Zwanger zijn kun je een wonder noemen: er groeit immers een mens in je lijf. Maar een zwangerschap kan ook afschuwelijk zijn, weet Samantha de Graaf (25).
Zij had last van hyperemesis gravidarum, ook wel HG genoemd. Dat betekent, simpel gezegd, dat ze zich iedere dag van haar zwangerschap dood- en doodziek voelde.
“Anderhalf jaar geleden kwam ik erachter dat ik zwanger was. Eindelijk, na zeven jaar proberen, kreeg ik samen met mijn man een kind! Ik was onwijs blij dat het eindelijk zover was. Al snel werd ik misselijk en voelde me niet lekker, maar ik dacht dat dit erbij hoorde.”
“Maar het ging niet goed met me. Wekenlang dronk ik nauwelijks, at ik niet en wilde ik alleen maar in bed liggen. Ik voelde me vreselijk. Daarom ging ik na acht weken naar het ziekenhuis. Daar zei ik dat ik me niet goed voelde en dagelijks meerdere keren moest spugen. De echoscopist zei dat dit er nou eenmaal bij hoorde. Maar toen was ik al zeven kilo afgevallen en voelde me vreselijk. Nou, lekker dan.”
“Tijdens mijn helse zwangerschap werkte ik fulltime als zelfstandig ondernemer. Ik maakte lange dagen en liep de hele dag door met een emmer in m’n hand voor het geval dat ik moest spugen. Ik voelde me chronisch zeeziek. Niets hield ik binnen, nog geen slok water. Op een gegeven moment scheurden m’n lippen, kreeg ik een rode huid en zag er ongezond uit door al het gespuug.”
Lees ook
Bibi Breijman open over extreme zwangerschapsmisselijkheid: ‘Het is verschrikkelijk’
“Het ging van kwaad tot erger. Daarom besloot ik toch maar naar mijn huisarts te gaan. Zij stuurde me meteen door naar het ziekenhuis, waar ik werd opgenomen met een vochtinfuus. Daar werd vastgesteld dat ik HG had. Ze zeiden dat dit na twintig weken over zou kunnen gaan. Daar leefde ik enorm naartoe.”
“Maar het ging niet over. Ik voelde me na al die weken nog even vreselijk. Kon zelfs niet blij worden van de echo’s omdat ik me beroerd voelde. Ondertussen moest ik ook gewoon werken omdat ik als zzp’er geen vangnet had. Mijn huis moest betaald worden, net als de babykamer van mijn toekomstige kind.”
“Ik beviel negen weken te vroeg van mijn baby Miles. Zelfs tijdens het bevallen moest ik een paar keer kotsen. Dat kwam ook door emotie, ik was bang dat mijn kind het niet zou redden. Volgens doktoren had de te vroege bevalling niets te maken met mijn HG, maar dat geloof ik niet. Mijn lichaam was op. Ik voelde me geen moment vitaal tijdens mijn zwangerschap en kon weinig tot niets eten. Misschien was mijn kind niet te vroeg geboren als ik geen HG had.”
“Een dag na m’n bevalling voelde ik me ineens stukken beter. Ik kon eindelijk weer een broodje eten zonder het uit te spugen. Sindsdien heb ik bijna geen last meer gehad van misselijkheid. Spijt van mijn zwangerschap heb ik niet. Al helemaal niet als ik naar m’n kind kijk. Miles wordt volgende maand een jaar en is kerngezond, daar ben ik ongelooflijk dankbaar voor.”
Lees ook
Zwangere vrouwen mogen partner weer meenemen naar echo’s
“Toch is mijn droom om een groot gezin te hebben inmiddels weggevaagd. Ik zou heel graag meer kinderen willen. Misschien wil ik ooit nog proberen zwanger te raken. Het is niet zeker dat ik de volgende keer weer zo ziek word, ik hoef niet per se nog eens HG te krijgen. Maar ik ben er wel bang voor. Het was ontzettend heftig.”
