Ellis Distelvelt (44) wist als jong meisje al dat ze voor haar 35e drie kinderen wilde hebben. Maar toen ze 34 was had ze twee kinderen en geen partner. Dus besloot ze op zoek te gaan naar een donor.
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik wist als jong meisje al dat ik drie kinderen wilde”, vertelt Ellis. “Die wens had ik nog steeds toen ik 34 was. Ik had toen al een zoon en dochter, maar wilde heel graag een derde kindje. Ik had geen partner, dus dacht ik: waarom ga ik niet op zoek naar een donor? Een vriend van vroeger zei gekscherend dat hij mijn donor wel wilde zijn.”
Maar het blijkt geen grap. “We spraken af dat hij geen contact zou hebben met zijn kindje, ongeacht of het een meisje of jongetje zou worden.” Samen gaan ze naar het ziekenhuis. “Hij heeft een kind met achondroplasie (dwerggroei, red.). Dat moest in de gaten gehouden worden. Daarna heeft hij – heel oneerbiedig gezegd – zijn zaakje via een donorbank bij mij ingeleverd. Dat werd ingebracht tijdens mijn eisprong en het was in één keer raak.”
Van een zorgeloze zwangerschap is geen sprake. “Ik heb een bloedstollingsziekte, dus ook ik moest goed in de gaten gehouden worden. Daarnaast had ik veel bijkomende klachten. Zo had ik ernstige bekkeninstabiliteit waardoor ik nauwelijks nog een trap op en af kon.”
Ook wordt de baby goed gemonitord omdat achondroplasie erfelijk is. “Je gaat er altijd vanuit dat je kindje gezond ter wereld komt, maar als je regelmatig onderzocht moet worden, brengt dat angst met zich mee. Ik wist van de risico’s, maar toen ik zwanger was en de hormonen door mijn lijf gierden, ging ik me allerlei horrorscenario’s in mijn hoofd halen.”
Anne Lies werd misbruikt en beviel op haar dertiende: 'Wist niet dat ik zwanger was'
De zwangerschap valt Ellis zwaar. “Op een gegeven moment kon ik lichamelijk niks meer. Ik moest mijn kinderen vragen om mijn broek en sokken aan te trekken en ik had zorg aan huis omdat ik niet meer in mijn eentje kon douchen. De artsen besloten dat ik ingeleid moest worden.”
Dat gebeurt op haar verjaardag, nu negen jaar geleden. “Om 06.00 uur was ik in het ziekenhuis, om 06.30 uur kreeg ik een ballonnetje en een infuus. Dat ging prima. Bij mijn andere kinderen was ik ook ingeleid, dus ik wist hoe het werkte.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ellis en haar vader zijn close. “Omdat ik geen vriend of man had, heb ik gevraagd aan mijn vader of hij bij mijn bevalling wilde zijn. Dat wilde hij natuurlijk heel graag.”
De hele dag is hij bij haar, maar de bevalling zet niet door. “Mijn vader ging rond acht uur naar huis.” De volgende ochtend staan de verpleegkundigen weer vroeg aan haar bed. “Ze zeiden: ‘We gaan eens kijken of-ie vandaag zin heeft om te komen’. Ik belde mijn vader en hij kwam er meteen weer aan.”
“De weeën waren zo verschrikkelijk heftig dat ik niet meer wist hoe ik ze op moest vangen. In de middag vroeg ik aan mijn vader of hij tussen mijn benen wilde kijken. Ik voelde iets maar kon het niet thuisbrengen. ‘Ik ga niet tussen je benen kijken, je bent mijn dochter’, zei hij. ‘Doe nou maar!’ Hij deed wat ik vroeg en zei: ‘Nou meissie, zijn handje komt eruit.’ Ik drukte op de alarmknop en ineens ging alles ontzettend snel. Er kwamen allerlei mensen langs. Niemand leek te weten wat-ie moest doen. Uiteindelijk moest de senior gynaecoloog opgetrommeld worden.”
Die geeft haar twee opties. “Hij zou zijn armpje kunnen terugduwen en zijn lichaam draaien of ik moest een spoedkeizersnede. Ik koos voor de eerste optie. Als dat niet zou lukken, zou ik gelijk een keizersnede krijgen. Mijn zoon had het zwaar en moest eruit.”
Gwens baby spuugde, kreunde en was suf: 'Volgens de kinderarts niks om me zorgen over te maken'
Ellis krijgt een weeënremmer. “Van het meest intense gevoel ter wereld ging ik naar helemaal niks. Geen gevoel, geen weeën, ik voelde mijn kindje niet meer. Ik kreeg een paniekaanval. Wat gebeurde er? Ik moest huilen. Het voelde alsof het helemaal mis ging.”
Ze wordt naar de operatiekamer gereden en krijgt een ruggenprik. “Ze probeerden zijn armpje terug te duwen, maar elke keer als ik moest persen plopte zijn armpje er weer uit. Ik moest toch een spoedkeizersnede. Er kwamen in een mum van tijd zo’n tien mensen binnen. Ik kreeg een cocktail van medicijnen, ik zag ze vliegen. De artsen wilden een doek ophangen, maar dat wilde ik niet. Ik wilde mijn zoon geboren zien worden. Daar hebben ze gehoor aan gegeven. Ik zag Quinlann geboren worden. Dat was het fijnste wat er was. Mijn vader heeft symbolisch de navelstreng doorgeknipt.”
“Toen Quinlann ruim een jaar was, heb ik mijn huidige partner leren kennen. Vorig jaar zijn we getrouwd.” Haar zoon is nu negen. “Hij is een gezonde jongen. Hij heeft Gilles de la Tourette en ADHD, maar hij is perfect zoals hij is. Quinlann weet dat hij van een donorvader is, maar hij noemt mijn man gewoon papa. Het gaat allemaal goed, met mijn relatie, met onze kinderen. Mijn wereld is perfect zo.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Liselore's baby had een deuk in haar hoofd: 'Heb haar drie maanden dag en nacht op mijn buik gedragen'
