IC-verpleegkundige Romina verzorgt haar patiënten, maar staat ook met raad en daad de familie bij. Toen een jonge vader bij haar op de IC belandde, zorgde zij ervoor dat zijn dochter hem tóch nog een laatste knuffel kon geven.
“Ik dacht: ik wil haar die kamer in krijgen, want straks is hij er niet meer.”
Romina werkte destijds als verpleegkundige op de IC toen een jonge man op de Spoedeisende Hulp kwam. “Hij had klachten in zijn buik en hij was heel onrustig.” Ze wisten niet wat er aan de hand was. Al vrij snel werd hij niet lekker en was hij niet meer aanspreekbaar. “We moesten hem reanimeren en dat lukte gelukkig.”
“Waarom hij gereanimeerd moest worden, wisten we toen nog niet. We dachten aan drugs of medicijnen.” Na de reanimatie haalden ze de patiënt door de scan. “Toen werd duidelijk dat hij zo’n dertig bolletjes of meer in zijn buik had en een paar waren geknapt.” Hij werd geopereerd, ze haalden zijn buik leeg en daarna belandde hij op de IC waar Romina werkte.
“Hij lag in coma en aan de beademing. Al vrij snel bleek dat hij hersenschade had en dat hij daar niet meer van zou herstellen.” Hij zou overlijden. Het was nu cruciaal dat er iemand gebeld zou worden om hem bij te staan. De vriend met wie hij binnenkwam, was weggelopen en konden ze niet meer vinden. Uiteindelijk heeft de politie ervoor gezorgd dat de artsen met zijn familie in contact kwamen.
“Hij kwam uit het buitenland. We hebben toen zijn moeder gebeld en die kwam samen met zijn tienerdochter naar Nederland. Toen ze in het ziekenhuis kwamen, schrokken ze heel erg. Aan zijn dochter vertelden ze niet direct dat de toestand van haar vader met drugs te maken had. Maar toen duidelijk werd dat ze moesten stoppen met de behandeling, heeft de oma alsnog aan zijn dochter vertelt hoe het zat.
“Ze was heel boos. Ze wilde haar vader niet zien. Ze zei: ‘Als hij dood is, ben ik er maar vanaf.’ Dus ben ik met haar gaan zitten. Ik stelde haar vragen over haar vader. Over haar band, over haar herinneringen met hem, over koetjes en kalfjes – om dichter bij haar te komen. Langzaam merkte ik dat ze me begon te vertrouwen.”
“Ik dacht: ik wil je die kamer in krijgen. Wat hij ook heeft gedaan, het blijft je vader. Je voelt die brok in je keel en dat je natte ogen krijgt. Want dit is het allerlaatste moment dat ze nog iets kan zeggen, iets kan doen of hem kan aanraken.
Ik probeerde haar te vertellen dat iedereen fouten maakt. Maar dat dat niet wilde zeggen dat hij niet van haar hield. Je weet niet wat de problemen zijn, maar in de basis zijn we gewoon mens en in dit geval is dat haar vader. ‘Dit moment komt nooit meer terug. Denk erover na’, zei ik. En toen ging ze naar binnen.”
“Ze ging bij haar vader zitten, ze huilde op zijn borst, pakte zijn hand en praatte tegen hem.” Romina wilde nog iets doen voor zijn dochter. Ze is naar de arts gelopen en stelde voor om de dochter een brief te schrijven.
“Een brief waarbij we niet op de inhoud, maar op het moment ingingen. Over dat hij binnen werd gebracht, dat we voor hem hebben gezorgd. Dat we er alles aan hebben gedaan om hem beter te maken, maar dat het niet lukte. Dat hij ging overlijden en dat de randzaken er dan niet toedoen.
Dat mensen soms een keuze maken in een bepaalde situatie en wij niet weten of begrijpen waarom. Oordelen zal niemand helpen, het zal je waarschijnlijk boos of verdrietig maken. Maar denk aan alle mooie momenten die je met hem hebt gehad. Uiteindelijk gaat het om de liefde voor elkaar.”
Tekst loopt door onder de foto
Romina sprak ook met haar oma en zij vertelde dat haar papa een hele lieve en goede vader was. “Je probeert altijd te kijken naar ‘wie verzorg ik nu’. Daar zijn we nieuwsgierig naar. We hoorden van de oma dat hij zo’n lieve man was die alles voor zijn gezin deed, ook voor zijn andere kleine zoontje. Maar hij had financiële problemen die hij zelf wilde oplossen. Hij had tegen de oma gezegd: ‘We komen er wel uit.’ Hij voelde zich de man en wilde het zelf oplossen.”
Voordat de behandeling werd gestaakt en haar vader zou overlijden, gaf Romina zijn dochter de brief. “Toen ben ik de kamer uitgelopen. Toen hij was overleden, heb ik ze gecondoleerd. De oma bedankte me voor mijn geduld en alle moeite. Haar kleindochter was daardoor meer gaan praten en wilde toch bij het afscheid zijn.” Een paar dagen later belde de oma nog een keer om Romina te bedanken. “Ze vertelde dat haar kleindochter de brief meerdere keren had gelezen. Ik krijg er nu nog kippenvel van.”
Het duurde een paar jaar voordat Romina haar verhaal kon en wilde delen. “Misschien wilde ik het wel voor mezelf houden. Maar toch was ik nog steeds benieuwd naar de reactie van andere mensen. Ik was op zoek naar goedkeuring, en wellicht kan ik met dit verhaal ook anderen helpen. Heel veel mensen weten niet wat er achter de schermen in een ziekenhuis gebeurt en wat de rol van een verpleegkundige is; dat daar heel veel bij komt kijken.”
Op LinkedIn deelt Romina haar verhaal en daar komen duizenden reacties op. De meeste zijn positief en dat kan de zorg wel gebruiken. “Mensen zijn tegenwoordig veel prikkelbaarder, niet alleen in de zorg, maar ook in de samenleving. We helpen elkaar niet meer en daar heeft niemand wat aan. Oordeel niet waarom iemand iets doet, maar kijk hoe je kunt helpen. Iedereen verdient liefde en aandacht en dat is de clou van mijn verhaal.”
Verpleegkundige Sandra werkt op de ic: 'Wij houden nog even vol, jullie ook?'
