Rammelende eierstokken, smelten bij babyfoto’s, genieten van de Zwitsalgeur… Wat als je dat allemaal niet hebt? Het ontbreken van een kinderwens is nog vaak een taboe, merkt Wieke (34) in haar omgeving.
'Mijn gebrek aan een kinderwens heeft mij vroeger best onzeker gemaakt'
Of misschien vooral: onbegrepen. Want voor veel vrouwen is het moeilijk voor te stellen dat die intrinsieke, sterke kinderwens volledig bij mij ontbreekt.
Kinderwens
Inmiddels durf ik daarvoor uit te komen, al voelt dat nog steeds eng. Want om als vrouw te zeggen dat je geen kinderwens hebt, voelt ook weer heel definitief. Alsof je een keuze maakt die je niet meer kan terugdraaien, terwijl het gezegde ‘zeg nooit nooit’ absoluut van toepassing is. En toch voelde het uitspreken van mijn kinderwens – beter gezegd; het gebrek daaraan – als een opluchting.
Want vroeger had ik oprecht wel eens het idee dat er iets mis met mij was, hoe stom dat nu ook klinkt. Mijn leeftijdsgenoten gingen vaak oppassen als bijbaan (ik was pizzabakker destijds, dus ik deed toen ook al iets met een grote passie van mij: pizza’s), en ik kon me daar niets bij voorstellen. Die geur waar ze het vaak over hadden en zo van genoten – de typische babygeur – is mij altijd vreemd geweest. Nog steeds trouwens; geen idee of mijn neus deze geur gewoon niet oppakt, of dat deze geursensatie wellicht nooit bij mij is geactiveerd.
Verlangen
Wanneer ons die tijd werd gevraagd wat je later wilde worden, zeiden veel van mijn vriendinnen dan ook ‘moeder’. Dat was nog nooit bij mij opgekomen. Ik zag het wel voor me hoor, daar niet van – maar niet omdat ik dat per se wílde. Het was toch meer wat er standaard in iedereens toekomst lag? Je krijgt je diploma, gaat studeren, krijgt een baan, een man, kinderen, een huis, en dat is dan je leven. Dat dat wel eens heel anders kon lopen, zeker als je dat wil, was niet eens een optie voor mij.
Totdat iemand dat eens aan mij vroeg: ‘Wil jij eigenlijk kinderen?’ Een hele simpele vraag, eentje die ik op mijn achttiende gek genoeg nog nooit aan mezelf had gesteld. Toen pas ging ik erover nadenken, en begon het me op te vallen hoe graag veel mensen in mijn omgeving dit wél wilde. Al snel besefte ik; dit verlangen, naar het moeder-zijn, dat is iets wat ik totaal niet ervaar.
Charlotte (39) kreeg 10 dagen na bevalling diagnose eierstokkanker: 'Toekomst bestaat niet voor mij'
Vragen
Natuurlijk heb ik alle vragen voorbij horen komen. ‘Krijg je geen spijt?’ – dat weet ik nog niet. ‘Maar vind je kinderen dan niet ontzettend lief?’ – dat je zelf geen kinderwens hebt, betekent niet dat je gelijk vol zit met haat naar alles dat onder de achttien is. ‘Maar je bent zo leuk met kinderen!’ – wederom is dat voor mij niet genoeg reden om er daadwerkelijk zelf aan te beginnen. Inmiddels heb ik gelukkig niet het idee dat er iets mis met mij is, of dat ik iets mis in mijn leven. Al zal het heus zo zijn dat de liefde voor je kinderen iets ongeëvenaards is, want dat geloof ik meteen.
Maar dat het een bijzonder grote impact op je leven is dat zeker niet voor iedereen is weggelegd, geloof ik óók. En gezien die grote impact vind ik het toch bijzonder hoe vanzelfsprekend het krijgen van kinderen nog wordt gezien – en hoe verbaasd mensen zeggen als het niet voor mij is weggelegd. Waarom doen we zo nonchalant over ongeveer de grootste beslissing van je leven? Ik zou oprecht willen dat meer mensen er bewust bij stilstaan of het ouderschap echt iets voor ze is, voor ze eraan beginnen.
Dat is zoiets persoonlijks, dat ik er sowieso voor zou pleiten de vraag niet meer zomaar te stellen. Mijn gebrek aan een kinderwens heeft mij best onzeker gemaakt, omdat ik het ongemakkelijk vond om de vraag eerlijk te beantwoorden – het komt te vaak voor dat mensen gelijk een oordeel aan je hangen na zo’n antwoord. Maar ook voor de vrouwen die om welke reden dan ook geen kinderen kunnen krijgen is dit zo’n emotioneel beladen en moeilijke vraag. Naar mijn idee weet je van je vrienden hoe het zit, en heb je bij anderen niet per se recht om het te weten – als ze het willen vertellen, doen ze dat wel uit zichzelf.
Wandelend cliché
Verder ben ik wel een beetje een wandelend cliché, want jawel; ik ben dus wél zo’n vrouw wiens kat als haar kind aanvoelt. En ben ik gezegend met vrienden om me heen die dat heel goed van mij begrijpen. Exhibit A: afgelopen zaterdagavond belandde mijn kat met acute blindheid in het dierenziekenhuis (ja, dat bestaat) en was ik ontroostbaar. Mijn lieve vrienden aan wie ik dit vertelde, begrepen dit verdriet meteen: ‘Wat verschrikkelijk, dit is toch echt jouw kindje.’
En dat is toch het fijnste en mooiste dat het is; dat je je omringt met mensen die jou niet veroordelen en begrip tonen voor wat er belangrijk voor jou is. Net als dat ik met alle liefde oppas op de kinderen van mijn vrienden, mijn neefje en mijn nichtje, waar ik allemaal intens veel van hou, snappen zij ook dat het moederschap niets voor mij is. En dat het leven van een cat lady toch iets is waar ik veel gelukkiger van kan worden – en waar zij mij onvoorwaardelijk in steunen.
'Een op de zes stellen heeft moeite met zwanger worden. Waarom praten we er zo weinig over? Er is zo veel stil verdriet'
