In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Ester (28) haar zus Eva, die op 23-jarige leeftijd overleed.
‘Het is dit weekend tien jaar geleden dat Eva zelf uit het leven stapte’, vertelt Ester aan LINDA.
Trigger warning: hieronder volgen beschrijvingen van suïcide en mentale klachten.
Eva krijgt voor het eerst te maken met mentale klachten tijdens haar opleiding tot verpleegkundige. “Ze struggelde met faalangst en werd regelmatig onderuit gehaald door stagebegeleiders of collega’s. Ze bleef er desondanks volop voor gaan”, aldus Ester. Voor Eva is er eigenlijk geen andere optie dan de zorg in gaan. “Zorgen zat in haar bloed, zo was zo enorm zorgzaam.”
Het gaat vanaf dan in periodes niet goed met de mentale gezondheid van Eva. “Van tijd tot tijd kwam de depressie om de hoek kijken. Wij als gezin zijn nooit in het verleden in aanraking geweest met geestelijke ziektes of aandoeningen, dus was het moeilijk voor ons om hiermee om te gaan en vooral om het te kunnen begrijpen”, legt Ester uit.
Nathalie (54) verloor haar dochter Myrte (17) aan zelfdoding: 'Ze kon het niet winnen van het monster in haar hoofd'
Eva verhuist op haar 21e naar Friesland als ze via een forum over depressie haar vriend ontmoet die daar woont. Vanuit het ouderlijk huis in Papendrecht is dat 2,5 uur rijden. “We konden haar niet tegenhouden”, blikt Ester terug. Ze zien Eva in die tijd een stuk minder, maar als ze thuiskomt zien ze dat ze zich anders gedraagt dan normaal. “Ze gedroeg zich af en toe vreemd, maar omdat ze ook veel humor had was het soms lastig om te onderscheiden van een grapje.”
Ester vindt het destijds verdrietig dat haar grote zus zo ver weg woont, juist omdat ze dan eindelijk oud genoeg is om samen op stap te gaan, bijvoorbeeld. “Ze kocht toen ze nog thuis woonde wel eens stiekem drank voor me of maakte me op voor een feestje.” Dat verandert als Eva naar Leeuwarden vertrekt. “Onze band verwaterde.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Als Eva een paar maanden in Friesland woont, krijgen Ester en haar ouders plotseling een telefoontje dat ze is opgenomen in een gesloten inrichting. Eva is aangetroffen in een verwarde toestand. “Dat is wel een vraag waar ik nog steeds mee zit, we weten niet wat er toen precies gebeurd is.”
Van een psychiater van de zorginstelling krijgen ze te horen dat Eva manisch-depressief is. “Zo snel als kon, vertrokken mijn ouders naar Leeuwarden om er alles aan te doen om haar te helpen. Helaas stonden ze machteloos omdat Eva haar vriend had aangewezen als verantwoordelijke.”
“Ik kan me nog goed herinneren dat ik haar voor het eerst zag in de inrichting, ze zat onder de medicatie. Ik schrok ontzettend en herkende mijn eigen zus niet”, vertelt Ester. Na een paar weken wordt Eva uit de inrichting ontslagen, maar ze is zeker niet de oude. “Wij hebben haar uit de situatie in Leeuwarden weten te halen en meegenomen naar huis, wat niet gemakkelijk ging.”
Het plan is om haar in de buurt van haar ouders met de hulp van de GGZ te laten behandelen. “Ze kwam op de wachtlijst en dat werd haar fataal.”
Arlinda (60) verloor haar zoon aan suïcide: 'Had hij me maar verteld dat hij depressief was'
“16 april 2013 herinner ik me als de dag van gisteren.” Ester is op haar stage als de politie aankomt. “Ik maakte nog een grapje naar mijn collega’s: hé, volgens mij komen ze je halen. Maar ze kwamen voor mij, ze brachten mij het nieuws dat ik niemand gun.”
De agenten vertellen dat Eva is overleden. “Ik leefde die dagen in een roes en kon het niet geloven. Tot ik haar twee dagen echt zag liggen in de ‘huiskamer’, waar we destijds afscheid konden nemen in stilte. Ik wilde alleen maar bij haar blijven en tegen haar praten.”
“Het heeft enorm veel tijd gekost om hier als gezin uit te komen, ik ben dan ook enorm trots op mijn ouders.” Ester zelf stopt haar gevoel lange tijd weg, ook om aan haar ouders te laten zien dat ze zich over haar geen zorgen hoeven te maken.
Recentelijk is ze in haar eentje op reis geweest om dingen voor zichzelf uit te zoeken en na al die jaren haar gevoel toe te laten. “Ik denk dat Eva een groot deel heeft meegereisd in gedachten.” Omdat ze veel alleen is tijdens de reis, heeft ze veel ruimte voor het gemis. “Eva zocht destijds zelf op een forum naar een reismaatje, maar het is haar niet meer gelukt om weg te gaan. Ik hoop dat ik haar droom een beetje heb kunnen waarmaken.”
Ester heeft veel geleerd van haar oudere zus en alles wat er gebeurd is. “Ik kan dingen beter relativeren en sta positief in het leven. Ik doe dingen waar ik gelukkig van word, dat zou ze enorm hebben aangemoedigd.” Eva wordt ontzettend gemist. “We houden van haar en ze zal altijd mijn grote zus blijven.”
Ter nagedachtenis aan Eva Netten 01-01-1990 – 16-04-2013.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 (dit kan 24/7) of ga naar www.113.nl.
Ingrids broer stierf door hartfalen: 'De huisarts moest voor de tuchtcommissie verschijnen'
