Persen en totaalruptuur

Kervezees zoon zat rustig in de buik tot dik over de 42 weken. Ze werd in de laatste week meermaals gestript, wat vreselijk was. Het moment dat ze weeën kreeg, kon ze alleen maar opluchting voelen. “Die pijn vond ik vermoeiend, maar niet eens zo erg. Maar na twaalf uur had ik pas drie centimeter ontsluiting en na nog eens twaalf uur begon ik uitgeput te raken. Ik kreeg daarom wee­ënopwekkers en een pompje met remifentanil, een soort morfine. Ik vond het heerlijk.”

In de laatste twee uur had ze nog niet voldoende ontsluiting, maar wel persweeën. “Tegen de tijd dat ik eindelijk op tien centi­meter zat, schoot ik in drie keer persen mijn kind de wereld in. Een kiloknaller: tien pond woog hij. Dat ik volledig was uitgescheurd, drong niet meteen tot me door. Ik vroeg nog of ik gehecht moest worden. In plaats daarvan werd ik naar de ok gebracht.”

Samen naar het toilet

De moeder vertelt dat het herstellen het zwaarst was. “Herstellen was het zwaarst. Drie weken lang moest mijn man mee naar het toilet om mijn hand vast te houden en me af te leiden. Bij de minste druk voelde het alsof ik vanonder zou ontploffen.” En dat gevoel bleef nog zeker een jaar.

“Ik had geen idee waar ik hulp kon krijgen; geen arts verwees me naar een bekken­bodemfysio. Ik wilde graag praten, maar mijn vriendinnen hadden nog geen kinderen. Ze gruwelden al als ik erover begon. Pas bij mijn tweede kreeg ik de begeleiding die nodig was, maar eigenlijk alleen omdat ik er zelf heel sterk op heb aangedrongen. Wat dat betreft is er nog heel veel te verbeteren.”

Meer lezen over geboortes en bevallingen? LINDA. 196 ‘DE BEVALLING’, met daarin ook de horrorbevallingen van de andere vier vrouwen, vind je in de winkel en online.

Lees ook
Één op vijf moeder duidt geen pottenkijkers aan voeteneind tijdens bevalling