Jolien Kuivenhoven (29) is trotse moeder van twee kinderen: Jolé en Joona. Zij zijn allebei via een ICSI-traject (Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie) ter wereld gekomen.
De jonge moeder kijkt met veel positiviteit terug op haar zwangerschappen en de weg ernaartoe. “Een vruchtbaarheidstraject hoeft niet altijd slopend te zijn”, vertelt Jolien aan LINDA.
“Ik was 22 toen ik mijn man ontmoette, hij was toen 53 jaar”, vertelt Jolien. Hij heeft dan al drie kinderen uit een eerdere relatie en zij is zo jong dat ze nog niet eens weet of ze wel kinderen wil. “Toen we een relatie kregen, dacht ik wel dat ik mijn eventuele kinderwens opzij zou moeten zetten en daar had ik toen vrede mee”, legt Jolien uit.
Maar als ze er een serieus gesprek over hebben, blijkt dat Joop graag nog eens vader wil worden. Toch kunnen ze niet meteen beginnen. “In het kort: mijn man heeft ooit een ongeluk gehad en door een operatie is hij gesteriliseerd”, vertelt Jolien. Dat betekent dat ze zonder hulp van het ziekenhuis niet zwanger kunnen raken.
“We zijn in 2017 getrouwd en hebben in 2018 een ‘kindvriendelijk’ huis gekocht. Aan het eind van dat jaar besloten we de medische molen in te gaan.” Eerst wordt Joop gecheckt. “Zijn zaad bleek springlevend, dus dat was goed nieuws.” Daarna is Jolien aan de beurt. Ze moet hormonen spuiten om haar eitjes te optimaliseren.
“Ik ben heel nuchter en probeerde erin te gaan zonder te veel verwachtingen. Het kan jaren duren en ik wilde niet dat het me ging slopen, dat hoor je verdrietig genoeg heel vaak.” Jolien spreekt met zichzelf af dat ze er meteen mee stopt als ze merkt dat het haar gaat opbreken. “Ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar ik was denk ik niet tot het uiterste gegaan.”
Als ze eenmaal begint met hormonen is Jolien vijf keer ongesteld binnen drie maanden. “Dat was wel heftig en achteraf gezien nekte me dat wel. De ene keer had ik te veel eitjes, de andere keer te weinig of de oude eitjes bleven zitten waardoor er een groot eitje ontstond.”
Na vier maanden krijgt het stel goed nieuws: Joliens eitjes zijn klaar voor de punctie. “Dat was op 1 juli 2019. Ik vond het geen pretje. Ik was high van de morfine, maar alsnog voelde ik genoeg om het als behoorlijk onprettig te ervaren.” Joliens eitjes en Joops spermacellen worden samengebracht in het lab en daar komen negen embryo’s uit. De terugplaatsing is vijf dagen later; dat is vergeleken met de stappen daarvoor een eitje.
Na 16 dagen mag je een zwangerschapstest doen, maar Jolien kan niet wachten en test al op dag 8. “Ik bleek zwanger, maar durfde het nog niet helemaal te geloven. Je mag pas na zeven weken naar het ziekenhuis, dus uit zelfbescherming wilde ik nog niet echt blij zijn.”
Bij de eerste echo lijkt het vruchtzakje leeg, maar een week later wordt er nog eens gekeken voor de zekerheid. Dan krijgen Jolien en Joop definitief te horen dat hun eerste poging niet gelukt is. “Het was een tegenslag, maar we hadden ons er niet op ingesteld dat het de eerste keer meteen zou lukken.”
Jolien probeert positief te blijven en zich vast te houden aan haar nuchtere instelling. In oktober besluiten ze er opnieuw voor te gaan. Deze keer hoeft ze geen hormonen te spuiten, want de embryo’s liggen klaar. “Ik moest vruchtbaarheidstesten doen en als ik dan vruchtbaar was, moest ik naar het ziekenhuis voor de terugplaatsing.”
Niet veel later, in november, heeft Jolien weer een positieve test in haar handen. “De dag voor Sinterklaas hadden we de eerste echo en toen bleek alles goed te zitten”, blikt Jolien terug. “Ik had een gedicht geschreven en zo aan onze familie verteld dat ik zwanger was.” De inmiddels driejarige Jolé wordt op 19 juli 2020 geboren.
Het koppel is dolgelukkig met hun dochter, maar vooral bij Joop kriebelt de wens voor een zoon. “Als Jolé een jongetje was, waren we denk ik niet voor een tweede gegaan”, grapt Jolien. “Ik kom zelf uit een gezin van elf, dus ‘doorgaan tot we een zoon kregen’ schrok me niet af. Ik weet hoe fijn het is om veel broertjes en zusjes te hebben, al snap ik natuurlijk ook hoe zwaar het kan zijn.”
In oktober 2021 beginnen ze na te denken over een tweede, in januari 2022 bellen ze het ziekenhuis. Door corona-vertragingen wordt in maart dat jaar Joliens baarmoeder nagekeken en die blijkt helemaal hersteld na de zwangerschap. In mei begint ze weer te menstrueren.
“14 mei was de terugplaatsing en op 20 mei was ik jarig. Het was pas dag 6, maar ik dacht: een mooier verjaardagscadeau kan ik me niet wensen, dus ik besloot te testen.” Joliens verjaardagswens wordt werkelijkheid: “Ik was hartstikke zwanger”. Zoon Joona wordt in januari 2023 geboren.
Voor Jolien voelt het gezin nu compleet. “Het is goed zo. We zijn enorm gezegend met onze prachtige zoon en dochter.” Voorlopig blijven de embryo’s die over zijn nog even in de vriezer, maar als ze niet meer nodig zijn, gaan ze naar de wetenschap. “We denken nu niet dat er nog een derde komt. Mijn man is inmiddels 61, dus hij mag het zeggen. Mocht er toch weer een wens ontstaan dan sta ik daar wel voor open.”
Voordat Jolien aan haar ICSI-traject begon, dacht ze dat het jaren ging duren om zwanger te worden en dat het met veel bloed, zweet en tranen gepaard zou gaan. Ze heeft echter een andere ervaring gehad en hoopt dat vrouwen die hetzelfde pad bewandelen ook weten dat het wél snel kan gaan.
“Daarmee wil ik niet zeggen dat ICSI allemaal rozengeur en maneschijn is. Het was zeker niet makkelijk. Hormonen prikken is naar en het moet op gekke tijden. Zo stond ik mezelf weleens op werk of in de wc van een restaurant te prikken. En als een poging niet lukt, is dat een grote teleurstelling.”
Jolien deelt graag haar ervaring om te illustreren dat een vruchtbaarheidstraject als ICSI niet lang hoeft te duren of slopend hoeft te zijn. “Al met al is het me meegevallen.” Ze wil ouders in dezelfde situatie een hart onder de riem steken en hen een spreuk meegeven waar ze zelf veel aan heeft gehad: “Op een dag zul je naar het geschenk kijken waar je altijd over gedroomd hebt.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Sophie (24) werd zwanger via enige optie ICSI: 'Mensen gingen er automatisch van uit dat het aan mij lag'
