Niet doorverwezen

“In 2009 viel ik in mijn kelder. Ik hield er volgens mijn huisarts alleen een hersenschudding aan over, maar ik dacht dat ik meer schade aan mijn hersenen had dan me werd verteld. Toch werd ik niet doorverwezen. Een jaar later maakte ik opnieuw een smakkerd en kreeg ik weer een hersenschudding. Daarna ging het snel bergafwaarts.”

Lees ook
Laura (21) heeft hersenletsel na val van paard: ‘Mijn rechterhelft is stuk’

“Zo was mijn inschattingsvermogen verslechterd, vond ik ’s avonds autorijden te vermoeiend door de continue lichtflitsen en liep ik met zonnebrillen omdat ik fel licht niet aankon. Ik merkte dat ik een stuk minder prikkels kon verdragen. Na één dag werken moest ik uren bijtanken.”

Hersenletsel

“In 2013 werd ik door een agressieve cliënt in elkaar geslagen tijdens mijn werk in de gehandicaptenzorg. Daardoor liep ik wéér een hersenschudding op. Ook toen werd ik niet doorverwezen, tot ik drie jaar geleden een bloeding onder mijn hersenstam kreeg. Daardoor kreeg ik forse evenwichtsklachten en kon ik niet meer werken. Uit het neurologische onderzoek dat ik jarenlang wilde, bleek dat ik blijvend hersenletsel had.”

“Daar heb ik dagelijks last van. Ik moet veel rusten en weinig prikkels hebben, maar nu mijn man en kinderen iedere dag met me in thuisquarantaine zitten, lukt dat niet. Het lukt ook vaak niet om ’s avonds mee te eten met mijn gezin. Dat kan alleen als ik met koptelefoon en zonnebril op aan de eettafel zit. De aanwezigheid van anderen is me teveel. Dat is heel naar om te zeggen over je eigen gezin, maar zo is het wel.”

Ophoepelen

“Daarom is deze coronacrisis heftig voor me. Waar iedereen niet kan wachten om het normale leven weer op te pakken, vrienden te zien en de stad in te gaan, verheug ik me op rust. Ik was altijd blij als het gezin ’s ochtends om acht uur vertrok. Dan was het eindelijk stil. Ik zie ze het liefst ophoepelen, hoe hard dat ook klinkt.”

Lees ook
Gedoe met je ex tijdens thuisisolatie: ‘Wel door één deur, nooit meer onder één dak’

“Alles is teveel voor me. Het voelt alsof ik eeuwig met een immense kater leef, terwijl er tegelijkertijd keiharde rockmuziek in mijn hoofd afspeelt. Ondertussen draait er ook nog een denkbeeldige polonaise om me heen. Dat heftige gevoel heb ik al bij het minste licht of geluid.”

‘Snak naar rust’

“Gelukkig hebben we thuis afspraken gemaakt. Mijn dochters mogen me ’s avonds niet storen. Dan moet ik mijn batterij weer opladen. Het voelt alsof die altijd minder dan dertig procent is. Het is lastig om mijn gezin als mantelzorgers te zien. Ze moeten veel huishoudelijke taken doen omdat ik dat niet kan.”

“Dan wil ik ze niet ook nog opzadelen met een onrustige moeder die door te veel prikkels woest wordt als haar iets gevraagd wordt. Ik voel me vaak schuldig voor mijn zijn. Daar kan ik niets aan doen, maar het blijft vervelend voor mezelf en mijn gezin. Ik snak naar rust. Maar ik ben bang dat deze crisis nog wel even duurt.”