Amsterdam Dance Event is met uitzondering van de ‘covid era’ een van de leukste dagen in het hoofdstedelijke nachtleven. Zelf ga ik vanwege werk al vijftien jaar naar de events en borrels, de clubavonden heb ik zelden meegepakt. Leek me altijd maar gedoe; druk, laat, iedereen aan de drugs. Niet mijn ideale drie-eenheid. Vooral dat laatste stond me tegen. Overblijfsel van een gedeeltelijke jeugd in een gehucht waar iedereen aan de zooi was.

Het is geen geheim dat er voor de jeugd bij een chronisch gebrek aan prikkels en een overdaad aan strikte regels, weinig andere activiteiten zo aantrekkelijk zijn dan drugsgebruik. Valt er tenminste nog wat te lachen in het plaatselijke parkje. Omdat mijn ouders me absurd vrij hebben opgevoed, was er voor mij exact geen lol aan om ook maar een hijs van een joint te nemen. Op een gegeven moment probeerde ik respectievelijk xtc, paddo’s en nog wat andere chemische zaakjes, puur uit nieuwsgierigheid. Vanwege desinteresse om te rebelleren, want ouders die de volgende dag voor mijn neus stonden: “En? Hoe was het?”, geen urgentie om te herhalen, al waren het prima trips.

Toen ik zag dat mensen om mij heen zich compleet in harddrugs verloren, begon ik er een aversie tegen te ontwikkelen. Bang dat wie een uitvlucht zocht, niet meer te redden viel. Jarenlang was ik dan ook diep teleurgesteld als ik weer een groepje vrienden zag verdwijnen naar een fase waarin drugs opeens rol speelde. Zouden we er weer wat verliezen? Dat was mijn angst.