In februari 2023 verliest Fransie Groenendijk haar grote liefde Martijn; op 35-jarige leeftijd wordt ze weduwe. Haar kinderen, twee jongens, zijn dan vier en zes jaar oud.
“Ik heb geleerd dat het naast elkaar kan bestaan. Het rouwen én het daten. Het verdriet én het genieten”, vertelt ze aan LINDA.
“Op de uitvaart voelde ik me bijna een actrice. Ik dacht: oké, ik ga nu de rol van weduwe spelen”, herinnert Fransie zich. “Eigenlijk vond ik het bizar dat mensen me geloofden. Zelf dacht ik alleen maar: ik word in de maling genomen.”
Op 24 februari 2023 krijgt Martijn een eenzijdig motorongeluk in Spanje, waar het stel dan al een aantal jaar woont. De oorzaak is niet bekend. “Maar hij was op slag dood. Hij was weg op zijn motor en kwam maar niet thuis, nam niet op als ik belde. Tot ik ineens een politieagent aan de telefoon kreeg. Hij nam stotterend op en vroeg om mijn adres. De politie zou komen, zeiden ze.”
“Ik brak in duizend stukken, er kwam een rare piep uit mijn mond. Maar ik dacht: mijn kinderen mogen mij zo niet zien. Ik heb vrienden laten komen. Die vriendin was bij de kinderen terwijl ik met haar man op de uitkijk stond. Ik ben nog nooit in mijn leven zo zenuwachtig geweest. De politie is nooit gekomen. Toen de vriend hen uiteindelijk belde, vroegen ze: ‘Bent u familie van de overledene?’ Dat is hoe we erachter kwamen.”
Van trouwen naar rouwen: kersverse bruid wordt tien minuten na jawoord weduwe
“Ik ben helemaal geen agressief persoon, maar ik heb tegen van alles aangeschopt. Ik herinner me niet precies hoe ik het aan de kinderen heb verteld, ik geloofde het zelf nog niet eens. Mijn oudste vertelde later dat ik had gezegd: ‘Ik moet jullie iets heeeeel ergs vertellen. Papa is doodgegaan.’ Doodgegaan, zei ik. Dood voelde niet als het goede woord.”
“De uitvaart was prachtig. De jongens wilden speechen, dat hadden ze hun vader ook zien doen bij de uitvaart van hun opa’s. Martijn had weleens gezegd: ‘Geef maar een groot feest als ik dood ben’ – en na de begrafenis ontstond er inderdaad spontaan een soort afterparty. Er was die avond een volle maan met een prachtige halo eromheen. Alsof hij die had geplaatst.”
Tekst loopt door onder de foto. 
Martijn en Fransie zijn al samen sinds Fransie negentien was. “Hij was echt een gangmaker”, glimlacht ze. “Als hij binnenkwam op een saai feestje, wist iedereen dat het goed kwam. Iedereen was meteen dol op hem. Hij was goed in praten, een echt feestbeest, maar ook een lieve man en een goede vader. Hij maakte me altijd vrolijk. En hij was ongelooflijk knap.”
“Het is moeilijk dat ik niet weet hoe hij dood is gegaan. Daardoor ga je toch dingen verzinnen in je hoofd. Ik zou hem zo graag willen bellen om het hem te vragen. En om te zeggen: ‘Jezus man, je bent gewoon dood.’ Ik zal er nooit overheen komen dat ik niet weet hoe hij is gestorven en dat ik hem niet meer heb mogen zien na zijn overlijden.”
Mara (31) werd jong weduwe: 'We trouwden tussen de chemo’s door'
“Pas na een paar dagen heb ik gehuild. Veel ruimte voor gevoel was er niet, het hele eerste jaar niet. Ik zat vooral in de planningsmodus: de begrafenis regelen, een reis regelen die nog gepland stond, onze terugkeer naar Nederland regelen. We hadden sowieso plannen om terug te gaan, maar ik had nu ook een vangnet nodig, dierbaren om me heen. En het voelde ook alsof ik niet in Spanje kón blijven, door alles wat er rondom Martijns dood was gebeurd.”
Na ongeveer een jaar begint het rouwen voor Fransie echt. “Om eerlijk te zijn durfde ik dat eerder ook niet echt aan. Soms probeerde ik het wel: dan ging ik ergens zitten met zielige muziek op en probeerde ik te huilen. Het lukte nooit. Uiteindelijk werd ik erdoor overvallen. Mijn therapeut zei later ook: ‘Je hebt een jaar uitgestelde rouw.'”
“De rouw is dubbel”, merkt Fransie. “Aan de ene kant is er het liefdesverdriet. Natuurlijk is dat vervelend en emotioneel, maar het is een bekend gevoel. Mensen weten hoe ze ermee om moeten gaan. Maar er is ook het andere stuk rouw, dat dieper dan diep gaat. Alsof een gigantische kracht je naar beneden duwt en over alles wat je doet een zware sluier hangt.”
“Ik word nog steeds elke ochtend wakker met de gedachte: néé, niet weer een dag. Niet weer uit bed, niet weer ontbijt maken, niet weer de kinderen aankleden. Maar ik kan nooit zeggen: ‘Ik blijf even liggen, doe jij het allemaal.’ Het is loodzwaar. Alleenstaande moeder zijn is al niet makkelijk, maar de constante rouw ernaast is een soort extra baan. Sommige dagen zitten vol mentale klappen. Een vader op het schoolplein: bam. Een zoenend stelletje: bam. Een uitnodiging voor een bruiloft: bam.”
“Mensen noemen me weleens een sterke vrouw, maar je hebt geen andere keuze. Mijn kinderen slepen me hierdoorheen. Dat is beperkend, want ik heb minder ruimte om te rouwen, maar het is ook heel fijn. Zonder hen zou het er nu heel anders uitzien. Ik probeer er ook veel met hen over te praten en foto’s te kijken om Martijn levendig te houden. Pas als we er niet meer over praten, wordt het echt naar.”
Xandra en Emilie werden jong weduwe: 'Naast het verdriet is het óók brandjes blussen'
Fransie heeft veel behoefte aan contact met lotgenoten, maar die zijn niet makkelijk te vinden. “Bijna niemand wordt natuurlijk weduwe op 35-jarige leeftijd – gelukkig maar. Maar ik wilde zo graag weten: is het normaal dat ik geen zin heb in een koffieafspraak met een vriendin, maar wel tot zeven uur ’s ochtends wil dansen? Ben ik echt gek geworden of is dit gewoon rouw?”
“Ik heb behoefte aan mensen die op een normale manier praten over rouw. Niet omdat ze je willen ‘coachen’, gewoon vanuit herkenning. Het voelt allemaal zo keurig en humorloos. Mensen hebben het over ‘huidhonger’ – maar waarom zeg je niet gewoon dat je seks mist, dat je het mist dat iemand je ’s ochtends aanraakt? Er zijn zo veel taboes. Ik snap niet waarom we niet overal over praten. Gelukkig heb ik inmiddels een lotgenoot gevonden, een vriendin die ook weduwe is.”
“Een oplossing zoeken heeft geen zin, die is er niet. Mijn man is dood en komt niet terug. Maar laten we het gewoon kut laten zijn. Zeg niet: ‘Je mag me altijd bellen.’ Dat doen mensen toch niet. Kom gewoon een keer langs op een saaie dinsdag. Sta met eten voor de deur. En vraag er vooral naar. Daar schrik ik niet van, ik ben er toch al 24/7 mee bezig.”
Tekst loopt door onder de foto. 
Het rouwen is zwaar, maar er zijn ook lichtpuntjes. “Ik herinner me de eerste keer dat ik plezier had na Martijns overlijden nog heel goed”, vertelt Fransie. “Ik zat in de auto met mijn beste vriendin. Toen ik me realiseerde dat ik plezier had, schrok ik me dood. Dat hoort toch niet bij een weduwe? Ik heb echt moeten leren dat plezier maken niet betekent dat ik Martijn ben vergeten.”
“Op een gegeven moment ben ik ook weer gaan daten. Ik schaamde me kapot – want ook dat ‘hoort niet bij een weduwe’ – maar het was ook een fijne afleiding. En ik mis de energie van een man in mijn leven. Ik heb als volwassene nooit zonder een man gewoond en ik vind het soms maar saai. Ik ben niet actief op zoek naar een partner, zoiets moet je denk ik overkomen, maar ik wil soms gewoon aangeraakt worden. Een beetje lichtheid naast de rouw.”
“Voor het eerst heb ik een vrijgezellenbestaan. Het voelt soms alsof ik ongewild een tweede leven heb gekregen. Een leven met veel ellende, maar ook positieve kanten.”
“Jeetje, ik durf het niet bijna niet zeggen. Maar niet lang voor zijn dood zei Martijn tegen mij: ‘Als ik morgen onder een bus kom, moet jij gewoon doorgaan met je leven. Ik heb een waanzinnige tijd gehad.’ Hij wil echt niet dat ik somber in een hoekje ga zitten. Door Martijn weet ik wat liefde is, en ik voel dat die liefde er voor mij en mijn gezin ook weer komt.”
Annicks dochter Fleur (6) overleed door ongeluk met een grasmaaier: 'Ik stortte in'
