Het is Internationale Borstvoedingsweek. Om daarbij stil te staan, spreken we vier van onze lezers. Twee vrouwen hebben ervoor gekozen geen borstvoeding te geven. De andere twee doen dit wel.
Judith, Natascha, Sara en Alana vertellen over hun keuzes.
Judith heeft haar dochters (5 en 7) geen borstvoeding gegeven. “Ik slik medicijnen en het voelde niet goed om deze door te geven via de borstvoeding. Ook al zouden die hoeveelheden zo klein zijn dat ze geen kwaad zouden kunnen, heb ik ervoor gekozen dit niet te willen doen.
Ik heb altijd het gevoel gehad me te moeten verklaren voor het geven van kunstvoeding. En over het algemeen zeggen mensen wel ‘kunstvoeding is ook oké’, maar vrijwel altijd met de toevoeging ‘maar borstvoeding is natuurlijk het beste’. Verschrikkelijk, want als jonge moeder heb je al voldoende onzekerheden. Ook professionals in het ziekenhuis vroegen waarom ik geen borstvoeding ging geven. Er was slechts één verpleegkundige die benoemde dat ik moest doen waar ik me goed bij voelde. Ik weet zeker dat de artsen geen verklaring zouden vragen als ik wel borstvoeding zou geven. Dat is heel opvallend.”
Judith: “Ik vind oprecht dat ieder zijn eigen keuze moet maken als het gaat om het voeden van je eigen kind, maar door de enorme negativiteit die ik jaren over me heen heb gekregen, heb ik bijna een afkeer van borstvoeding gekregen.
Als vriendinnen hierover praten, sluit ik me ervoor af: ik kan er niet over meepraten en vind ook vaak dat mensen proberen te voorkomen dat iemand kunstvoeding geeft. Ik voel daar een oordeel in en praat er daarom liever niet meer over mee.”
Twee jaar borstvoeding? Voel je vooral niet schuldig als dat niet lukt
Ook Natascha gaf haar kinderen geen borstvoeding. “Ik was vanaf dag een overtuigd dat ik geen borstvoeding wilde geven. Ik ben echt niet anti-borstvoeding, maar ik voelde gewoon dat ik mij er niet prettig bij zou voelen. Gelukkig heb ik mij tegenover instanties nooit hoeven verdedigen. Bij mijn tweede kind heb ik zelfs om een pilletje gevraagd om de borstvoedingproductie tegen te gaan. Dit werd allemaal geaccepteerd door de diverse deskundigen.
Ik vind dat er ook veel voordelen aan zitten. Zo kan de vader direct een band opbouwen door qualitytime te pakken bij het voeden, evenals opa’s en oma’s. De nachten kunnen qua voeding verdeeld worden, waardoor de moeder na de bevalling kan revalideren. Je hoeft daarnaast nooit na te denken over hoe je voeding geeft en waar – al zou dat voor vrouwen die wel borstvoeding geven ook niet nodig hoeven zijn. Maar de anti-borstvoedingmaffia vindt dat helaas nog steeds ‘provocerend’. ”
Natascha: “Toch merk ik aan reacties van derden dat ze het raar vinden dat ik het niet eens heb geprobeerd. Wat voor mij zo vanzelfsprekend was om het niet te doen, blijkt soms toch wat vragen op te roepen.
Ik hoop dat we meer begrip voor beide kanten kunnen krijgen. Laten we – zeker als moeders onder elkaar – elkaar meer in onze waarden laten en elkaars keuzes respecteren. Samen staan we als mens sterker in welke keuze dan ook.”
Melanie (27) ging naar Pinkpop én kon daar kolven: 'Beter geregeld dan in de bibliotheek'
Sara heeft drie kinderen: Jack (7), Maël (4) en Aimée (1 jaar en tien maanden). De laatste geeft Sara nog steeds borstvoeding. “Jack kreeg tot achttien maanden borstvoeding, Maël tot 2,5 jaar en Aimée krijgt nog steeds borstvoeding. Voor ons is het heel normaal. Ik voed overal. Dat doe ik subtiel, maar ik laat me door mijn omgeving niet afschrikken om mijn kind te voeden wanneer hij of zij er behoefte aan heeft.
Ik vind borstvoeding geven de meest magische manier van je kind verzorgen. Troost, genegenheid en een momentje even echt ‘samen’. Ik heb bij alle kinderen gezegd destijds: wanneer zij het niet meer hoeven stop ik, of als mijn lichaam het niet meer aan kan bieden.”
Borstvoedingsbank om taboe te doorbreken: 'Vrouwen mogen zich niet meer beschaamd voelen'
Alana geeft, net als Sara, haar kinderen borstvoeding. “Ik heb mijn oudste zoontje elf maanden borstvoeding gegeven en mijn jongste krijgt nu ruim vier maanden borstvoeding. Het voelt als een voorrecht dat het mij zo goed lukt om mijn lieve jongens zo te voeden.
Het is meer dan enkel voeden. Het is het bieden van veiligheid en troost. Bij mijn eerste zoontje vond ik het soms best lastig om in het openbaar te voeden. Niet omdat ik preuts ben, maar omdat ik soms wel voel dat men er ongemakkelijk van wordt. Zo’n onzin! Het is een levensbehoefte van mijn kind. Dan wrong ik me in allerlei bochten om het te bedekken of ik ging ergens in een hoekje kolven terwijl mijn vriend dan een flesje gaf.”
“Bij mijn tweede ben ik daar veel makkelijker in geworden”, vervolgt Alana. “Ik voed gewoon, omdat mijn zoontje honger heeft. Hopelijk kan ik nog een aantal maanden mijn jongste zoon zelf voeden. Het is zo bijzonder. Ik heb zelfs borstvoedingsringen van moedermelk laten maken, als aandenken aan deze bijzondere periode.”
Bettina Holwerda over borstvoeding: 'Tepels zijn magisch, maar ik heb ze vervloekt'
