Via een bevriende publicist van de serie had ik geregeld dat ik een ochtendje mee mocht kijken in één van de oudste studio’s van Hollywood. Als een nerveus kind meldde ik me bij de poort, mocht naar binnen en na een negatieve corona-uitslag liep ik naar mijn heilige graal: dé plek waar sinds 1987 de opnames van The Bold and the Beautiful plaatsvinden.

Oude troep. Zo zou ik die magische plek als eerste omschrijven. Alsof de tijd sinds de jaren tachtig heeft stilgestaan. Veel bruin, mintgroen en grijze muren met barsten. Maar ja, óók de parkeerplaats van John – Eric Forrester – McCook. En een handjevol acteurs die me verwelkomden alsof ik hun allerbeste vriend was.

Want ook de zeepwereld zit in redelijk zwaar weer. Kijkcijfers lopen wereldwijd terug en de ene na de andere soap houdt op te bestaan. Een journalist uit Nederland werd dan ook met open armen ontvangen. Dat ik stiekem vooral de fanboy uit wilde hangen deed er niet echt toe.

Ik trippelde over de set tijdens het opnemen van scènes, liep door de regie, stond bij de dames van de make-up te kletsen en maakte oppervlakkige praatjes met de acteurs – wanhopig proberend om mijn stem niet al te trillerig te laten klinken, alsof het om de normaalste zaak van de wereld ging.

Dat was het dus niet voor mij. Ik ben één van de mensen die nog altijd volledig opgaat in ’t drama, de hysterische verhaallijnen en de kansloos neppe decors. Voor heel eventjes was ik daar zo enorm dichtbij, alsof ik in het hart van de televisie was gestapt. Voor veel mensen zal het niks zijn, voor mij was het alles.

Check m’n Instagram-pagina voor een kleine samenvatting in de Stories.

'Een Oscarnominatie zit er vast niet meer in, maar qua spijt en berouw heeft Will Smith wat mij betreft wél gewonnen'Lees ook