Niet normaal

“Ik hield naar buiten toe de schijn een beetje op, want ik wilde flink zijn en doorzetten. ‘Het gaat wel’, zei ik tegen mensen die ernaar vroegen. Maar intussen ging het niet goed met me. Ik gaf wel veertig keer per dag over tot aan de bevalling. Pas nadat onze zoon was geboren, voelde ik me weer sterker worden en kon ik beter terugkijken op hoe ik me voelde tijdens de zwangerschap. Toen concludeerde de verloskundige dat het niet normaal was geweest dat ik me zo beroerd had gevoeld.”

Opnieuw in verwachting

“Nadat onze zoon was geboren, wilde ik nog niet meteen nadenken over een nieuwe zwangerschap. Ik stelde het voorlopig liever even uit. Maar na verloop van tijd voelde ik me weer een stuk fitter. Ik bedacht dat ik toch graag een broertje of zusje wilde voor ons kindje en in december vorig jaar raakte ik weer in verwachting. Ik was er heel blij mee. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik weer heel misselijk zou kunnen worden.”

Stoel bij de badkamer

“En dat gebeurde ook, na een dag of vier. Ik gaf tot wel veertig keer per dag over, kon niets binnenhouden. In de kamer zitten ging de eerste dagen bijna niet, ik zat soms op een stoel bij de badkamer. Mijn lichaam stootte opnieuw alles af en uitdroging lag op de loer. Na de derde dag was ik niets meer waard en kwam de verloskundige langs. Zij verwees me door naar het ziekenhuis”

Lees ook
Ginny was extreem misselijk tijdens haar zwangerschap: ‘Ik gaf 125 keer per dag over’

Sondevoeding

“Na drie dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis met een infuus. Het lukte alleen niet goed om te prikken, omdat ik zo uitgedroogd was. Mijn aders rolden steeds weg. Ook in het ziekenhuis lukte het prikken niet. Ik werd er zó moedeloos van. Ik wilde wel, maar voelde me steeds zwakker worden. De artsen besloten daarna dat ik sondevoeding zou krijgen met een pomp.”

Nierstenen

“Met de sondevoeding ging het iets beter, maar niet veel. Tot overmaat van ramp kreeg ik een paar weken later op een avond ontzettende buikpijn, die tot ’s nachts doorging. Ik bleek nierstenen te hebben, doordat ik zo weinig vocht binnenkreeg. Mijn lichaam was aan het uitvallen.”

Eten op de klok

“Ik ben nu iets verder en zit in de zeventiende week van mijn zwangerschap. Het gaat iets beter, maar het lukt nog niet om het stabiel te houden. Ik heb geen hongerprikkel en moet op de klok kijken om te bepalen of ik wat moet eten. En wat ik eet of drink, houd ik nauwelijks binnen.”

Pure pech

“Wat ik tijdens mijn zwangerschappen meemaak, noemen de artsen Hyperemesis Gravidarum. Hoe erg het is, verschilt per vrouw. Het is pure pech als je het hebt, zo’n 2 procent van de vrouwen krijgt het. De artsen weten niet waar het vandaan komt en kunnen niet méér doen dan de symptomen bestrijden. In mijn geval dus met een infuus en sondevoeding.”

Onbegrip

“Om me heen merk ik niet altijd evenveel begrip. Als mensen me in de winkel tegenkomen of achter de kinderwagen zien lopen, denken ze: ah, het gaat weer beter. Maar dat is wat ze er voor zichzelf van maken. Laatst zei iemand tegen me dat ik toch verantwoordelijkheid voor mezelf moet nemen en op mijn eten en drinken moet letten. Dat voelt als een mes in de rug. Soms zou ik willen dat mensen hun oordeel minder snel klaar hebben.”

Lichaam werkt niet mee

“Los van alles probeer ik positief te blijven. Ik geniet van de kleine dingen in mijn zwangerschap. Mijn zoontje geeft me genoeg redenen om door te gaan, want ik weet hoe mooi het is als de baby er eenmaal is. Maar als ik een slechte dag heb, kan ik daar erg verdrietig van worden. Mijn lichaam werkt gewoon niet mee.”

Crackertjes en water

“Tegen de vrouwen die dit ook meemaken wil ik zeggen: houd vol. Houd voor ogen dat je zwanger bent en een kindje krijgt. Daar doe je het allemaal voor. En aan de vrouwen die om hen heen staan: probeer iets te doen voor de ander. De adviezen over crackertjes eten en glaasjes water drinken kun je beter voor je houden. Maar als je ergens mee kunt helpen, zoals een kind van school halen of even stofzuigen, dan is dat echt heel fijn.”