Wie uit Cruquius en omstreken komt, kent Henny van Son (80). Geen buurtgenoot die aan haar rijlessen is ontkomen. Zestig jaar lang vindt ze haar werk geweldig om te doen – en nog steeds. Maar na al die jaren is het tóch tijd om te stoppen.
“Mensen gunnen me een tijd zonder werk” , vertelt Henny aan LINDA.
Of Henny altijd al een carrière als rijleslerares ambieerde? “Nee, ik ben er zomaar ingerold. Het is wel raar gegaan”, begint de 80-jarige haar verhaal. “Ik solliciteerde bij een reisbureau. De eigenaar beheerde ook een rijschool. Ze vroegen me of ik een rijbewijs had. ‘Ja, hè hè, ik kom hier niet lopen’, zei ik”, vertelt Henny lachend.
Dat kwam het bedrijf goed uit, want de rijinstructeur was ziek die dag. “Dus was de vraag of ik rijles wilde geven. Ik had het nog nooit gedaan, maar het leek me leuk. Het werd een uurtje voorgedaan. Ook nam hij erg makkelijke routes door, zodat ik die kon rijden en iedere keer kon uitbreiden. Vroeger moest je zelf de routes maar uitvinden. Weer rechtsaf, dan weer rechtsaf, en nog eens rechtsaf. Waar je dan uitkomt, zie je wel. Is het geschikt voor rijles, dan houd je de route.”
Het was voor Henny erg onverwachts om plots in een lesauto te zitten. “Je komt voor een reisbureau, en gaat als rijleslerares. Maar ik vond het meteen hartstikke leuk. Lesgeven en kennis overbrengen aan een ander vind ik altijd al leuk.”
Wel had Henny altijd iets met auto’s. “Toen ik nog geen rijbewijs had, ging ik weleens stiekem in een auto rijden. Maar dat is een overtreding, hoor”, lacht ze.
Jurrie (78) waagt sprong in het diepe en heeft zwemdiploma bijna binnen: 'Een bekroning op mijn leven'
Ze wordt al snel de eigenaresse van de rijschool. “Ik was de eerste vrouwelijke rijschoolhoudster. Er waren helemaal geen vrouwen die rijles gaven. Dat heb ik ook gemerkt aan de reacties van mannen. ‘Wat kom jij doen? Dat red jij nooit’, zeiden ze dan. Echt een negatief gedoe. ‘Dat zullen we nog weleens zien’, was mijn antwoord. Niet lang erna werd ik voorzitter van de rijscholenclub.”
Henny merkt in die tijd dat vrouwen het toch spannend vinden om het werk te doen. “De commentaren waren niet misselijk, maar daar moet je boven staan. Jij doet jouw werk, ik doe mijn werk. Sta je er zo in, dan respecteren ze je snel. Ze zien dat je niet bang bent.”
De rijleslerares heeft zo’n duizend leerlingen aan een rijbewijs geholpen. Ze vertelt over twee gebeurtenissen die haar zeker zijn bijgebleven. “Nu gaan lessen niet door wanneer het niet verantwoord is om de auto in te stappen, maar vroeger was er áltijd rijles. Zo ook toen het lang geleden zo hard waaide, dat de bomen door de lucht vlogen. Tijdens het afrijden viel er een boom voor de auto op de weg. Dat was heftig, maar we stopten niet. We schoven de boel aan de kant en gingen examen doen.”
Ook gladheid was geen factor om de rijles over te slaan. “Het was een keer zo glad op de weg, dat ik de auto overnam. Voor ons was een rij auto’s op elkaar gebotst. Ineens gleden we rechtuit en daarna schuin naar beneden, zo de sloot in. Een seconde zag ik al mijn familieleden voorbijflitsen. Het was foute boel. Ik deed snel het raampje open zodat we bleven drijven. De mensen die op elkaar waren gebotst, hielpen ons naar de kant. Dat was een enge ervaring.”
Loek Middel (98) sprong nog één keer uit een vliegtuig: 'Heerlijk, zou het zo weer doen'
Henny zit al zo lang in het vak, dat ze drie generaties van families heeft lesgegeven. “Hartstikke vaak heb ik de oma, moeder én het kleinkind lesgegeven. En dan vaak ook de nichtjes, neefjes, iedereen uit de familie. Als een kind bijna achttien wordt, krijg ik al een belletje of ik een kleinkind even kan inplannen. Dat maakt het ook zo leuk. Je krijgt echt een band met de families.”
Dat beschrijft Henny dan ook als het mooiste aan haar beroep. “Een band krijgen met een leerling. Je merkt als er iets mis is, als ze verdrietig of blij zijn. Ik had net nog een leerling die afbelde. Hij had te diep in het glaasje gekeken, dus zag de boel niet scherp. Ga maar lekker naar bed, zei ik. Die zie ik volgende week wel weer. Weet je, je hebt altijd contact met mensen. En dan te bedenken dat ik van een reisbureau in een rijschool ben terechtgekomen. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Het is nog steeds zo ontzettend leuk.”
Ondanks dat Henny nog steeds graag rijles geeft, is haar tijd gekomen. “Er zijn nog acht leerlingen die ik netjes laat afrijden. Hopelijk ben ik in september klaar.” De rijleslerares is zo lang blijven werken uit plezier. “Gewoon, omdat ik het leuk vind. Het is leuk om met mensen om te gaan, iemand iets te leren en discipline te leren in het verkeer.” Ze schiet even in haar werkrol: “Niet met het vingertje omhoog gaan, maar de ander ruimte geven. Je moet het doen met elkaar, je doet het niet alleen.”
Toen Henny bekendmaakte dat ze ging stoppen, kreeg ze teleurgestelde, maar dankbare telefoontjes. “‘Wat een onzin, mijn kleindochter komt er nog aan’, zei iemand lachend. Ja, tegen die tijd ben ik honderd. Nu moet ik echt nee zeggen. Maar ik krijg alleen maar leuke reacties. Ze zijn blij voor me en gunnen me een tijd zonder werk. Ik zie ze wel weer bij de supermarkt.”
Hoe Henny haar tijd zonder rijlessen gaat besteden? “Alleen maar genieten. Ik ben gek op Drenthe en de Veluwe. Daar kun je ontzettend mooi fietsen, wandelen én autorijden.”
Peter (90) fietst elke dag 34 kilometer naar zijn vrouw met alzheimer: 'Zij is mijn drijfveer'
