Lees ook
Dit is wat een (v)echtscheiding met je kinderen kan doen

Vreemdgaan

“Het gaat nu gelukkig wel goed”, vertelt Didi als we haar bellen. “Maar dat was heel lang niet het geval. Mijn ouders zijn gescheiden rond mijn derde.” Volgens Didi was de aanleiding het vreemdgaan van haar moeder. “Toen mijn vader thuiskwam van zijn werk, zat mijn moeder met z’n beste vriend op de bank. Dat werd later ook mijn stiefvader. Ik kreeg zelfs zijn achternaam.”

Overleden

Samen met haar broertje en zusje blijft Didi bij haar moeder wonen. En hoewel haar vader zijn kinderen wil blijven zien, doet haar moeder er volgens Didi alles aan om dat te voorkomen. “Ze zei bijvoorbeeld dat-ie gewelddadig zou zijn, dat hij in de gevangenis zat, naar IJsland was verhuisd en later zelfs dat hij dood zou zijn. Maar mijn vader wilde ons juist heel graag zien.” Zo graag zelfs, dat Didi’s vader volgens haar dreigde de kinderen te vermoorden als hij ze niet mocht zien. “Maar dat bedoelde hij niet zo, hij wilde gewoon bij ons zijn.”

Kindertehuis

Dat de scheiding een enorme impact heeft, blijkt wel uit de verdere levensloop van Didi. “Toen ik zeventien was ging het niet meer bij mijn moeder. Ik werd gepest op school, kampte met depressies en kon mijn gevoelens niet kwijt. Op een ochtend werd ik zonder enige uitleg bij mijn vader ‘gedumpt’, terwijl mijn moeder al die jaren daarvoor had gedaan alsof hij niet meer leefde. Ik was tot het moment dat ik daar aankwam nog steeds in de veronderstelling dat mijn vader overleden was.” Maar ook bij haar vader gaat het niet goed, stelt ze. “We hadden slecht contact, omdat ik nooit een band met hem heb kunnen opbouwen toen ik jong was. Het was alsof ik bij een vreemde woonde. Dankzij Jeugdzorg kon ik naar een kindertehuis, maar daar moest ik op mijn achttiende weg.”

Lees ook
Journalist: ‘Belang van kinderen is ondergeschikt geworden bij vechtscheidingen’

Abortus

Didi slaapt enkele nachten op straat, waarna ze een plek vindt in de crisisopvang. Vanuit daar kan ze naar een begeleid wonen traject waar ze niet lang blijft. Ze besluit na drie maanden te gaan samenwonen met haar (inmiddels ex-)vriend. “Ik werd zwanger, maar de ouders van mijn vriend dwongen me om het weg te halen, anders had ik nu een gezin gehad. Ik heb onwijs veel spijt van de abortus. Eigenlijk had ik al spijt toen ik op de behandeltafel lag”, spreekt Didi eerlijk uit. “Die relatie is ook over. Ik ben niet goed in relaties, omdat ik niet weet hoe dat moet.” Ook het contact met haar moeder is voorbij: “Ik ben heel boos op haar. Als mijn ouders bij elkaar waren gebleven, dan had ik misschien wel een normale jeugd gehad en was ik nu gelukkig geweest.”

Hulp

De dochter van de gescheiden ouders is nu hard bezig met het verwerken van haar verleden. “Ik heb een posttraumatische stressstoornis, slik antidepressiva omdat ik vaak depressief ben en ga regelmatig naar een psycholoog.” Door middel van een crowdfundingsactie heeft ze genoeg geld bij elkaar verzameld om weer de achternaam van haar vader te kunnen nemen. “Ik heb weer contact met hem. Dat gaat moeizaam, want we zijn niet echt praters. Maar we doen ons best. Pasen ga ik bijvoorbeeld bij hem vieren. Ik wil gelukkig worden en dat gaat de goede kant op.”