In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Els haar oudere zus Koba, met wie ze graag op reis ging.
Geschreven door Els Wiebrands ter nagedachtenis aan haar zus Koba Wiebrands (22-05-1972 – 11-09-2015).
Koba was 4,5 jaar ouder dan ik. Ze was heel zorgzaam, guitig en vrolijk. Onze laatste reis samen ging door zuidelijk Afrika. Wat een avonturen hebben we daar beleefd. Haar slappe lach kan ik nog steeds horen en ook haar “ohhhh, Els!” als ik een te grove grap maakte.
Ze hield van al haar reizen gedetailleerde dagboekjes bij. Ik vond dat knap,
want zelf heb ik daar geen geduld voor. Maar op die laatste reis moest en zou ik van haar ook dingen opschrijven. En dat dagboekje is me nu super dierbaar.
7,5 jaar voor haar dood had mijn zus een melanoom op haar oor. Die was weggesneden en het leek het allemaal oké. Tot die ene in dag in december 2013, waarop ze een epileptische aanval kreeg. De diagnose: meerdere uitzaaiingen in haar hoofd. Ik zag dat zij die dag in haar agenda, die ik later vond, een aantekening had gemaakt van een huilende smiley. “Heel verdrietig!”, stond erbij geschreven.
Een paar weken voor haar overlijden leek het erop dat alle scans en uitslagen goed waren. Ik heb er met vrienden uitbundig op geproost op een boot.
Maar precies die avond belandde ze alweer in het ziekenhuis en bleek het onafwendbare afscheid nabij. Dat kwam als een mokerslag en nog steeds snap ik niet hoe dat kon gebeuren na die goede berichten.
Ik heb meteen zorgverlof opgenomen van mijn werk als verpleegkundige en bij haar in het ziekenhuis gelogeerd. Later heb ik samen met mijn ouders thuis voor haar gezorgd. Als ik de medicatie inspoot zei ze trots: “dat kan mijn lieve kleine zusje gewoon!”
De huisarts vroeg of het geestelijk niet te belastend was om te doen, maar ik deed het uit liefde. “Pijn is niet nodig.” Dat zei ze zelf ook altijd tegen anderen, dus dat verdiende zij ook niet.
Op de vraag welk cijfer ze haar leven gaf antwoordde ze resoluut: “een dikke vette 10!” En bang voor de dood was ze niet (meer). Maar het afscheid was niet minder moeilijk. “Ik ben heel verdrietig dat ik jullie niet meer zie”, zei mijn zus.
Trots ben ik op mijn ouders die werkelijk álles hebben gedaan om haar zo lang en comfortabel mogelijk bij ons te houden. En gelukkig gaat het heel erg goed met ze. Al blijft het verlies van Koba een gat in ons hart.
De liefde die zij kennen is onvoorwaardelijk en groter dan groots….
Maaike herdenkt haar oma Teuntje: 'Ieder mens was gelijk voor haar en iedereen was welkom'
