Iets voor een ander doen en de wereld verbeteren, tijdens de borrel hebben we het er vaak over. Maar de stap maken om daadwerkelijk zoiets te doen is vaak (te) groot. Niet voor Emma Westenberg (28). Zij deed vrijwilligerswerk in Calais.
Emma deed een aantal maanden vrijwilligerswerk voor de stichting Calais Food Collective. Een organisatie die voedsel uitdeelt aan vluchtelingen die de oversteek naar Engeland proberen te maken.
Emma heeft een Nederlandse vader en Franse moeder. Ze groeide op in Canada en toen de tijd aanbrak om een studie te kiezen, besloot ze om naar Nederland te komen. “Alle verhalen over de vluchtelingenstromen in Europa kende ik puur vanuit het nieuws. Ik wilde daar meer over weten toen ik besloot te gaan gaan studeren in Rotterdam.” En zo geschiedde. In de zomer van 2021 ging ze naar Noord-Frankrijk, om daar dag in dag uit met voedselpakketten en stroomvoorzieningen in de weer te zijn.
“Het heeft een ontzettend grote indruk op mij gemaakt. Elke dag begon ik met het sorteren van groenten, fruit en brood. Die pakketten gingen we vervolgens afgeven bij een groep van zo’n 300 migranten.” Emma liep bij tenten naar binnen om het eten af te geven. “Ik ben eigenlijk nooit echt bang geweest dat er iets zou kunnen gebeuren”, blikt de twintiger daarop terug. “Het zijn voornamelijk jonge mannen van verschillende culturen die in het kamp zitten. Ik ben wel een aantal keer ten huwelijk gevraagd. Of dan kreeg ik ineens ongevraagd een knuffel.”
Achteraf vindt Emma dat ze wel naïef is geweest. “Er had weet ik niet wat kunnen gebeuren. We stonden daar maar met een handjevol vrijwilligers op honderden mannen. Dat wij eten bij ons hadden, gaf ons in zekere zin een soort macht.” Sommige migranten maakten daar weer misbruik van, geeft Emma toe. “Elke dag kwam dan dezelfde persoon naar ons toe. Die gaf dan aan dat hij wel een aantal pakketten ging uitdelen. Dat gaf hem dan weer macht over andere vluchtelingen.”
Aan het einde van elke dag praatte Emma en de andere vrijwilligers over wat ze hadden meegemaakt. “Hoe vriendelijk de vluchtelingen soms ook zijn, ik heb echt geleerd dat je altijd scherp moet blijven. Niet alleen om jezelf te beschermen, maar ook de kwetsbare mensen in het kamp, die niet goed voor zichzelf kunnen opkomen.”
“Ik merkte dat ik het zelf heel confronterend vind dat het echt uitmaakt waar je wiegje in de wereld heeft gestaan. Ik heb als Canadese met een Nederlandse vader en Franse moeder twee paspoorten, één Frans en één Canadees. Dat biedt mij heel veel mogelijkheden. Deze mensen hebben dat niet meegekregen bij hun geboorte en hebben daardoor helemaal niks.” En dat maakt Emma verdrietig. “Ik kan gewoon niet begrijpen dat we mensen zo aan hun lot overlaten. Waarom laten we dat zo gebeuren?”
Emma is dan ook vastberaden om in de toekomst meer te doen voor mensen in vluchtelingenkampen. “Ik ben nu nog volop met mijn studie bezig. Ik wil zoveel mogelijk leren en kennis opdoen om anderen te kunnen helpen. Misschien richt ik ooit een eigen NGO op.” In de tussentijd blijft Emma zich inzetten voor vluchtelingen. “Mijn zomer voor volgend jaar staat al gepland. Dan ga ik op Lesbos in een vluchtelingenkamp werken.”
Vluchtelingenkinderen smeken koning om gesprek: 'Leven in een hel'
