Else Toering (56) werkt al twintig jaar als ambulanceverpleegkundige als ze allerlei klachten krijgt. Tijdens een dienst besluit ze om haar eigen suikerwaarden te checken. Die blijken zo hoog dat ze zelfs buiten het bereik van de meter liggen. Diagnose: diabetes.
“En toen was ík ineens de patiënt.”
“Ik had allerlei kleine klachten, maar ik verzon overal een verklaring voor”, vertelt Else. “Ik kon bijvoorbeeld minder goed zien, maar ja, ik was misschien aan een andere leesbril toe. Ik had dorst, maar het was dan ook hoogzomer. Mijn huid was heel droog, maar je wordt ook ouder. En ik had vreselijke kramp ’s nachts, maar ik dacht dat dat aan een gebrek aan natrium lag.”
Als Else zich op de ambulance weer niet goed voelt en enorme dorst heeft, checkt ze haar eigen suikerwaarden – het materiaal is nu toch voorhanden. “Volgens de meter zat ik op high, daardoor kreeg ik geen waarde te zien”, vertelt ze. “Ik schoot in de lach en zei tegen mijn collega: ‘Moet je dit eens zien.'” Ook haar collega snapt er niks van. Ze prikken Else opnieuw en proberen daarna een andere vinger. Maar de uitslag blijft hetzelfde.
“Toen keken we elkaar aan en wisten we dat er een probleem was. Als ik dit bij een patiënt constateer, leg ik diegene meteen aan het infuus en breng ik de persoon naar de eerste hulp.”
Leontine (47) heeft diabetes type 1 én zit in de overgang: 'Soms had ik 10 opvliegers per nacht'
Na onderzoek in het ziekenhuis blijkt Else diabetes type 1 te hebben, het type waarbij het lichaam zelf geen insuline meer aanmaakt. “Ik wist meteen: dit wordt de rest van mijn leven insuline spuiten. Ik voelde zoveel ongeloof. Nog steeds denk ik soms: het is niet echt. Het zit ook niet in mijn familie.”
“Ondanks dat ik zelf in de zorg zit, had ik het vooroordeel dat je bij diabetes een tekort aan insuline hebt, dat even moet bijspuiten en dan gewoon weer verder kunt met je leven. Maar zo werkt het niet. Ik moet steeds mijn suikers bepalen en letten op wat ik eet. Alles wat je eet heeft effect op je suikergehalte. Ik spuit insuline om te voorkomen dat mijn suiker te hoog wordt.”
“Ik moet ook altijd nadenken over wat ik straks ga doen. Als ik te veel suikers verbruik omdat ik actief ben, kan het heel snel zakken. En van een te laag suikergehalte word je echt niet lekker. Het is dus voortdurend bijstellen, eten of bijspuiten. De hele dag door, elke dag weer. Nooit kan ik het parkeren.”
“Ik voel me echt een oud wijf als ik dit zeg. Maar ik ben moe, moe, moe. Ik was altijd actief, maar nu moet ik dingen leren doseren.”
Else kan vanwege haar diabetes niet werken en wordt op non-actief gezet. “Het was idioot dat ik ineens de patiënt werd”, blikt ze terug. “Ik ging van verpleegkundige naar patiënt. Die rol kende ik niet. Ik val nu onder de chronisch zieken. Dat is zó onwerkelijk.”
Ambulancechauffeur Daniëlle kreeg PTSS door haar werk: 'Mijn knakmoment was mijn redding'
Inmiddels probeert ze het werk een beetje op te bouwen, maar of Else ooit nog op de ambulance kan werken is maar de vraag. “Ik weet niet of ik dat weer ga kunnen. Als we een oproep krijgen zou het zomaar kunnen dat mijn suiker stijgt door de adrenaline. En als mijn suiker ineens zakt als ik bij een patiënt ben, kan ik niet zeggen: ‘Wacht even. Ik moet eerst iets eten.’ Je wilt optimale zorg bieden, maar ik weet niet of ik dat nog wel kan. “Wellicht dat ik als verpleegkundige kan blijven werken, maar dan niet in de urgente zorg.”
“Het lullige aan diabetes is dat het veel consequenties heeft. Naast dat je ziek bent, treft het ook je baan en dat heeft weer financiële consequenties. Maar de Arbodienst zegt: ‘Eerst maar rustig opbouwen en dan zien we wel verder’.”
Ondanks haar diabetes blijft Else niet bij de pakken neerzitten. Afgelopen maand liep ze mee met de zesdaagse WeHike Challenge van de Bas van de Goor Foundation. Ze zamelde geld in voor de stichting, die activiteiten organiseert voor kinderen met diabetes. “En ik wilde er voor mezelf ook achterkomen wat zo’n uitdaging voor effect zou hebben op mijn suikers.”
Foto van Else tijdens de WeHike Challenge in Spanje. Tekst loopt door onder de foto.
Op de eerste dag krijgt Else al meerdere hypo’s (dan is haar bloedsuiker te laag). “Lang leve de dextro’s”, grapt ze – daarmee krikt ze haar bloedsuiker weer omhoog. “En ik ben niet de enige die hypo’s heeft”, schrijft Else op Instagram. “Er klinken voortdurend piepjes, riedeltjes en andersoortige alarmen. Het is bijna grappig om te zien hoe er collectief naar de eigen pomp of telefoon wordt gegrepen na een alarm. Het is fijn om te ervaren dat ik niet de enige ben die hiermee zit te klooien. ”
“Ik heb nooit geweten dat deze ziekte zo ingrijpend zou zijn”, vertelt Else. “Zelfs als verpleegkundige kom je van een koude kermis thuis. Maar ik ben ook heel nuchter. Ik ben 56 jaar en altijd hartstikke gezond geweest. Daar ben ik dankbaar voor.”
Roxanne Kwant over diabetes type 1: 'Daarom eet ik nooit meer chilisaus'
