De ene dag leid je nog gewoon je leven, de volgende moet je alles achterlaten – inclusief je man – en met je kinderen vluchten voor de bommen. Zoals Elena: ‘Ik mis alles.’
Elena (37) is directeur van een vliegtuigreparatiefabriek. Ze is getrouwd met Dimitri (49) en moeder van David (8) en Eva (4). Zij woonde met de kinderen in een buitenwijk van Kyiv, haar man woonde en werkte in Nederland als expat. Eind februari vluchtten ze ook hierheen. In de nieuwe LINDA. vertelt ze haar verhaal.
“Ik mis alles. Ons huis, mijn werk, alle collega’s en vrienden die nu overal in Europa zijn beland. Maar misschien mis ik mijn zorgeloosheid nog wel het meest. We hadden een fantastisch leven, iedereen was gezond en we waren gelukkig. Dat veranderde toen mijn vader in november vorig jaar totaal onverwacht overleed aan corona. Een grote schok, maar veel tijd om daarbij stil te staan was er niet. Hij was directeur van een vliegtuigreparatiefabriek, als enig kind moest ik de boel nu overnemen. Die fabriek moest ik amper twee maanden later dus alweer achterlaten, zoals we alles achterlieten.
Nee, we zagen de oorlog niet aankomen, Dimitri was nota bene een dag eerder van Kyiv terug naar Amsterdam gevlogen om na een kort bezoek weer aan het werk te gaan. En toen werd ik 24 februari om half zes ’s ochtends gewekt door de bommen. Gek is dat: ik had nog nooit een bombardement meegemaakt, maar snapte meteen wat er aan de hand was. Net als de kinderen, die huilend naar mijn slaapkamer kwamen. Ik belde mijn man wakker, die net zo in shock was als ik, maar van afstand niks voor ons kon doen.”
“We wachtten tot het licht werd en gingen vervolgens naar het huis van vrienden. Daar zaten we drie dagen en nachten met vijftien mensen in de kelder. Wat moesten we doen? We durfden de straat niet op, want wat als we zouden worden doodgeschoten terwijl we probeerden te vluchten?
Maar toen er honderd meter van waar wij zaten een bom viel en dat huis volledig werd verwoest, besloten we dat we daar ook niet konden blijven. We vertrokken met alleen de kleren aan ons lijf. Inmiddels werd er verderop in de straat geschoten; we hadden geen tijd om na te denken over wat we wilden meenemen. We moesten onszelf in veiligheid zien te brengen.”
“Zeven dagen waren we onderweg, maar ik herinner me weinig meer van de reis. Alleen dat ik steeds dacht: ik moet mijn kinderen redden en ik wil niet sterven. Ik probeerde tegenover David en Eva te doen alsof we een geweldig avontuur beleefden, zodat ze niet te bang zouden zijn.
De eerste nacht dat we onderweg waren, brachten we door in een verlaten school in een dorpje waar de Russen nog niet waren gearriveerd. Gewoon op de grond, maar het was er al een stuk beter dan in de kelder. Zonder het geluid van de vliegtuigen en bommen konden we eindelijk weer eens een paar uur slapen.”
“Mijn zoon lijkt voorlopig weinig last te hebben van wat we hebben meegemaakt, zijn zusje heeft het er wel moeilijk mee. Ze heeft nachtmerries en wordt ’s nachts krijsend wakker omdat ze denkt dat we worden gebombardeerd. Als er ineens een hard geluid klinkt, roept ze: ‘Dat zijn de Russen die ons komen vermoorden.’
Ikzelf huil elke dag. Om de oorlog en om ons oude leven, dat we nooit meer terugkrijgen. Het zijn niet alleen alle gebouwen die zijn verwoest, onze geest is voorgoed veranderd.”
Oekraïne staat centraal in de nieuwe LINDA.. Een nummer over kracht, hoop, liefde en willen helpen waar het kan. Koop daarom nu een mooie bos bloemen en doneer daarmee aan Breath Care for Kids, het goede doel dat kinderen in Oekraïne helpt.
Ook in veilige delen van Oekraïne woedt oorlogsstress: 'Ik kijk altijd hoe kan ik kan vluchten'
