Els Visser leerden we kennen nadat ze schipbreuk overleefde in Indonesië. Zij en Gaylene verlieten de boot en zwommen ze acht uur lang naar een onbewoond eiland. Na acht jaar is dan eindelijk het emotionele weerzien. Els: ‘Nu was de cirkel rond.’
Na de schipbreuk gooide Els Visser haar leven om en werd ze in plaats van arts, triatleet. Onlangs won ze de Ironman in Nieuw-Zeeland, waarna ze Gaylene opzocht.
Een kleine terugblik op wat er in 2014 gebeurde. Els zat samen met 24 anderen op een boot die hen van Lombok naar het eiland Flores zou brengen. Maar dan gaat het midden in de nacht helemaal mis: de boot stuit op het koraalrif en zinkt na twee dagen. Dankzij de aanwezigheid van een reddingsboot dobberen ze tot het licht is met z’n allen rond. In de verte zien ze een eiland liggen, waarna bij Els de twijfel toeslaat om daarnaartoe te zwemmen om zichzelf in veiligheid te brengen.
Uiteindelijk durft ze de zwemtocht aan, en zwemt ze samen met de Nieuw-Zeelandse Gaylene acht uur lang naar het eiland. Daar komen ze samen aan. Hier brengen ze de nacht door, waarna ze de volgende dag worden gered.
En toen was het acht jaar later. Na de schipbreuk hielden de vrouwen sporadisch contact via de mail. Totdat het moment komt dat beide vrouwen zich realiseren dat ze elkaar graag willen zien. Aangezien Els een Ironman in Nieuw-Zeeland op de planning heeft, besluit ze dit te combineren met een ontmoeting met Gaylene. Ook haar coach is enthousiast over haar plan. Els: “Toen ik mijn coach hierover vertelde, zei hij: ‘Vooral doen. Dit ga je nooit meer vergeten. Dat je daarna wat minder fit bent, nemen we voor lief. Dit is belangrijker.”
Els overleefde scheepsramp in Indonesië door uren naar eiland te zwemmen
Els traint zich suf voor de Ironman in Nieuw-Zeeland; een helse sportieve uitdaging waarbij ze 3,8 kilometer zwemt, 180,2 kilometer fietst en een marathon van 42,2 kilometer moet hardlopen. Els wint de heftige wedstrijd, in het bijzijn van de broer van Gaylene.
En dan is het zover. De maandag na de winst op zaterdag, zal ze dan eindelijk Gaylene weer zien, waarna ze samen een week zullen gaan reizen. “We hadden afgesproken in een hotel in de plaats Nelson en ze kwam met de auto aanrijden om me op te halen voor onze trip. Toen we elkaar zagen waren die eerste 30 seconden wat emotioneel. Op dat moment kwam ook het besef dat we elkaar na al die jaren weer zagen en dat we er nog zijn. Maar daarna kwam de positieve energie. We hadden beiden zoveel zin in de week die voor ons lag. En ze was ook zo trots op mij dat ik de Ironman had gewonnen. De klik was er meteen.”
Foto van Els na de winst op de Iron Man in Nieuw-Zeeland. Tekst loopt door onder de foto.
Els en Gaylene reizen door naar de Golden Bay in Nieuw-Zeeland. Ondanks dat Gaylene al 61 jaar is, ondernemen ze veel sportieve activiteiten. Zo gaan ze klimmen en is Gaylene vooral heel blij dat ze nu eindelijk iemand heeft die net zo sportief is als zijzelf. Els komt er tijdens hun reis achter dat Gaylene ook verschillende extreme races heeft gedaan.
“Al in 1994 won ze de Coast to Coast race, een multisport kampioenschap waarbij ze moest kajakken, mountainbiken en hardlopen. Het is echt bizar. Ik realiseerde me dat ik me geen beter persoon had kunnen wensen om mee naar het eiland te zwemmen. Zowel qua fitheid, kennis en overleven op een eiland. Zij doordacht alles zo goed. Zij kon de zee lezen en begreep het eiland. Dat werd me toen echt duidelijk.”
Tijdens hun week staan ze ook even stil bij wat er is gebeurd in 2014. “Het was heel fijn om het met haar erover te hebben. We werden niet emotioneel, maar het kwam gewoon ter sprake. Hoe we daar vooral in het moment hebben geleefd. Ze zei dat ze in de ochtend al wel doorhad dat ik wilde zwemmen, maar toen vond ze het geen verstandige keuze. Op dat moment vond ze dat we nog iets veiligs verlieten, maar uiteindelijk vond ook zij dat we het risico moesten nemen. Ze zag er ook geen heil meer in om nog langer bij de boot te wachten. Toen zij dat zei, durfde ik het ook. En dacht ik: ‘Ik ga nu echt’. Die nacht op het eiland voelde al heel vertrouwd. Ze was net als een moeder voor mij.”
“De cirkel is nu rond. Ik wilde haar zo graag nog een keer ontmoeten. Maar dat kon voor mij niet meteen nadat het was gebeurd. Ik had het toen nog geen plekje gegeven. Alleen haar wilde ik nog heel graag zien, onze band was heel intens. Samen hebben we de zwemtocht gedaan en zijn we op het eiland beland. Nu is het compleet.”
Maar omdat RedBull een documentaire maakt over het leven van Els, gaat ze ook terug naar het eiland waar ze gevonden werden. “In eerste instantie hoefde dat van mij niet. Ik had er geen zin in na die mooie week met Gaylene. Ik had het net afgesloten. Maar toen ik er was, was ik heel dankbaar. Het betekende zoveel om weer op die plek op het water te zijn. Dat maakte het helemaal rond. We zijn het hele eiland rondgegaan en ik herkende de plek waar we geslapen hadden. Toen ik daar was, kwam ik ook weer in het moment van toen het allemaal gebeurde. Ik besefte: ‘Hier is het allemaal echt gebeurd’ en ook het gevoel van gevaar dat erbij hoorde kwam weer terug.”
“De schipbreuk heeft me wel veranderd. Toch denk ik dat ik zonder de schipbreuk misschien ook wel triatleet was geworden. Ik was altijd al avontuurlijk. Maar desondanks ben ik zeker wel veranderd. Ik voel veel meer dankbaarheid voor het leven en ik leef nu meer met de dag.”
Els gooit haar leven rigoureus om na schipbreuk en wordt triatleet: 'Ik ben het gewoon gaan doen'
