In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Fleur haar zus Malou (34).
“Ze was mijn allerbeste vriendin. Het is niet te bevatten dat we haar nooit meer gaan spreken of zien”, vertelt Fleur aan LINDA.
“Malou had hele droge humor, met een aanstekelijke, opvallende lach. Ze kon enorm genieten van lekker koken en mode. Een verbinder en een giga doorzetter. De jaren voordat ze ongeneeslijk ziek werd speelde haar gezondheid op. Het was een zoektocht wat er aan de hand was. Ondanks dat ze zich slecht voelde en daarbij een onbestemd gevoel had, probeerde ze een normaal leven te leiden. Ze zag er áltijd modieus en stijlvol uit. Sport was in moeilijke tijden haar uitlaatklep en haar familie en vrienden waren heel belangrijk voor d’r”, vertelt Fleur over haar zus.
Fleur brengt graag een ode aan Malou. “In de laatste week van Malou’s leven zou LINDA. langskomen voor een interview en fotoshoot in het hospice met haar voor in het magazine, maar ze was al te zwak. Helaas heeft mijn zus dit niet meer kunnen redden. Met dit monumentje kan ik alsnog een ode aan haar brengen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Fleur en Malou waren twee handen op een buik. “We komen uit een hecht gezin, mijn ouders, zus en ik, waarbij we een hele fijne jeugd hebben gehad en altijd close zijn geweest. Malou en ik waren een twee-eenheid. We hadden zo vaak de slappe lach, waarbij we aan een blik genoeg hadden. Die kleine momenten, de vele vakanties die we samen hebben gehad: echt alle herinneringen met haar zijn me dierbaar. Het samenzijn was al genoeg. Tot onze middelbare schooltijd ging alles goed. Toen haar gezondheid ging opspelen, heeft dit veel invloed gehad op ons als gezin. We hadden van nature al een goede band, en er kwam veel op ons pad waardoor we nog hechter werden. Malou en ik gunden elkaar alles en hadden een onvoorwaardelijke liefde.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Fleur deelt een mooie herinnering aan Malou. “Een jaar voor haar overlijden hadden we als gezin in 2020 een hele fijne kerst. We hebben gek gedanst in de kamer op de muziek die zij mooi vond. Niet wetende dat zij een jaar later in het hospice zou liggen en juist voor kerst zou overlijden. Kerst was altijd een mooi moment, daar keken we heel erg naar uit. Het confronterende is: na jaren onverklaarbare fysieke klachten, had ze eindelijk de baan van haar dromen, de liefde gevonden en het leek met haar gezondheid iets beter te gaan. Het ‘gewone’ leven heeft ze nét niet mogen aanraken.”
Tekst gaat verder onder de foto.
In 2016 gaan de zussen in de zomer samen naar Thailand. “Kort daarvoor kreeg ze blaren in haar mond. Artsen dachten dat het aften waren. Ze had zo’n pijn. Ze voelde zich niet goed, ook door andere omstandigheden. Om er even tussenuit te gaan, zouden we samen drie weken reizen. Het moment dat we daar een paar dagen waren, werden de aften alleen maar erger. We zijn in Chiang Mai naar het ziekenhuis geweest. De arts dacht aan een blaarziekte en gaf Malou prednison.”
Maar de blaren verspreidden zich met de dag. “Ze kreeg blaren op haar rug. Het was heel eng. Je zit in de middle of nowhere, we waren toen in Pai. Ze kon door de blaren niet meer goed eten en drinken, dan ga je snel achteruit. Dankzij de verzekering konden we via repatriëring naar huis. Ze is meteen opgenomen in het ziekenhuis. Daar werd ze onderzocht, maar de artsen kwamen er niet uit. De oorzaak van de blaren werd niet gevonden. De conclusie was dat ze ermee moest leren leven.”
Laura kreeg borstkanker en liet euthanasieverklaring opstellen: 'Ik wil nooit meer zo ziek zijn'
Naast dat Malou probeerde zo goed mogelijk het leven op te pakken, bleef de zoektocht naar de oorzaak van de blaren doorgaan. Samen met haar ouders en zus hebben ze in de jaren dat de blaren er waren meerdere ziekenhuizen in Nederland en België bezocht, zoekend naar de mogelijke oorzaak. Helaas werd dit niet gevonden. “Ondanks dat het ziektebeeld zich wisselend bleef ontwikkelen, waren het jaren van balans zoeken tussen werk, liefde, privé en wonen. Ze wilde meedraaien in de maatschappij.”
“Haar motto was dan ook: paracetamol erin, lippenstift op, hakken aan en gaan. Hierdoor was het voor de buitenwereld niet altijd zichtbaar hoe ze zich voelde en welke strijd ze moest leveren. Ze zag er goed uit en deed er alles aan om zo voor de dag te komen. Dat gaf ook kracht. Ze had een nieuwe baan gevonden en zette door. Doordat ze zoveel last had van de blaren, was ze genoodzaakt minder te werken. Daarbij had ze medicatie gekregen, waardoor de blaren op hun retour leken te zijn. Al voelde ze zich nog steeds niet goed, haar werk liep weer en de liefde ook.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ondanks dat het lichter lijkt te worden, gebeurt juist totaal het tegenovergestelde. Malou ontdekt in juni 2021 een bobbel bij haar sleutelbeen. “Ze voelde zich fysiek heel slecht, wat later een voorbode van thymuskanker bleek te zijn. We konden toen nog niet vermoeden dat ze eind dat jaar eraan zou komen te overlijden.”
In de week dat ze de bobbel ontdekt, gaat ze direct snel achteruit. Ze gaat naar het ziekenhuis en laat de bobbel checken. Voordat ze met haar vriend naar het ziekenhuis gaat, belt ze met Fleur. Malou kan ineens nauwelijks meer praten. “Op de foto zagen ze een tumor van elf centimeter achter haar borstbeen. Ze wisten niet meteen wat het was. Malou werd direct opgenomen op de oncologie-afdeling. Ze kon nauwelijks lopen. Ze kreeg twee weken pijnbestrijding. Die avond gingen mijn ouders en ik naar het ziekenhuis. Wij schrokken ons kapot hoe slecht ze ineens was. Het was alleen maar wachten, totaal onwetend over waar je staat. Toen kwam het horrorgesprek: ‘Je bent ongeneeslijk ziek, maar we weten niet wat voor type tumor het is, dus we kunnen geen behandeling starten’.”
De pijn en benauwdheid nemen dagelijks toe. Malou ondergaat chemotherapie en wordt in haar ouderlijk huis door haar ouders verzorgd. “Meerdere malen moest ze met de ambulance naar het ziekenhuis. De kanker bleek uitgezaaid naar haar longen en rug. Thuis ging het niet meer, daarom werd ze eerst in het UMCU opgenomen. Malou en de artsen werden aan alle kanten door de ziekte ingehaald.”
Haar vriend, haar ouders en Fleur zijn elke dag wisselend aan haar zijde. “Elke dag onderging ze onderzoeken om erachter te komen welke type kanker ze had. In deze periode is ook onze oma overleden. Malou en ik hebben vlak voor haar overlijden afscheid genomen. We konden niet bij de crematie zijn; dit was te confronterend gezien haar eigen ziekte en overlevingsstrijd.”
In de periode dat Malou chemotherapie onderging, heeft Fleur met haar vriend en de vriend van Malou een appartement geregeld. “Zodat ze in de laatste fase van haar leven nog zou kunnen samenwonen. Ook hebben ze een geregistreerd partnerschap gesloten. Hier hebben ze samen slechts een paar weken kunnen wonen.”
Malou werd in november 2021 opgenomen in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. “Malou bleek thymuskanker te hebben. De thymus is de regisseur van je auto-immuunsysteem. De kanker die ze had is extreem zeldzaam. Als een sneeuwstorm is de kanker door haar lichaam gegaan. De chemo voor de thymuskanker werkte onvoldoende en angstige momenten volgden. Kort daarna spraken de artsen het vermoeden uit dat Malou nog zeven dagen had, en toen heeft ze nog een maand geleefd. Dan ben je 34 jaar, palliatief en kun je elk moment overlijden. Dat was niet te doen, voor haar niet en voor ons niet.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Uiteindelijk wordt Malou opgenomen in een hospice. “Mijn ouders, haar vriend en ik sliepen om de beurt naast haar. We hebben een paar keer gedacht dat we afscheid moesten nemen.”
De laatste weken kunnen de zussen amper met elkaar praten, al voelt het niet zo. “Een enkel woord en ik wist wat ze bedoelde.” Ze schilderen en maken kralenarmbanden. “Je bent dan toch samen bezig. Je hoefde niet te praten, maar je kon wel samen zijn. Dat was heel fijn. Af en toe kon ze nog steeds een grapje maken. Elk moment kun je overlijden, maar je bent er met je volle bewustzijn bij. Hoe ze dat heeft volgehouden, dat weet ik ook niet. Ze was een echte doorzetter. Ze kon het leven niet loslaten.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Zelfs in de dagen in het hospice probeerde ze elke minuut uit het leven te halen. Ze noemde dit ‘levenshaast’. Wij als familie waren dankbaar dat het hospice Malou liefdevol kon verzorgen in deze extreem moeilijke periode.”
De middag voor haar overlijden zit Fleur naast Malou’s bed. Malou kijkt Fleur met één oog aan en zegt: ‘Leuke trui’. “Heel typerend voor wie ze was. Het zegt veel over dat ze er met haar hoofd nog bij was. Tot het allerlaatste moment was ze een jonge vrouw die van mode houdt. Toen ze met de ambulance naar het hospice werd gebracht had ze haar pruikje en zelfs nog lippenstift op. Ze vond het fijn om er nog altijd goed uit te zien.”
Op 20 december 2021 is Malou overleden. “De laatste paar dagen was ze zo benauwd. Aan het einde van de middag is ze zelf al heel diep in slaap gevallen en die avond is ze overleden. We waren er allemaal bij in het hospice. Ook mijn vriend, dat is wel heel fijn.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Fleur heeft veel bewondering voor haar zus. “Ondanks dat ze zich jaren slecht voelde en niet duidelijk was wat er aan de hand was, probeerde ze te genieten van het leven. Ze was echt een verbinder en hield ervan om voor mensen te zorgen. Ze maakte met liefde een uitgebreid diner in haar tuin voor vrienden en familie. Lekker op de fiets naar een van haar favoriete koffietentjes in Utrecht om daar een spontaan kletspraatje te maken met degene naast haar. Hier haalde ze energie uit. Ze had geen bucketlist, gewoon kunnen werken en leven is het enige dat ze graag wilde.”
Tijdens de maanden dat Malou ziek was hield ze via een appgroep haar vrienden en familie op de hoogte. “Daar deed ze af en toe een vlogje in hoe het ging. Soms met een grapje, zelfs vanuit het hospice. Daar haal ik wel kracht uit als ik het zie. Hoe pijnlijk het ook is, ik heb er veel bewondering voor. Ik wil haar niet alleen herinneren vanuit haar ziekte, maar wie ze was. Ik mis haar elke dag ontzettend. Bij alles wat ik doe, hoor ik haar stem in mijn hoofd. Ik ben dankbaar dat wij als zussen zo’n sterke band hebben mogen ervaren. We hebben in de laatste weken van haar leven nog een gouden ring laten maken met onze voorletters erin. Deze ring is bij haar gebleven. Ik vind het heel fijn dat we dit nog hebben kunnen doen.”
Er zijn veel verschillende lagen van gemis en verdriet, vertelt Fleur. “In eerste instantie verdriet voor haar, dat ze veel pijn heeft gehad. Verdriet voor haar dat ze niet verder heeft kunnen leven en van ons afscheid heeft moeten nemen. Verdriet voor haar dat ze verdriet had dat wij achter zouden blijven. Dat staat los van mijn eigen verdriet, dat ik haar mis en moet blijven missen. Het verdriet van mijn ouders, Malou’s vriend en vrienden. Toekomstig verdriet, verdriet in het heden en verleden.
Af en toe moet je het weer platslaan, want je hebt maar één leven en ze wil ook dat we gelukkig zijn. Het willen en kunnen genieten zijn wel twee verschillende dingen, maar we doen ons best. Dat is iets wat Malou ook zou willen meegeven: gezondheid en samen zijn is het belangrijkst. Je mag heel dankbaar zijn als je je überhaupt goed voelt en het leven kunt leven met mensen die je liefhebt. Met dit in gedachte proberen wij met elkaar te genieten van de kleine en mooie momenten in ons leven, met af en toe een grapje. Dat zou Malou ook willen en hebben gedaan.”
Ter nagedachtenis aan Malou de Ruijter-Bolhaar, 20-08-1987 – 20-12-2021
‘The one who plants trees, knowing that he will never sit in their shade, has at least started to understand the meaning of life’ – Rabindranath Tagore
Jo's moeder stierf in een hospice: 'Zo'n geweldige sfeer dat ik er zelf vrijwilliger ben geworden'
