Lange tijd stond het leven van Fleur Gris uit Zoetermeer in het teken van eten, eten en nog eens eten – om het vervolgens weer uit te spugen. Boulimia beheerste haar hele leven.
Fleur heeft begin juni het boek Om van te kotsen: Bekentenissen van een boulimiapatiënt uitgebracht, waarin ze vertelt over haar verleden.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Als klein meisje wil Fleur uitblinken in alles. “Ik wilde perfect zijn. Alles moest kloppen en volgens het boekje verlopen. Ik ben een behoorlijke perfectionist.” Maar Fleurs thuissituatie laat een andere werkelijkheid zien. “Mijn vader maakte mij en mijn moeder voor alles en nog wat uit. Het was emotionele mishandeling. Regelmatig vlogen er dingen door de kamer.” Er wordt niet over gepraat en als uitlaatklep begint Fleur in haar armen te snijden.
“Dat is achteraf gezien het begin geweest van mijn eetstoornis. Het snijden ging over in heel veel eten. Het was letterlijk een vlucht van alles. Ik kwam veel aan totdat ik op een dag me realiseerde dat ik het ook gewoon weer kon uitkotsen.” Fleur valt daardoor snel af, maar soms houdt ze het eten toch binnen, waardoor ze juist weer veel aankomt. “Ik was een lopende jojo.” Ondertussen gaat het steeds slechter met haar gezondheid. “Ik ging me steeds slechter voelen. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek.”
Voor de buitenwereld is Fleurs ziekte lange tijd onzichtbaar. Als ze begin twintig is, gaat ze naar de universiteit om Engels te studeren. “Thuis ging het eten en kotsen gewoon door. Het werd letterlijk een verslaving. Ik was alleen maar met eten bezig en ging naar de supermarkt wanneer ik maar kon. Ik at mijn geld op.” Dat zet Fleur zelfs aan om geld te vragen aan vrienden en familie. “Ik was compleet in mezelf gekeerd. Niks kon me meer schelen, behalve het eten.”
Maar het continue overgeven eist zijn tol. De collegebanken wisselt Fleur af met opnames in klinieken. “Weinig mensen zochten er iets achter. We hadden niet veel lessen, dus het viel ook helemaal niet op als ik er een paar dagen niet was.” Maar die opnames halen weinig uit. “Er waren moment dat ik alleen maar aan het overgeven was. Ik was compleet uitgedroogd en mijn maag en keel waren beschadigd. Ik wilde niet meer.”
En toch kan Fleur niet stoppen met eten om vervolgens weer over te geven. “Ik ging stelen om toch aan eten te komen. Meerdere keren werd ik opgepakt en ik heb er zelfs een strafblad aan overgehouden.” Vrienden keren Fleur de rug toe. “Dat ik meerdere keren een nacht de cel in moest, dat ik schulden had, dat mijn studie niet meer lukte; ik had er lak aan. Alles draaide om eten, om het er vervolgens weer uit te gooien.”
Fleur wordt steeds depressiever. “Ik wilde niet meer leven. Met pillen heb ik meerdere keren geprobeerd er een einde aan te maken. Het was echt op.” Door de zelfmoordpogingen belandt Fleur meerdere keren op de Intensive Care. “Ik heb zelfs een afscheidsbrief geschreven. Maar ik ging niet dood, elke keer redde ik het weer.”
Lisette ontwikkelde boulimia op haar zeventiende: 'Ik had in elke tas laxeerpillen'
Een oude hond uit het asiel is het begin van Fleurs redding. “Alleen ik kon met haar omgaan. Naar alles en iedereen was ze agressief. Door die hond raakte mijn eetstoornis op de achtergrond, want ik moest voor haar zorgen.” Depressieve gevoelens liggen op de loer. “Ik moest weer worden opgenomen. Een hulpverlener bij wie ik dag en nacht bij terecht kon om uit te huilen, heeft mij er uiteindelijk uitgetrokken.” Ook slikt Fleur lithium tegen haar depressie. “Dat was alsof het licht weer aanging.”
En dan ontdekt Fleur nog iets. “Ik val op vrouwen. Tijdens een therapiesessie besloot ik het niet langer voor me te houden en kwam ik uit de kast. Ik had het lang onderdrukt, want dit hoorde niet in mijn hoofd. Er moest een man komen en een paar kinderen. Dát is het perfect plaatje dacht ik altijd.”
Ze vervolgt: “Als ik naar mijn eetstoornis kijk, dan heb ik mijn seksualiteit daarmee altijd proberen te onderdrukken. Ik heb mezelf echt over een drempel moeten zetten. Wat zouden mensen er van zeggen of denken?” Toch is het Fleur gelukt om die onzekerheid achter zich te laten. “Ik heb nu al een tijdje een vriendin en loop met trots naast haar over straat. Het kan me niks schelen als mensen er iets van zeggen.”
Het samenzijn helpt Fleur bovendien met structuur. “Dan zegt er toch iemand tegen je aan het einde van de dag: wat zullen we eten? Als je alleen bent, dan kraait er geen haan naar en kun je gewoon je gang gaan.”
Gedurende haar herstelproces ontdekt Fleur dat er nog meer ten grondslag ligt aan haar eetstoornis. “In mijn geval was het een symptoom van diepere problemen. Ik was vaak depressief en kwam er pas een tijdje geleden achter dat ik ADHD heb. De eetstoornis was een manier om daar mee om te gaan, blijkt nu achteraf.”
Hoewel de afgelopen tien jaar behoorlijk heftig zijn geweest voor Fleur, ziet ze de toekomst positief in. “Het is eigenlijk een wonder dat ik nog leef. Ik heb echt roofbouw gepleegd op mijn lichaam, maar ik heb weer positiviteit in mijn leven gevonden.” Naast haar schrijfwerk, wil Fleur zich ook gaan inzetten als ervaringsdeskundige. “Er zijn maar weinig boeken of artikelen te vinden over boulimia. Toen ik er in de bibliotheek naar zocht, stond de hele plank vol met boeken over anorexia en maar één boek over boulimia. Daar wil ik met mijn verhaal verandering in brengen.”
