Els overleeft in 2014 in Indonesië een schipbreuk. Het bootje waar ze met 24 man op zit, zinkt midden in de nacht. Ze overleeft het. Om het te verwerken gaat ze sporten, gooit ze haar leven om en wordt ze zelfs professioneel triatleet.
Els Visser vertelt aan LINDA.nl waarom ze haar leven omgooide: “Ik ben nu echt intens aan het leven.”
Els is dan 24 jaar, studeert medicijnen, woont in Utrecht, is actief lid bij de Utrechtse studentenvereniging en zit zelfs een jaar in het bestuur. Na haar co-schappen gynaecologie gaat ze backpacken in Indonesië. Maar tijdens een boottocht van Lombok naar Flores gaat het finaal mis. Hun boot zinkt, maar er is nog wel een reddingsbootje waar ze uiteindelijk tot het licht wordt op ronddobberen.
Als Els een eiland ziet, besluit ze dat ze liever wil zwemmen en niet wil afwachten tot er hulp komt. Het eiland blijkt toch verder weg en na acht uur ploeteren voelt ze zand onder haar voeten. Een dag later wordt ze gered en kan ze terug naar Nederland.
Bij thuiskomst pikt Els haar leven weer op. Ze gaat weer verder met haar studie, maar moet ook verwerken wat haar is overkomen. “Mensen hadden het over psychologen. Maar dat werkte voor mij niet. Ik ben toen begonnen met hardlopen. Ik ben de natuur in gegaan. Daardoor ontspande ik. Dat creëerde de rust voor mij.”
Het sporten doet meer voor haar dan verwacht. Het werkt als een soort therapie. Ook realiseert ze zich in de maanden na het ongeluk dat ze een tweede kans heeft gekregen. “Ik kreeg toen het idee: ik ga alles uit het leven halen. Die dankbaarheid van, wow ik ben er nog. Ik krijg die kans. Ik ben er nog.”
Ze gaat haar grenzen verkennen. En als iemand haar vertelt over een triatlon, doet ze mee. Haar studie maakt ze af, maar verdwijnt daarna naar de achtergrond. “Ik vond het moeilijk, want ik heb ook een passie voor de medische wereld. Ik ontdekte een nieuw talent voor de sport. Ik merkte dat ik er plezier in had. En ik was nieuwsgierig hoe ver ik kon komen. Ik kon het opzij zetten, maar dan zou ik het nooit weten.”
Het sporten bevalt haar zo goed, dat ze steeds meer haar grenzen gaat verkennen. “Iemand vertelde me over de lange afstanden.” Binnen de triatlons kun je verschillende afstanden zwemmen, fietsen en hardlopen. Je kunt een achtste, een kwart, een halve of een hele triatlon lopen.
Uiteindelijk gaat Els voor de ultieme versie: de hele triatlon, wat hetzelfde is als de Ironman. Een Ironman is 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en een marathon hardlopen (42,2 kilometer). “Ik dacht dat het onmogelijk was. Maar daarna dacht ik: hoe vet als ik dit wel kan. Als ik een Ironman kan finishen? En toen ben ik dat gewoon gaan doen.”
Els gaat nog meer trainen en in 2017 is het zover. Haar eerste Ironman doet ze in Zwitserland. Omdat ze een goede prestatie heeft neergezet, mag ze zich vanaf dat moment ook officieel professioneel triatleet noemen. Vanaf dan doet ze ongeveer drie triatlons per jaar. En verzamelt ze ook sponsors om zich heen waardoor ze er ook van kan leven.
Twee jaar later doet ze mee aan haar droom; het allerhoogste ultieme doel: de Ironman in Hawaï. “Daar zijn de omstandigheden extreem. Het is er heel warm en er staat super veel wind. Ik sta dan tussen de veertig beste vrouwen van de wereld.” Ze eindigt dan als zestiende.
Inmiddels is het zeven jaar geleden dat Els de schipbreuk overleefde. Voorheen als ze een moeilijk moment tijdens een race had, dacht ze nog wel eens terug aan de schipbreuk. “Dan kon ik mezelf wel weer oppeppen door die vergelijking met Indonesië te maken. Dat ik dan tegen mezelf zei, ik heb erger doorstaan.”
Maar nu is het haar coach die haar zo heeft getraind dat ze dat soort momenten op een andere manier aan kan. “Hij traint ons om het onverwachte aan te kunnen. Mentaal. Als je denkt klaar te zijn, dan moeten we soms nog een keer dezelfde sessie doen of dan moeten we toch naar huis terug hardlopen. Dat helpt, die onverwachte dingen.”
Els’ leven is na thuiskomst in 2014 180 graden gedraaid. “Ik ging elke dag op mijn fiets naar het ziekenhuis. Ik woonde in Utrecht. Had een groot sociaal leven. En nu ben ik misschien zes weken per jaar in Utrecht. Ik train elke dag. Ik heb geen planning en ik leef bij de dag. Het is heel anders. Het is zo’n rijkdom, zo’n vrijheid. Voor nu zou ik niet anders willen.
Het leven is zoveel meer dan elke dag naar je werk gaan. En altijd in dezelfde omgeving. Nu ben ik de hele wereld aan het ontdekken. Ik zit in heel veel verschillende groepen. Met de atleten, verschillende families waar ik verblijf, verschillende culturen. En elke dag ben ik bezig met mijn lichaam, zoek ik mijn grenzen mentaal en fysiek op. En ook gewoon het pure leven. Ik ben echt intens aan het leven.”
Fysiek is het niet mogelijk om dit haar hele leven te doen. Maar de komende jaren is Els hier nog lang niet klaar mee. Voor dit jaar heeft ze nog twee grote races op de planning staan. Zo is er in september het Europese Kampioenschap in Almere. “In mijn thuislandje. Dan zou het wel gaaf zijn als ik het podium zou halen.” En is het ultieme doel ooit nog een podiumplek op de Ironman in Hawaï.
“Ik wil nog mooie resultaten neerzetten. En ook medisch ben ik de preventieve kant opgegaan.” Els werkt samen met bedrijven om werknemers te informeren om preventief een burn-out tegen te gaan en leefstijlen te optimaliseren. En als het een keer stopt met de triatlons dan ziet ze zichzelf ooit, misschien over vijf of tien jaar, wel moeder worden, vertelt ze. “Nu ben ik alleen, maar mocht het zo uitkomen dat ik iemand ontmoet, dan zou ik het leuk vinden om ooit een gezinnetje te hebben. Maar het is niet zo dat ik daar heel erg mee bezig ben.”
'Tumor veranderde mijn leven: excuus om niet te trainen was voor watjes, nu kon ik zelf niets meer'
