Als Benjamin (44) en zijn vrouw besluiten hun kinderwens na te jagen, blijkt dat helaas niet vanzelfsprekend te gaan. Er volgt een intens, verdrietig, maar bij vlagen ook humoristisch fertiliteitstraject. Gebaseerd op hun ervaring én die van vele anderen maakte hij het boek Een kind van klei.
In gesprek met LINDA.nl vertelt Benjamin over zijn kinderwens, het aanpassen van je toekomstbeeld, het vaderschap en de emoties die bij die achtbaan komen kijken.
“Wij waren al best wel lang samen toen we bewust besloten ervoor te gaan. Daarvoor dachten we: als het gebeurt, dan gebeurt het”, aldus Benjamin. Hij is op dat moment 30 jaar en zijn vrouw Merel 29. Voor de illustrator, die zelf vier broers heeft, is een groot gezin stichten bijna vanzelfsprekend. “Mijn beeld was een full house met veel kinderen.”
Als in de vriendenkring steeds meer baby’s geboren worden, begint het ook bij Benjamin en Merel te kriebelen. Enthousiast gaat het koppel aan de slag met hun kinderwens, maar als ze na een jaar proberen nog geen positieve test in handen hebben besluiten ze naar de huisarts te gaan.
Ook hun omgeving valt het op dat er nog geen zwangerschapsaankondiging is geweest. “We kregen in die tijd wel eens de vraag: jullie zijn al zo lang samen, hoe zit het met jullie kinderwens?” Benjamin snapt die vraag op dat moment en in de vriendengroep is er ruimte om erover te praten. “Toen we het erover hadden, bleek dat het bij sommigen ook niet vanzelf ging”, vertelt de illustrator. Er ontstaat een open gesprek tussen de mannen over vruchtbaarheid en zwangerschap. “Ik vind eerlijkheid het belangrijkste wat er is.”
Anne-Mar Zwart open over uitdagingen fertiliteitstraject: 'We moeten niet vergeten dat we ook partners zijn'
Na een vruchtbaarheidsonderzoek blijkt dat ‘het probleem’ bij Benjamin ligt. “Daar ben ik weken niet goed van geweest”, herinnert hij zich nog. Het koppel wordt dan aangeraden om voor een ICSI-traject te gaan. “Bij mij ging een praktische knop om. Ik dacht: dit is wat we moeten doen om een kind te krijgen. Achteraf ging ik er misschien wat bleu en naïef in. Terwijl er bij mijn vrouw direct verdriet en teleurstelling was door de situatie.”
Het is niet gemakkelijk om aan de zijlijn te staan tijdens zo’n traject, vertelt Benjamin. “Ik vind de mensen die ons begeleid hebben heel goed, maar ongewild zijn er wel momenten geweest dat ik me een soort leverancier voelde. Tijdens het traject zit je in zo’n rush, dan is er heel weinig plek voor emotie en gevoel.” Thuis kan het koppel gelukkig goed praten en kunnen ze hun ei bij elkaar kwijt. “En ik heb het geluk dat ik teken. Dan kom ik in een soort meditatieve toestand, kan ik mijmeren over de gebeurtenissen en sta ik in heel direct contact met mijn gevoelsleven.”
Benjamin en Merel zijn binnen een jaar nadat het traject gestart is in verwachting. “Je ziet je kind als eerste als een pixel. Het is maar een paar cellen groot, maar dan zie je wel al een kloppend hartje.” Volgens de trotse vader zijn alle cliché’s waar. “Het was zo bijzonder, echt een wonder. Een ontlading toen we hoorden dat het gelukt was.” Negen maanden later wordt hun zoon geboren.
“Door het fertiliteitstraject is onze kinderwens uitgekomen, maar we zijn ook voor veel keuzes komen te staan. Op het moment dat onze zoon werd geboren zaten er nog embryo’s in de vriezer. Als we daarmee een tweede zouden krijgen, is die baby dus eigenlijk even oud als onze zoon. Een gek idee.” Het koppel moet na een tijd kiezen wat er met de embryo’s gaat gebeuren. “We hebben een keer verlengd en toen definitief beslist dat ze weg mochten.”
'Echte Gooische Moeder' Kimberly over ivf-traject: 'Hoorde op draaidag dat eitjes niet waren bevrucht'
Als de vraag of ze een tweede willen begint te spelen, komt bij Benjamin het verdriet naar boven. “Na de behandeling hing wel al in de lucht dat we dit niet nog eens zouden doen”, vertelt de illustrator. Ze beslissen uiteindelijk niet voor een tweede kind te gaan, Benjamin moet zijn toekomstbeeld bijstellen. “Onze zoon zou enig kind blijven. Het grote gezin dat ik voor ogen had zou er nooit komen.” De rouw om dit toekomstbeeld komt op onverwachte momenten naar boven. “Als ik onze zoon zag spelen, kon ik wel fantaseren over hoe het zou zijn geweest met een broertje of zusje erbij”, vertelt Benjamin. “Hij gaat nu voor het eerst naar de middelbare school en toen ik hem zag wegfietsen overviel het me weer. Ik ben nooit alleen gefietst, ik had altijd een of meerdere broers bij me.” Toch weet hij ook dat zijn zoon niet beter weet dan dat hij enig kind is. “Voor hem is het zoals het is en dat is prima.”
Benjamin is enorm dankbaar voor de medische mogelijkheden en het feit dat ze hun zoon hebben gekregen. “Ik kan me niet voorstellen dat we dit, het ouderschap van hem, hadden moeten missen.” De zoon van Benjamin en Merel weet dat hij erg gewenst was, maar niet vanzelf is gekomen. “Hij heeft wel eens gevraagd: wat hadden jullie gedaan als het niet gelukt was? Dat zijn moeilijke, maar interessante vragen. Wij praten open en eerlijk met hem en leggen hem dan ook uit was destijds onze twijfels en overwegingen waren.”
Over hun eigen ervaringen en die van andere mensen in een fertiliteitstraject heeft Benjamin een graphic novel gemaakt. Het is een boek geworden waarin eerlijk en rauw, maar met ook de nodige humor en luchtigheid een verhaal van kinderwens tot baby wordt geïllustreerd. Het verhaal is geïnspireerd op Benjamins eigen ervaringen, maar het boek is zeker niet geheel autobiografisch.
Tijdens het maakproces van het boek is Benjamin teruggegaan naar de fertiliteitskliniek om te zien of wat hij zich herinnert ook echt klopt. “Ik merkte dat ik veel verdrongen had”, zegt hij nu. Door het bezoek komen allerlei gebeurtenissen weer naar boven. “Die zak medicatie in het boek is niet overdreven, je krijgt letterlijk een grote tas vol met spuiten mee.”
“Er zijn zoveel mensen die hier doorheen gaan, er is zoveel verborgen verdriet”, vertelt Benjamin. “Toen ik erover begon te praten, hoorde ik steeds meer vergelijkbare verhalen.” Er heerst veel eenzaamheid bij wensouders, ziet hij. “Ik snap dat de focus bij de kliniek op de medische kant ligt, maar daardoor is er weinig plek voor gevoel. Ik hoop dat mensen die Een kind van klei gaan lezen zich minder eenzaam voelen, of als ze iemand kennen in zo’n traject dat ze hen beter begrijpen.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Een kind van klei is nu verkrijgbaar in de (online) boekhandel.
Sophie (24) werd zwanger via enige optie ICSI: 'Mensen gingen er automatisch van uit dat het aan mij lag'
