Mijn hotelkamer in het Noorse dorpje Byrkjedal kijkt uit op een klein beekje, dat me voorziet van een constant rustgevend achtergrondgeluid.
Elke nacht slaap ik met het raam open en ondanks het matige matras val ik steeds vrijwel meteen weg, als een baby met een volle buik.
We zijn hier met een grote crew voor de opnames van een nieuw programma. Er wordt hard gewerkt en vaak tot in de late uurtjes, maar in een omgeving waar je om elke hoek een nieuw vergezicht of waterval kunt bewonderen. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. Tot vanochtend.
Na een lange draaidag kruip ik rond half twee in de ochtend mijn bed in en hoef ik pas weer aan het einde van ochtend klaar te staan. Ik besluit geen wekker te zetten en eens te genieten van welverdiende nachtrust. Het is hier misschien belangrijk om te vermelden dat ik, na een warme douche, in mijn adamskostuum onder de dekens ga liggen.
Ik word wakker van mijn kamerdeur die open gaat en schiet overeind. De mevrouw van housekeeping maakt blijkbaar haar ronde en komt handdoeken en schone lakens brengen. De dekens liggen niet meer waar ze horen en ik lig er plat gezegd onbedekt bij. Met ook nog eens het euvel waar je als man in de ochtend last van kunt hebben, maar nul invloed op kunt uitoefenen.
Haar blik blijft steken waar ik hem het minst graag wil hebben en al snel ontmoeten onze ogen elkaar. Met een ruk trek ik een dekbed over me heen, waarbij ik het glas water dat op mijn nachtkastje staat omstoot. Het valt in tientallen stukjes op de grond kapot. Dat moet later, want nu uit bed komen om het op te ruimen is even geen optie.
“This is a bad time?”, vraagt ze, alsof het ook zo zou kunnen zijn dat dit me heel goed uit zou komen. “I am a little bit naked”, is mijn sullige reactie. “Yes I see, you want me to come back?” Nee, Hedda, blijf maar lekker, doe je ding, dit is allemaal helemaal niet ongemakkelijk.
De Noorse mores qua hotels en privacy ken ik niet, maar ze lijkt totaal niet onder de indruk. Ik heb het dan over de situatie, om misverstanden te voorkomen. Kennelijk verwacht ze ook daadwerkelijk een antwoord op haar vraag, want ze blijft rustig staan. “Yes, please come back.”
Ze zucht, dit is het laatste waar ze op zit te wachten in haar schema van het ordenen van de hotelkamers, en het is mijn schuld. Ze maakt liever schoon terwijl er een geschrokken, naakte man in bed ligt, dan dat ze hier op een later moment moet terugkomen. “Five minutes, is that okay?”
Ze vertrekt en gaat één deur verder aan de slag.
Ik spring onder de douche en kleed me daarna snel aan. Uit de aanpalende deur komt gelach. Terwijl ik langsloop zie ik haar staan, samen met een eveneens vrouwelijke collega. Alle blikken kruisen elkaar. Nadat ik gepasseerd ben, zwelt het lachen weer aan. Ze hebben het ongetwijfeld over mijn penis.
'Ik weet niet hoe jullie je vrienden (m/v/x) begroeten, maar ik heb er precies nul die een hand krijgen'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan zich wekelijks druk maken en verwonderen.
