Een kind krijgen is lang niet voor iedereen een gegeven. Zeker voor niet-hetero stellen kan het een moeizaam en lang proces zijn. Daar weten Iede Hoorn (38) en zijn man Chris Lebens (35) alles van. Na een draagmoedertraject van twee jaar verwacht het stel in april hun kind.
“Het was voor ons heel belangrijk dat wanneer ons kind graag contact wil zoeken, ze daar voor open zou staan”, vertelt het stel aan LINDA..
Wanneer Iede en Chris elkaar in 2011 ontmoeten, hebben ze vanaf het begin de grote droom om ooit samen een gezin te stichten. “In ons achterhoofd hadden we het idee dat we ooit in het centrum van Amsterdam aan de gracht met een gezin zouden wonen”, vertelt Iede. Maar daarvoor willen ze nog wel genieten van alles wat het leven te bieden heeft, zoals reizen. “Vorig jaar februari waren we in Brazilië carnaval aan het vieren. Op dag vijf stonden we lekker te feesten en zeiden we tegen elkaar: ‘Is dit nu ons leven?’.” Dat zet ze aan het denken.
Om hun droom te laten uitkomen, moeten ze op zoek naar een draagmoeder. “Eenmaal terug uit Brazilië hebben we ons ingeschreven bij een bureau.” Dat blijkt een behoorlijke zoektocht. “We hebben met heel veel verschillende bureaus, ivf-klinieken en advocatenkantoren contact gehad om te kijken waar we ons het beste bij voelden.”
“In Nederland is draagmoederschap alleen toegestaan via een bekende, dus een vriendin of familielid”, licht Iede toe. “Wij kwamen vrij snel tot de conclusie dat dat binnen onze kring niemand zou kunnen zijn. Commercieel draagmoederschap, dus iemand betalen, mag niet. Als homokoppel zijn de opties – wereldwijd – vrij gelimiteerd. Er is maar een aantal landen waar commercieel draagmoederschap is toegestaan. Onze keuze viel uiteindelijk op Amerika.”
Zo ingewikkeld is draagmoederschap voor mannenkoppels (en de vrouwen die hen helpen)
Het traject aangaan in Amerika is niet goedkoop. “Dit was niet een beslissing die we van de ene op de andere dag hebben gemaakt. Het is letterlijk en figuurlijk een kostbaar traject. Een ivf-kliniek, een eiceldonor, een bureau dat bemiddelt bij het vinden van een draagmoeder, kosten voor een advocaat in Nederland én in Amerika, de zorgverzekering, noem maar op. Het zijn ook geen bedragen van honderden euro’s, maar vaak duizenden euro’s die je in één keer moet betalen.”
Na het kiezen van een bureau voor een draagmoeder, is het tijd voor de zoektocht naar een eiceldonor. “Uit een soort database hebben we gekozen voor de eiceldonor. Daarna hebben we een maand of negen op de wachtlijst gestaan voordat we het eerste gesprek hadden met een potentiële match voor een draagmoeder. Heel plat gezegd was dat eigenlijk een soort sollicitatiegesprek. Ineens sta je – via Zoom – oog in oog met iemand die wellicht ons kind wil dragen. Dat was heel bijzonder”, vertelt Chris.
Ze hebben behoorlijk wat (online) gesprekken met potentiële eiceldonors en draagmoeders, want ze willen wel de juiste klik vinden. “Het was voor ons heel belangrijk dat wanneer ons kind graag contact wil zoeken, ze daar voor open zou staan. We hoeven echt niet wekelijks contact met de eiceldonor, maar als je kind vragen gaat stellen, willen we kunnen aanwijzen wie de moeder is.”
Wanneer de keuze voor de eiceldonor en draagmoeder is gemaakt, gaan ze een nieuwe fase van het traject in. “Dat is echt een lang juridisch proces. Het contract met de draagmoeder is zo’n vijftig pagina’s lang en met de eiceldonor ongeveer dertig. Daarbij gaat alles van onze Amerikaanse advocaat naar onze Nederlandse advocaat en weer terug, dat heeft al met al weer zo’n twee maanden geduurd”, vertelt Iede. Chris: “Je hebt een hele lange adem nodig en wordt behoorlijk op de proef gesteld door alle stress die het met zich meebrengt.”
Sjors (35) is vader dankzij een draagmoeder: 'Na de kraamweek heeft ze hem overgedragen'
Zo lopen ze tegen allerlei complexe zaken aan. “Bijvoorbeeld de zorgverzekering, toestemming vragen bij de Raad voor de Kinderbescherming om ons kind op te nemen in ons gezin, het verkrijgen van een Nederlands paspoort. Al met al kan dit ongeveer anderhalf jaar duren voordat de rechtbank van Amsterdam hier uitspraak over heeft gedaan.”
“Ons kind wordt in eerste instantie ingeschreven als huisgenoot. Als de rechtbank uitspraak heeft gedaan, worden wij pas officieel als ouders erkend. Zo zijn er elke keer weer nieuwe omstandigheden tijdens dit traject. Als je ook maar net iets buiten de norm valt, wordt het opeens ingewikkeld.”
Dan staat ze – eindelijk – een leuke verrassing te wachten. “Ik was in de sportschool en Chris was thuis toen we een bericht kregen van onze draagmoeder. De eerste plaatsing was een week geleden, en ze ging een zwangerschapstest doen. Chris kwam meteen naar me toe, samen zijn we op een bankje de video’s die ze stuurde gaan kijken. Aan haar reactie konden we het al zien. Met tranen van geluk zei ze: ‘We are pregnant guys’.”
Van wie het kind biologisch is, dat doet er ook niet toe. “Alsof de één dan meer vader is dan de ander. We zijn allebei net zo goed vader.”
Inmiddels zitten ze al in de 23e week van de zwangerschap. “Alles gebeurt aan de andere kant van de oceaan. Ons normale leven gaat gewoon door, maar we zijn super benieuwd naar hoe alles gaat. Er zijn veel moeilijke dingen geweest, maar het moeilijkste van het hele traject is toch wel dat we niet bij de echo’s kunnen zijn. We hadden van tevoren niet kunnen bedenken wat het emotioneel met je doet. Het idee dat er aan de andere kant van de wereld een vrouw zwanger is van ons kind, is heel gek.”
Wensvader Menno zoekt draagmoeder: 'Zo'n eerste afspraak is erger dan daten of solliciteren'
Het liefste horen ze alles over de zwangerschap. “We willen onze draagmoeder niet de hele dag door appen met vragen, dus dat is soms ingewikkeld. We zitten inmiddels met z’n drieën in een groepsapp waar bijna dagelijks in gesproken wordt. Daarnaast hebben we meer berusting gevonden dat dit nu eenmaal is wat het is. Wij zitten hier en zij zit daar en daar kunnen we steeds beter mee dealen. Het eerste trimester is goed gegaan, dus we proberen in de positieve vibe te blijven.”
Nog even en dan kunnen ze begin april hun kind verwelkomen. De babykamer is al bijna af. Ook zijn de vliegtickets al geboekt. Eerst gaan ze in januari op bezoek en in maart weer terug voor de geboorte. “We hopen dat de eiceldonor na de geboorte ook komt, zodat we met zijn vijven een foto kunnen maken. Die komt dan hier aan onze grote fotowand. Het wordt absoluut geen geheim voor ons kind.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De twee kunnen niet wachten tot het zover is. “We hebben zo ontzettend veel liefde te geven. Chris en ik zijn al dertien jaar samen. Dat ons huwelijk en onze relatie mag worden bekroond met een kindje dat wij samen mogen opvoeden en grootbrengen, is het allermooiste geschenk dat wij ons kunnen wensen.”
Ze willen andere stellen die in hetzelfde traject zitten, of hierover nadenken, meegeven om naar hun gevoel te luisteren. “Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan is dat waarschijnlijk ook zo. Het zijn enorme bedragen waar je over praat, dus luister echt naar je gevoel.”
Dit artikel is onderdeel van het LINDA.dossier Kinderwens. Meer weten?
Fertiliteitsarts Odine Aandewiel: 'We merken dat mensen hun kinderwens steeds verder uitstellen'
