Fleur (40) en Jordy (45) hebben drie kinderen: Anne (12), Lotte (10) en Cees (6). Twee van hen – Cees en Anne – kregen op (zeer) jonge leeftijd te maken met kanker. Aan LINDA.nl vertelt Fleur hoe zij hiermee omgaan.
“Anne is bewonderenswaardig sterk. Haar kracht straalt af op de rest van ons gezin.”
Zo’n drie maanden na zijn geboorte ligt Cees lekker in de box als Fleur ineens opmerkt dat zijn ribbenkast niet symmetrisch is: links zit een ongewone bobbel. Na wat gesteggel kan Fleur terecht bij de huisarts. “Die zei dat hij een gezwel voelde – dan stort je wereld al in – en dat ik mijn man moest bellen”, herinnert ze zich. “Ik weet nog dat ik optimistisch probeerde te denken: ‘Gezwel klinkt beter dan tumor’. Maar toen ik in het ziekenhuis de blik in de ogen van de echoscopist zag, wist ik het al.”
Het gaat om een tumor van zes bij zeven centimeter, in Cees’ nier. Ze worden doorverwezen naar het Prinses Maxima Centrum voor verder onderzoek. “Dan ligt je hummeltje van drie maanden ineens in een MRI-scanner“, vertelt Fleur. “Daaruit bleek dat het om een kwaadaardige tumor ging, maar eentje waarbij wél een goede behandeling mogelijk was. Hij kreeg vier chemokuren en een operatie. Wij dachten dat er nog wat preventieve chemo zou volgen en dat het dan klaar was.”
Simone is heel open over haar borstkanker: 'Ik wil anderen meegeven: laat je checken'
Het tegendeel blijkt waar. Na de operatie wordt duidelijk dat het om een ander type tumor gaat, de slechtst mogelijke uitkomst. “Ik viel flauw toen ik het hoorde, puur van de schrik en angst om hem te verliezen. Godzijdank waren er geen uitzaaiingen, maar Cees moest een groot traject in om ervoor te zorgen dat er geen enkele kankercel achter zou blijven. Veertien chemokuren, zes bestralingen.”
Het werkt gelukkig: na de behandeling worden er geen kankercellen meer gevonden in Cees’ lijfje. Als hij thuiskomt, hangt de hele buurt de vlag uit. “Het is ongekend hoe hartverwarmend de steun was”, vertelt Fleur. “Met de hoeveelheid kaarten konden we ons hele huis behangen. Elke dag kregen we vers eten, familie en vrienden pasten op onze dochters, schooljuffen dachten mee.”
Maar ook het Prinses Máxima Centrum voelde als een veilige haven, aldus Fleur. “Zij zorgden voor psychologen en maatschappelijk werkers voor ons hele gezin. Je wordt echt gedragen. Hoe vreselijk de situatie ook is, de liefde sijpelt er altijd doorheen.”
Lotte, Anne en Cees (Foto: Villa Pardoes)
Op 4 mei 2022 is Cees vijf jaar schoon. De familie besluit om die Bevrijdingsdag ook een klein beetje te vieren dat ze van de kanker af zijn. Fleur: “Pas na die vijf-jaar-grens voelde het alsof we onze schouders konden laten zakken, dat we een streep onder dat hoofdstuk konden zetten. Je verzint het bijna niet bij elkaar, maar op 6 mei werd Anne, onze oudste, ziek.”
Anne loopt dan al een tijdje moeilijk, maar de klachten worden in eerste instantie afgeschoven op groeipijn of een tennisblessure. Als het steeds meer op zenuwpijn begint te lijken, denkt men aan ischias of een hernia. Uit onderzoeken bij de huisarts en kinderarts komt niets.
Maar als Anne twee weken later niet meer kan lopen en incontinentieklachten krijgt, eist Fleur een spoed-MRI. Daar zien artsen een tumor op, die goedaardig lijkt te zijn. “Maar ja, dan moet je dus wéér naar het Prinses Máxima Centrum. Mijn man had gelukkig Cees’ oncoloog al geappt dat we er weer aan kwamen. Die zorgde ervoor dat we daar werden opgewacht door een groep bekende artsen. Dat was heel fijn.”
Borstkankerbehandeling slaat minder goed aan bij zwarte vrouwen: 'Andere tumoren'
Het nieuws dat daarop volgt is helemaal niet fijn. Het is geen goedaardige, maar een kwaadaardige tumor: botkanker. “Mijn eerste gedachte was: oh god, stel dat het genetisch is – we hebben Lotte ook nog”, haalt Fleur terug. “Maar verder? Ik kon het gewoon niet bevatten. Je wilt je (schoon-)ouders, familie en vrienden niet nog eens belasten met verdriet en angst. Daar komt nog bij dat die eerste dagen na een eerste diagnose sowieso verschrikkelijk zijn: je hebt dan nog geen goed beeld van wat er in dat lijfje aan de hand is. Die onzekerheid is de hel op aarde.”
Uit verder onderzoek blijkt dat de kanker niet genetisch is én dat Anne geen uitzaaiingen heeft, waardoor snel een behandelplan opgesteld kan worden – vergelijkbaar met dat van Cees. Inmiddels is ze een paar maanden verder en is de tumor dankzij de chemo met 75 procent geslonken. Goed nieuws, maar de resterende chemokuren en zes intensieve weken vol bestralingen staan nog voor de deur. “We hopen in december klaar te zijn, zodat we knallend het nieuwe jaar in kunnen.”
View this post on Instagram
Fleur kan er soms nog steeds niet bij dat twee van haar kinderen kanker kregen, maar ze beseft zich maar al te goed dat het altijd erger kan. “Ik probeer nooit ‘waarom wij?’ te denken, want ‘waarom wij niet?’. Maar toen Anne haar diagnose kreeg, dacht ik wel: waarom wij wéér? Ik vind het niet eerlijk. Godzijdank krijgen wij nog zicht op een toekomst met Annes positieve prognose. Sommige kinderen komen het ziekenhuis binnen en staan dan al honderd punten achter.”
Fleur prijst haar dochter om haar kracht en doorzettingsvermogen. “Ze volgt haar lessen en traint elke ochtend in het sportklasje. Ze stelt doelen voor zichzelf. Ze maakt vlogs en geeft presentaties voor het Prinses Máxima Centrum, waarmee ze wil laten zien dat er óók leuke dingen gebeuren in haar ziekenhuis. Het is echt bewonderenswaardig. Haar kracht straalt af op de rest van ons gezin. En door de afgelopen jaren weet ik beter dan ooit waar het om gaat in het leven: gezondheid en liefde. Geniet ervan, want het gewone leven is heel bijzonder.”
Gebrek aan etnische diversiteit in informatie voor vrouwen met kanker: 'Kwam geen vrouw van kleur tegen'
