Als tiener wil Heleen Lameijer (35) nog schoonheidsspecialiste worden, maar de spoedeisende hulp blijkt toch beter bij haar te passen. In haar nieuwe boek vertelt de SEH-arts wat ze daar allemaal meemaakt en met wie.
Het is in ieder geval géén Grey’s Anatomy, vertelt Lameijer aan LINDA.nl.
Naast haar werk als SEH-arts in het Medisch Centrum Leeuwarden biedt Lameijer online (kinder)reanimatiecursussen aan en heeft ze als ‘Instagram-arts’ bijna veertigduizend volgers. Ze geeft daar een kijkje in haar leven als arts en deelt medische kennis op een toegankelijke manier. “Dat begon met een vriendin die niet wist dat één paracetamol slikken geen zin heeft. Ik vond dat nogal gek, maar de helft van mijn vriendengroep had geen idee.”
In haar boek vertelt ze wat uitgebreider en wordt ze persoonlijker. Van onrustige nachten tot het gemis van haar oma tijdens de pandemie: Op de spoedeisende hulp laat vooral zien dat artsen ook maar mensen zijn.
Als klein meisje wilde Lameijer nog geen arts maar president van Amerika worden. Als tiener schoonheidsspecialiste. “Ik had me zelfs stiekem ingeschreven voor een dure cursus, maar ik moest natuurlijk ook nog naar school. Dus ik viel al snel door de mand.” Het lijken uiteenlopende beroepen, maar zelf ziet ze wel een verband. “Ik wilde een positieve invloed hebben op de levens van anderen, en op die manier ook zin aan mijn eigen leven geven.”
Talitha (33) is uitvaartstylist: 'Een Pinterest-waardig afscheid hoeft niet'
Uiteindelijk wordt het geneeskunde, en de zwaarte van dat beroep dient zich al snel aan. Wanneer Lameijer als tweedejaars student in het vliegtuig zit, wordt er om een dokter geroepen. Ze blijft eerst zitten – haar kennis is dan nog theoretisch – maar staat op als niemand zich meldt. Met een brok in de keel doet ze wat ze kan, tot er ineens toch een huisarts naast haar staat.
“Toen ineens toch die huisarts naar voren kwam, was ik een beetje pissig. Waarom liet hij mij daar staan terwijl hij écht de verantwoordelijkheid had? Ik realiseerde toen dat het heel belangrijk is dat je deze als arts kunt dragen.”
Tekst gaat verder onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Door verschillende verhalen laat Lameijer beeldend zien hoe het er op de SEH aan toegaat: wat gebeurt er als een ambulance aan komt rijden, en hoe bereiden ze zich voor op een ramp? Meestal gaat dat nét even anders dan in een ziekenhuisserie. “Vaak denken mensen dat ik alles in mijn eentje doe”, lacht ze. “Dat ik iemand opvang, een reanimatie doe én vervolgens de openhartoperatie uitvoer, want zo gaat dat in Grey’s Anatomy. Maar wij werken in hele grote teams, dus je moet juist goed kunnen samenwerken.”
Wilma kreeg een late hiv-diagnose: 'Geen arts dacht bij een getrouwde Friezin aan hiv'
Dat teamgevoel is op meerdere vlakken belangrijk, vertelt Lameijer. In haar boek beschrijft ze hoe een collega haar na een zware dienst opbelt om te vragen of ze oké is. “Gelukkig is er in mijn ziekenhuis een heel systeem van collega’s om op terug te vallen. Dat kan ’s avonds als je al thuis bent, maar ook als je op het werk over iets twijfelt en iemands mening wilt horen.”
Lameijer beschrijft ook hoe ingewikkeld ze het vindt als er een klacht tegen haar wordt ingediend. “Als arts wil ik de allerbeste zorg leveren, dus het is heel vervelend als het anders uitpakt. Je gaat dan toch aan jezelf twijfelen, en zitten piekeren: heb ik het wel goed gedaan? Het moeilijkste vind ik dat je vervolgens heel lang moet wachten voordat er een gesprek met de patiënt plaatsvindt. Pas toen dat goed verliep, ging het vervelende gevoel weg.”
Lameijer maakt graag een praatje met haar patiënten. Als co-assistent werd ze teruggefloten nadat ze een patiënt een compliment gaf over haar schoenen. “Ik vond haar hakken fantastisch, maar die opmerking werd me door mijn supervisor niet in dank afgenomen. Nu denk ik dat ik die feedback kreeg omdat dit niet bij hem paste. Maar het past wél bij wie ik ben.”
Toch is enige afstand ook noodzakelijk, benadrukt ze. “Je moet je niet in je eigen emotie verliezen, want daar kun je last van krijgen. Je moet soms een stapje terug doen en leren meeleven zonder mee te lijden.” Bij hele nare situaties is dat niet eenvoudig. “Ik brand dan even een kaarsje, thuis, om even met iemand mee te leven met wie ik nog in mijn hoofd mee bezig ben.”
Zo blijft Lameijer altijd op zoek naar die balans. Ze beschrijft hoe ze een arm om een vrouw heen sloeg toen ze samen naar haar overleden man liepen. Op het moment zelf twijfelde ze of ze niet te ver ging, maar veel later hoorde ze van haar dochter hoe fijn de vrouw dat gebaar vond. “Het is waardevol als je dat terugkrijgt, want dat sterkt je in het gevoel dat je dit wél goed aanvoelt.”
Wijkverpleger Kirstie (21) verzorgt haar oma: 'Het kan nogal intiem zijn'
De sterke band met haar oma vormt de rode draad van het boek. Ze volgt Lameijers activiteiten op Instagram, en ze bellen veel in de coronaperiode. Inmiddels is ze overleden. “Ze was mijn grootste fan”, vertelt Lameijer. “Zelf groeide ze op in een tijd waarin vrouwen niet mochten studeren, maar ze is altijd heel leergierig geweest. Als er een cursus was, volgde ze die. Dus ze wilde dat ik die rechten wél pakte, en als vrouw studeerde en stemde.”
Haar oma wist niet dat dit boek er kwam. “En dat is maar goed ook, want ze vond het vreselijk om in het middelpunt te staan. Schrijven over wat ik met haar heb meegemaakt, heeft me geholpen mijn verdriet te werken. Dit boek is zo ook een stukje van háár erfgoed – iets wat ik voor haar achterlaat.”
‘Op de spoedeisende hulp’ van Heleen Lameijer is nu verkrijgbaar.
Mirjam was mantelzorger voor haar twee zoons: 'Ik trok aan de bel: dit ga ik niet redden'
