. Daarna werd hij mechanisch gereanimeerd en zag ik dat hij weer ademde. Ik was in shock. Het was heel heftig en de situatie voelde als een aardbeving: de grond zakte onder me weg. We reden daarna met de ambulance, inclusief loeiende sirenes, door rode stoplichten. In de ambulance belde ik mijn kinderen en in het ziekenhuis was Bert weer bij kennis.”

“Het was heel emotioneel toen we met ons vieren bij elkaar waren. Ik heb een dochter en een zoon, zij waren thuis en aan het werk en kwamen direct naar het ziekenhuis. Toen mijn man in het ziekenhuis lag en de situatie stabiel was, dacht ik: stel je voor dat ik niet wist hoe te reanimeren. Er zijn zoveel situaties te bedenken hoe het mis had kunnen gaan. Ik heb gewoon het leven van mijn man gered.”

Reanimatiecursus

“Ik ben vrijwilliger bij het Rode Kruis en volgde een aantal jaren geleden een reanimatiecursus. Omdat mijn man voor hartritmestoornissen bij de dokter kwam, wist ik dat het goed was om te doen. Je leert er toch de basisdingen. Echt: doe alsjeblieft zo’n reanimatiecursus. Het kost maar een paar uur van je tijd, maar het is het zó waard. Je weet wat je moet doen, dat geeft zekerheid.”

“Wat mij enorme geruststelt, is dat mijn man nu een ICD heeft. Dat apparaatje geeft een elektrische schok als zijn hart het laat afweten. Hij noemt het een levensverzekering in zijn lijf. Het geeft me rust dat zo’n apparaatje de boel kan opvangen als er iets gebeurt. Als hij dat ding niet had, dan zou ik hem niet alleen durven laten. Ik heb er vertrouwen in dat het apparaat zijn werk zal doen, als dat nodig is.”

Kasplantje

“Bert is er heel goed uitgekomen. Er zijn ook veel mensen die, als ze wakker worden na een reanimatie, een hersenbeschadiging hebben. Op het moment van reanimeren dacht ik er helemaal niet aan, maar hij had ook een kasplantje kunnen worden. Dan had ik misschien spijt gekregen dat ik hem had gereanimeerd. Maar gelukkig is alles goed gegaan.”

“Eigenlijk is ons leven weer zoals het voor die tijd was: we doen dezelfde dingen, maar de gebeurtenis speelt nog steeds een rol: ik denk er elke dag aan. Op aanraden van de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis ben ik naar de psycholoog gegaan. Zij zei dat ik dat moest doen. Na twee gesprekken kon ik mijn hart luchten en wist de psycholoog dat het goed zat en dat ik het een plekje kon geven.”

“Hopelijk slijt de gebeurtenis over een paar jaar weg uit mijn geheugen. Het is gek: het was heel ingrijpend, maar het had ook iets moois. Als gezin werden we weer zó hecht samen.”

Lees ook
‘Veel animo voor EHBO en hulpverlening na incident Eriksen’