Laura (30) raakte na twee miskramen voor de derde keer zwanger. De eerste weken verliepen goed, maar bij 22 weken kreeg ze een grote bloeding en na 24 weken had ze een premature bevalling.
Voor elke fase heeft Laura, secretaresse, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Mijn vriend Rick (31) en ik wilden in 2014 graag een kindje. Helaas heb ik daarna twee miskramen gehad en door de curretages (waarbij de baarmoeder ‘schoon’ wordt gemaakt), ontstonden verklevingen die operatief verwijderd moesten worden. We waren dan ook heel blij toen ik begin 2016 weer zwanger was. Driemaal is scheepsrecht, dachten we, dit komt goed.”
“Bij zes en twaalf weken zwangerschap had ik bloedingen. Dat was wel even schrikken, maar bij controles bleek telkens dat er niks aan de hand was. We hadden ondanks die bloedingen sowieso weinig angst. We zien wel hoe het gaat, dachten we de hele tijd. Ook de twintigwekenecho was helemaal goed.”
“Toen ik 22,5e week zwanger was, had ik weer bloedverlies, veel deze keer. In het ziekenhuis kregen we nu slecht nieuws: ik had twee centimeter ontsluiting en lichte weeënactiviteit. Ik moest naar het ziekenhuis in Zwolle voor een cerclage – daarbij wordt een ‘ring’ rond de baarmoeder geplaatst om de bevalling tegen te houden. Hier bleek echter dat dat bij twee centimeter ontsluiting niet meer kon. De enige optie was bedrust, waarbij ik alleen uit bed mocht om naar de wc te gaan.”
Laura in het ziekenhuis, 30 mei 2016.
“Ondertussen hoopten we dat we de 24 weken zouden halen, anders wordt er na de geboorte niks voor de baby gedaan. Het was dus een spannende periode. Daarbij is bij 24 weken de kans dat de baby levend geboren wordt maar 40 procent. De artsen gingen er al vanuit dat het fout zou gaan. Bij 23 weken en zes dagen zei de arts dat hij op dag één niet verwacht had dat we dit zouden halen. Om 00.00 uur was ik 24 weken zwanger. Rond die tijd kreeg ik harde buiken.”
“Weeënremmers konden de weeën in eerste instantie stopzetten. Nadat de verpleegkundige rond 12.00 uur na een controle nét de kamer uit was, zei ik tegen Rick dat ik moest poepen. Rick haalde de verpleegkundige terug en die zag het meteen: ik had persdrang.”
“Ik werd zo snel mogelijk naar de bevallingskamer gebracht. Daar bleek ik vier centimeter ontsluiting te hebben. Normaal niet genoeg, maar omdat de baby nog zo klein was nu wel. Op 4 juni 2016 om 12.30 uur werd onze dochter Kiki geboren.”
“Ik raakte niet in paniek en dacht weer: alles komt goed. De baby zou volgens artsen waarschijnlijk geen geluid maken bij de geboorte, maar Kiki huilde wel heel hard, dus dat was al bijzonder. Ze werd in een soort boterhamzakje gedaan om haar warm te houden en er stond een team van specialisten voor haar klaar.”
“Kiki bleek heel sterk te zijn. Zo had ze geen volledige beademing nodig, maar alleen ondersteuning. Na ongeveer 2,5 uur mochten we naar haar toe. Ze lag in de couveuse en was zo klein en fragiel. Ik mocht haar aanraken, maar ze zat vol met plakkers, ze had een infuus en er zaten twee pijpjes in haar neus – er bleef op haar kleine lijfje weinig over om aan te raken.”
“Ik schrok ook van haar vuurrode lichaam – haar huid was nog niet helemaal ontwikkeld. Normaal krijg je nadat je de 24 weken hebt bereikt een rondleiding over de afdeling om al overal aan te wennen. Bij ons was dat er natuurlijk nog niet van gekomen.”
Rick, Laura en Kiki, 7 juni 2016.
“Terwijl Kiki in het ziekenhuis lag, verbleven wij in het Ronald Mcdonald Huis. Het ging bijzonder goed met Kiki, maar na twaalf weken kreeg ze een virus dat op haar longen sloeg. Toen was het heel spannend: als het laatste, experimentele, medicijn niet aan zou slaan, zou ze aan het virus overlijden. Het was een emotionele, heftige tijd. Het voelde zo oneerlijk dat we na twaalf weken misschien alsnog afscheid van haar moesten nemen. We waren enorm blij toen de medicijnen aansloegen. Ineens ging ze weer hard vooruit.”
Fotoreportage Stichting Earlybirds, 3 september 2016.
“Kiki heeft in vijf maanden in drie ziekenhuizen gelegen. We werden geleefd, maar door de geweldige hulp van alle mensen in de ziekenhuizen was het ook een fijne periode. We hadden ons geen betere hulp kunnen wensen. Op 4 november 2016 mocht Kiki ein-de-lijk naar huis.”
Kiki op 4 november 2016.
“Het gaat heel goed met ons. Waar een ander kind gemiddeld tien keer per jaar verkouden is, is Kiki nog maar anderhalve dag een beetje ziek geweest. De toekomst moet uitwijzen of ze nog last krijgt van haar moeilijke start, maar nu gaat het super.”
Artikel gaat door onder de foto.
“De gynaecoloog had aangegeven dat bij elke menstruatie de kans op verklevingen groter werd. Ondanks deze intensieve tijd, wilden we graag nog een kindje. Een paar weken voordat Kiki naar huis mocht, kwam ik erachter dat ik weer zwanger was. Na veertien weken werd uit voorzorg een cerclage geplaatst en na 37 weken kreeg Kiki er op 13 juni 2017 een broertje, Rori, bij.”
Lees ook
Linda raakte op haar 42e onverwacht zwanger: ‘Ik dacht dat ik al in de overgang zat’
“Het gaat nu zo goed dat we positief kunnen terugkijken op de hele periode. Je bent niet graag in een ziekenhuis, maar het was wel de beste plek voor Kiki. Ik kan anderen die zoiets mee moeten maken aanraden om positief proberen te blijven. Hou er rekening mee dat je bij elke stap vooruit ook twee stappen achteruit moet doen. Als je je daarop voorbereidt, komen er geen onverwachte tegenslagen. Wij Twentenaren zijn lekker nuchter en ik kan me voorstellen dat het niet voor iedereen zo werkt, maar onze positiviteit heeft ons er echt doorheen geholpen.”
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
